Grote billen en speelgoedtreinen: de shortlist van de Turner Prize 2016
De vier genomineerden voor de vaak controversiële maar altijd interessante prijs zijn onthuld en zijn nu te zien in Tate Britain, Londen
Tot nadenken stemmend, controversieel en vaak ronduit verbijsterend, weinig dingen verdelen de meningen in de kunstwereld zo veel als de Turner Prize. De gevarieerde selectie van genomineerden van dit jaar lijkt de trend voort te zetten - en u kunt zelf beslissen, want vandaag opent een tentoonstelling van hun werken in Tate Britain, Londen.
Vier kunstenaars zijn genomineerd voor deze prestigieuze prijs, die elk jaar wordt uitgereikt aan een Britse beeldend kunstenaar onder de 50, waarvan de uiteindelijke winnaar in december bekend wordt gemaakt. De werken die hen hun plaats opleverden, zijn te zien tot januari 2017.
Een van de meest in het oog springende artiesten van 2016 is Anthea Hamilton. Ze heeft haar korstmos nagemaakt! Libido! Kuisheid! tentoonstelling, oorspronkelijk opgevoerd in het SculptureCenter in New York, inclusief een meer dan levensgrote derriere geïnspireerd door de Italiaanse ontwerper Gaetano Pesce, die het niet-gerealiseerde werk oorspronkelijk opvatte als een deuropening naar een appartement in New York.
Michael Dean, bekend van het verwerken van direct herkenbare en alledaagse materialen in zijn sculpturen, heeft een politiek standpunt ingenomen voor zijn inzending. Het bestaat uit £ 20.436 in centen - het minimum dat twee volwassenen en twee kinderen nodig hebben om een jaar in het VK te overleven, volgens de richtlijnen van de overheid. Tijdens de installatie werd een munt verwijderd, die staat voor leven onder de armoedegrens.
De multidisciplinaire werken van Helen Marten dagen de kijker uit om bekende objecten op een nieuwe manier te zien, met haar collage-achtige stukken die media als beeldhouwkunst, zeefdruk en schrijven bevatten. Elders heeft Josephine Pryde haar achtergrond in fotografie gebruikt om haar tentoonstelling te informeren. Hier heeft ze objecten op keukenwerkbladen geplaatst en blootgesteld aan zonlicht, waardoor een markering is ontstaan die doet denken aan fotogrammen - een negatief schaduwbeeld dat in de 20e eeuw populair werd door kunstenaars als Man Ray. Ook is haar werk te zien, getiteld The New Media Express in a Temporary Siding (Baby Wants To Ride), een model van een trein die is getagd door graffitikunstenaars uit de steden waar deze eerder is tentoongesteld.
