In de geheime spellen van Monte Carlo
Wat gebeurt er als de kroonprins van Monaco en 's werelds elite gokkers samenkomen onder één verguld dak?
Ik arriveerde in Monaco, zoals het hoort, per helikopter en vergezeld van een pak Instagram-beroemdheden. Ze waren op weg naar de Influencer Awards 2019 , die een bloedstollende affaire beloofde te worden: een genomineerde vroeg twee keer of ik wist met hoeveel van haar collega-socialmediaspecialisten ze het moest opnemen. Een ander was genomineerd voor filantropie, waarvan ik dacht dat het een van de kleinere categorieën was.
Ik was aangekomen met een andere Britse journalist, en we genoten van een moment van schuldig leedvermaak toen bleek dat we in een mooier hotel logeerden dan de influencers. Ik werd er een paar minuten later voor gestraft (hoewel hij dat niet was), toen hij werd ingecheckt in een suite van vier kamers en ik een standaard tweepersoonskamer kreeg. Toch zijn normen relatief Parijs hotel . Ik heb acht jaar in een flat gewoond die minder ruim was dan deze kamer, en die had ook geen balkon met uitzicht op het Casino de Monte-Carlo en de glinsterende Med.
We maakten een wandeling door Monte Carlo. Het was mijn eerste bezoek, maar het kwam allemaal dromerig bekend voor: de promenade, de tunnels, de steil kronkelende straatjes. Iedereen die een beetje Formule 1 heeft gezien of een Bond-film heeft gezien of door een glossy magazine heeft gebladerd, zal zich thuis voelen.
De straten leidden ons onverbiddelijk terug naar het casino, waar de influencers pruilden en poseerden rond een fontein. We probeerden ons bij hen aan te sluiten, maar omdat we niet invloedrijk genoeg waren, werden we afgewezen. We hadden echter kaartjes voor iets exclusievers, dus keerden we terug naar het hotel en trokken onze dinerpakken aan. Ik vond een champagnekurk in mijn zak, wat een goed voorteken leek.
Er was mij verteld dat de geheime spelen een groot probleem waren, maar ik realiseerde me pas hoe groot het was toen ik op weg naar het casino plaats moest maken voor de kroonprins van Monaco. Toen vroeg een BBC-ploeg toestemming om mijn aankomst te filmen, door een deuropening die werd bewaakt door een man en een vrouw verkleed als gangsters uit de jaren twintig. Ik stond op het punt om lid te worden van de Monte Carlo-elite, uitgekozen door het casinomanagement, voor een avondje... nou, ik wist het niet helemaal zeker.
In de Salle Medecins - een vergulde privé-speelkamer, half Versailles en half Vegas - zat de pers aan een enkele tafel, om de mensen die het verdienden daar niet te storen, niet te storen. We spraken, zoals journalisten doen, over andere journalisten en probeerden toen uit te rekenen hoeveel de wijn zou hebben gekost. Een Franse verslaggever beklaagde zich over de staat van de Parijse architectuur. Een Russische voedselschrijver beklaagde zich overal over de staat van voedsel, behalve in Rusland, en op sommige plaatsen in Rusland, althans tijdelijk. Als ik een restaurant niet leuk vind, zei ze, lief glimlachend, dan gaat het dicht.
Ze leek tevreden met het aanbod op de Geheime Spelen. Obers hadden ultraviolette pennen uitgedeeld die een menu onthulden dat in onzichtbare inkt op zware zwarte kaarten was geschreven: kaviaar en koningskrab gevolgd door zwarte kabeljauw en dan wagyu-ossenhaas.
Bij het eten hoorde cabaret. Een vrouw met een krachtige stem uitgesmeerd Materiaal meisje . Toen schoot een andere vrouw, min of meer gekleed als een zwaan (en minder met elk moment dat verstreek), lip-synchroon door Diamanten zijn voor altijd . Er was ook jazz en dansers in meer kleding uit het verbodstijdperk. Later liepen ze van tafel naar tafel en deelden geluksbrengers uit in de schijnbare gedaante van met poeder gevulde zakjes.
Het was op dit punt, na de Mumm en de Puligny-Montrachet Premier Cru en de Pomerol Grand Cru, dat herinneringen een beetje wazig werden. Er werd gedanst en een bezoek gebracht aan de spectaculaire Salle Europe, waar ongetwijfeld even spectaculaire geldbedragen werden gewonnen en verloren. Er was ook whisky, en toen een onverklaarbare taxirit door Monte Carlo naar een nachtclub, en toen nog meer dansen, meer whisky, denk ik, en een wazige taxi van vier uur 's ochtends terug naar het hotel.
De volgende ochtend brak later aan dan normaal, tijdens de lunch. Het Hotel de Paris had een herstellende sessie van cryotherapie gehouden, waarbij het drie minuten in een vriezer bij min 110C werd opgesloten. Het doel was niet, hoewel het dat misschien was, om mijn lichaam op het punt van overlijden te behouden om nieuw leven in te blazen voor de Geheime Spelen van volgend jaar - maar om de bloedsomloop nieuw leven in te blazen en de traagheid na het alcoholgebruik te verdrijven. Het was een succes, althans in die mate dat lunch een haalbare optie leek - hoewel ik de champagne een ruime ligplaats gaf.
