Een icoon maken: Cordelia de Castellane en Noé Duchaufour-Lawrance verenigen zich
Een nieuwe creatie, gemaakt van glas, verlicht een glamoureus hoofdstuk van Diors biografie
Ik onderhoud een zeer sterke relatie met de zee, zegt Noé Duchaufour-Lawrance. De bekroonde Franse ontwerper vindt de wortel voor zijn affiniteit met het grote blauw in zijn jeugd. De zoon van twee kunstenaars, Duchaufour-Lawrance, groeide op op het platteland van Bretagne, in het noordwesten van Frankrijk. En terwijl hij uiteindelijk Bretagne verliet – om beeldhouwkunst te studeren aan de École des Arts Appliqués, gevolgd door een opleiding in meubeldesign aan de École des Arts Décoratifs – en sindsdien Parijs en Lissabon, Portugal naar huis heeft geroepen, put Duchaufour-Lawrance in de geest nog steeds uit herinneringen van open wateren, vele jaren geleden gemaakt. Ik voel de behoefte om er dichtbij te zijn, mijmert hij. Het geeft mij inspiratie, kracht en energie.
De natuur in het algemeen, en de kleuren, vormen en oppervlakken die de natuur omvat, zijn lange tijd de leidraad geweest voor het werk van Duchaufour-Lawrance, dat hij aanvult voor een lijst van spraakmakende medewerkers en makers die onder meer meubelbedrijf Ligne Roset, champagneproducent Perrier-Jouët hebben geteld en AirFrance. Voor de laatste droomde Duchaufour-Lawrance in 2012 een passagierslounge op de luchthaven Charles de Gaulle in Parijs: geïnspireerd door bossen, bezaaide de ontwerper de ruimte met boom- en bladachtige motieven, allemaal gerealiseerd in serene kleuren. Datzelfde jaar debuteerde hij Ammoniet, zijn boekenkast gesmeed uit staal, zijn inspiratie de krullende, cirkelvormige formaties van millennia-oude ammonoïde fossielen. Zonder de natuur te imiteren, haal ik er inspiratie uit, beschrijft hij van zijn praktijk. Zijn universaliteit, zijn mysteries en de fascinatie die het oproept.
En als een inspiratie eenmaal is toegeslagen, begint Duchaufour-Lawrance zijn ideeën te verfijnen door - in plaats van pen op papier te zetten - rechtstreeks met zijn materialen te werken, net zoals een beeldhouwer zou doen. Het is iets dat hij tegenwoordig zijn handmatige methode noemt.
Als manier van werken vindt het zijn oorsprong in zijn opleiding. Door mijn opleiding in beeldhouwkunst kreeg ik een voorliefde voor contact met materiaal en zijn texturen, en een voortdurende bevraging van de manier om iets te bouwen en te maken, zegt hij. Dit strekt zich uit tot alle stadia van het realiseren van een project, van de eerste bemonstering tot de deskundige fabricage. Ik ga graag naar de werkplaatsen en spreek met de ambachtslieden, zegt Duchaufour-Lawrance enthousiast. Ik ben niet terughoudend als het gaat om knutseltechnieken: ik stel vragen om tot de kern van de zaak te komen. Door deze directe verbinding werken we samen op een manier om de lijnen tussen ontwerp en uitvoering te vervagen.
Duchaufour-Lawrance geniet van de geleidelijke realisatie van zijn ontwerpen, in het proces om dingen precies zo te maken. Naast staal heeft hij gewerkt met materialen zoals massief Amerikaans notenhout, gewaxt beton, licht marmer en geborsteld messing. Hij onthulde onlangs zeven modulaire meubels - een tafel, bijpassende stoelen - in gebrande, goudkleurige kurk.
En hij innoveert ook met erfgoedtechnieken: in de herfst van vorig jaar introduceerde Duchaufour-Lawrance Barro negro, een lijn van gitzwart keramiek die knikt naar een oude, openluchttechniek van het bakken van klei. Op zijn Instagram profiel, snapshots genomen in Portugal - Duchaufour-Lawrance werkte samen met lokale deskundige makers - laten zien dat de ontwerper dicht bij een ad-hocvuurplaats zat, met uitzicht op golvende rookwolken en feloranje vlammen. Mijn creatieve proces krijgt vaak vorm door handwerk, zegt hij.
Onlangs werkte Duchaufour-Lawrance samen met meester-glasmakers aan het werk in Meisenthal. Een dorp in het departement Moezel in het noordoosten van Frankrijk, het is in Meisenthal dat knutselen met glas geschiedenis heeft.
La Verrerie de Meisenthal, het lokale glaswerk werd voor het eerst opgericht in 1704; vanaf 1867 begon de site de wervelende, naturalistische patronen en organische vormen van de art nouveau onder de knie te krijgen, in samenwerking met de toonaangevende glaskunstenaar Émile Gallé. Aandringend op aloude technieken, kwam La Verrerie in de 20e eeuw na de oorlog uiteindelijk in moeilijkheden. Door een overheidsinitiatief werd het in 1992 nieuw leven ingeblazen en tegenwoordig opereert het als het Centre International d'Art Verrier, als een van de oudste glasateliers in Frankrijk.
Sophie Carré
Werken met een team van Meisenthal glasblazers, Duchaufour-Lawrance verfijnde zijn ideeën voor een draagbare, draadloze lamp, een ontwerp dat hij had bedacht voor Dior en de afdeling huishoudelijke artikelen van het Parijse luxemerk. De lamp [hij] ontwierp voor Dior Maison doet denken aan de vorm van Christian Dior's Corolla-rokken, zegt Cordelia de Castellane, en noemt de emblematische A-lijnrokken van de oprichtende couturier, een rijkelijk golvend silhouet dat de krantenkoppen haalde toen het werd onthuld als onderdeel van Dior's 1947 Nieuwe look-collectie. Vernoemd naar de kroon van een bloem - de som van al zijn bloembladen - bracht het ontwerp een eerbetoon aan de passie van Monsieur Dior voor de tuinbouw en is het sindsdien een huiscode geworden, waarvan De Castellane een deskundige lezer is.
De Castellane kwam voor het eerst bij het merk in 2012 – nadat ze haar vaardigheden had aangescherpt in de ateliers van Chanel, waar haar oom Giles Dufour wijlen Karl Lagerfeld, Emanuel Ungaro en Giambatista Valli assisteerde. Sinds begin 2017 heeft de Castellane de leiding over Dior Maison. In haar rol haalt ze kunstig details uit de biografie van het merk, die vervolgens haar collecties borden, glaswerk of bestek verfijnen. In het verleden heeft ze serviesgoed geschreven dat de delicate schoonheid van witbloeiende lelietje-van-dalen (een plant die door Christian Dior werd gekoesterd) vastlegde; haar Granville-collectie is vernoemd naar het ouderlijk huis van de couturier in Normandië, waar zijn moeder hectares groene tuinen verzorgde.
Voor haar nieuwste aanbod deed de Castellane onderzoek naar Germaine Mizza Bricard. Bricard, ook bekend als Mitzah, behoorde tot de belangrijkste muzen van Christian Dior. In Parijs, in de herenhuisateliers van de couturier in 30, maakte avenue Montaigne Bricard een derde uit van Diors trio van vertrouwde vrouwen, waaronder ook Raymonde Zehnacker - directeur van de ontwerpstudio - en technisch directeur Marguerite Carré.
Bricards officiële titel was hoofd van de modevakafdeling - tegenwoordig wordt in Londen een kwartelveren en organza-koksmuts uit 1960 in de collecties van het Victoria & Albert-museum toegeschreven aan Bricard - en het was haar flair die Christian Dior boeide. Madame Bricard is een van die mensen, steeds zeldzamer, die elegantie tot hun enige bestaansreden maken, schreef de couturier in zijn memoires.
Naast parels had Bricard iets met luipaardprint. Haar voorliefde is goed gedocumenteerd: in 1940, zittend voor de Amerikaanse fotograaf Louise Dahl-Wolfe, droeg Bricard een ensemble met luipaardvlekken; in 1960 herhaalde ze haar benadering voor Cecil Beaton en stapte voor de lens van Beaton met een gestippelde hoed en bijpassende sjaal.
Het kenmerkende bont van het dier en de liefde van Bricard ervoor inspireerden ook Dior, die in 1947 dag- en avondjurken bedacht van stoffen met luipaardprint. Het bleek een baanbrekende zet. De Blue Mizza-collectie is een ode aan de Mizza-print die Monsieur Dior maakte voor zijn collectie uit 1947. Hij ontwierp het voor zijn muze, legt de Castellane uit. Ik wilde er indigo en blauwe variaties op maken.
Uitgebracht dit jaar, met haar Blauwe Mizza collection de Castellane gegoten Bricard's meest geliefde wilde kat-thema in ultramarijn. Er zijn levendig bedrukte ronde dessertborden, gecombineerd met achthoekige diner- en broodporseleinen borden die in Frankrijk zijn gemaakt en zijn omzoomd met een indigo bamboemotief. Linnen placemats en bijbehorende servetten zijn gevlekt bedrukt en geborduurd; de selectie omvat ook een vierkant dienblad van plexiglas en een rond glazen middelpunt gemaakt in Murano, Italië.
De Castellane schrijft een poëtische maar toch zeer couture-verfijning toe aan de draagbare lamp van Duchaufour-Lawrance. De ontwerper weerspiegelt op zijn beurt het sentiment van de Castellane en legt uit dat zijn aanvankelijke inspiratie voortkwam uit Dior's kleermakerserfgoed. Ik besloot hulde te brengen aan de moderniteit van een van de allereerste collecties van Christian Dior, die zich richtte op vloeiende, sculpturale vormen, zegt hij. Ik heb deze tweedeling benadrukt door te spelen met de kwaliteit van de materialen: de transparante glazen filters versterken het licht, terwijl de ondoorzichtige klokvormige koepel de lichtbron verbergt.
En het blauwe palet van de Castellane vond een natuurlijke match in Duchaufour-Lawrance's jeugdsouvenirs van open water. De ontwerper zegt: Ik heb het aquamarijnblauw gekozen als erkenning voor dit zeer nobele element dat in wezen nooit vastligt en dat aan alles vorm geeft.
Elke draagbare Corolle-lamp is mondgeblazen en met de hand afgewerkt en vereist een opeenvolging van productiestappen. Ze vereisen allemaal vaardigheid en begrip van glas, een materiaal dat precisie, snelheid en uiterste zorg vereist. In Meisenthal wordt glas kneedbaar gemaakt door te verhitten tot meer dan 1000C.
Als eerste is er een stuk gekleurd glas, dat een glasblazer aan zijn blaaspijp toevoegt om op te warmen. Hieraan wordt helder vloeibaar glas toegevoegd; een proces dat tussen de verhitting door wordt herhaald totdat er voldoende materiaal is verzameld. De glasblazer zal dan het glas manipuleren om de klokvormige vorm van de lamp te vormen. Snijden, egaliseren van randen en boren volgt 's nachts afkoelen. Lampen zijn gemerkt compleet zodra ze zijn voorzien van een leren handvat. Duchaufour-Lawrance zegt: Deze elegante lamp is zo kostbaar als een sieraad.
Alle afbeeldingen door Sophie Carré.
