Gabriela Hearst bepaalt de agenda
Luxe komt met een geweten bij het befaamde designer's in Manhattan gevestigde merk
Slaven Vlasic/Getty Images
Wat hebben Joni Mitchell, Diana Ross, Joan Baez en Maria Callas met elkaar gemeen? Welnu, naast bekroonde carrières, zijn de vier topartiesten allemaal nagekeken met Gabriela Hearst-handtassen.
Hearst richtte haar bedrijf eind 2015 op en het jaar daarop onthulde ze haar eerste accessoire: de Nina-tas, genoemd naar Nina Simone. Het iconische ontwerp is een zakje van gevouwen nappaleer met ronde randen en een metalen draaisluiting, en het gestructureerde handvat aan de bovenkant ziet er goed uit, zowel wanneer het aan de onderarmen bungelt als wanneer het in de hand wordt gehouden. Een ding van sculpturale schoonheid, de kneedbare Nina-tas stond al snel bovenaan veel verlanglijstjes.
We hadden zo'n waanzinnige vraag, retailers over de hele wereld wilden het, zegt Hearst. Maar in plaats van de productie te verhogen en het aantal handelaren dat de Nina vervoert, te verhogen, besloot Hearst een beperkte en directe retailstrategie te volgen. Door dit te doen, heeft ze haar zakelijke ethos blauwgedrukt als het waarderen van kwaliteit boven kwantiteit.
We hebben twee hoofdwaarden: langetermijnvisie en duurzaamheid, legt de ontwerper uit. We willen dit al heel lang doen en geloven in gezond groeien.
Hearsts focus op een lang leven en bewust consumeren heeft zijn wortels in haar opvoeding: de Uruguayaans-Amerikaanse ontwerper groeide op in Santa Isabel, de voorouderlijke ranch van haar familie in de noordwestelijke Paysandú-regio van Uruguay. De 17.000 hectare landbouwgrond is de thuisbasis van paarden, runderen en schapen; een lange autorit is vereist om de dichtstbijzijnde stad te bereiken. We hebben gewoon geen spullen gekocht, zegt Hearst, herinnerend aan zelfgemaakte zeep.
De weinige kledingstukken die ze kocht, werden op maat gemaakt door de naaister van de familie, elk item zorgvuldig gekozen en afgewerkt met het oog op het praktische. Ik denk dat mijn liefde voor dingen die goed gemaakt zijn en voor kwaliteit die voortkomt uit een utilitair aspect [hier vandaan komt], zegt ze. Ik denk dat we weer naar die cultuur gaan, in het besef dat nieuw niet altijd beter is. Met minder maar van een hogere kwaliteit.
Na het bijwonen van de British Schools of Montevideo, schreef Hearst zich in aan de Universidad ORT Uruguay van de hoofdstad, waar ze communicatie studeerde. Aan het begin van het millennium, na een kort verblijf in Parijs, stak Hearst de Atlantische Oceaan over. In Manhattan, New York, trad ze toe tot de Neighborhood Playhouse School of Theatre – alma mater van Jeff Goldblum, Vanuit Afrika regisseur Sydney Pollack en singer-songwriter June Carter Cash – om te trainen in de podiumkunsten.
En in 2004 richtte ze haar eerste modebedrijf op, voordat ze vijf jaar geleden haar huidige gelijknamige concern lanceerde.
In 2013 trouwde Hearst - née Perezutti - met John Augustine Chilton Hearst, kleinzoon van uitgeverij magnaat en politicus William Randolph Hearst. Tegenwoordig verdelen het paar en hun drie kinderen hun tijd tussen hun huizen aan de Hudson-rivier in Upstate New York en West Village in Manhattan.
Hearst werkt vanuit de wijk Chelsea in de stad, waar ze een pand deelt met haar kleine team. Ik voel me erg gezegend, het voelt als een microkosmos, zegt ze over de opzet. Ze beschrijft de impact die de wereldwijde pandemie van het coronavirus heeft gehad op haar geboorteplaats en voegt eraan toe: Het is echt triest om te zien dat veel van de bedrijven waarvan je weet dat ze zijn gesloten.
Naast het bespreken van haar ontwerp- en bedrijfsfilosofieën, is mijn telefoongesprek met Hearst een snelle les in de huidige maatschappelijke en milieukwesties: vers na het lezen van National Geographic van april – uitgebracht ter herdenking van de 50e verjaardag van Earth Day – Hearst maakt plannen om het speciale nummer van het tijdschrift onder de aandacht te brengen van haar Instagram-volgers. Ze zei: als je een platform hebt, kun je dat net zo goed gebruiken.
Binnen de mode-industrie heeft Hearst sinds haar debuutcollectie voor herfst/winter 2015 een pioniersrol gespeeld op het gebied van een aantal duurzaamheidsinspanningen, waarbij ze baanbrekend werk heeft verricht met de productie van haar ontwerpen en de materialen die ze gebruikt. Het kan een beetje oppervlakkig aanvoelen om gewoon dingen te maken, zegt ze. Bij Gabriela Hearst zijn zowel een weloverwogen gebruik van natuurlijke hulpbronnen als traceerbaarheid de pijlers van het merk.
De AW17-baancollectie van de ontwerper was gemaakt van 30% deadstock-stoffen; en sindsdien heeft ze gewerkt met met aloë behandeld linnen en een zacht aanvoelende keperstof geweven van merinowol verzameld op de ranch van haar familie in Uruguay.
Dit najaar gebruikte Hearst een nieuwe pure cashmere corduroy; er zijn rijjassen - de ontwerper is een ervaren amazone - gemaakt van hergebruikte stoffen en leren schoenen met verfijnde handgeschilderde impressionistische motieven. Elders verzamelde en bewerkte ze restanten van antieke Turkse kelimtapijten.
Een langdurige samenwerking met de sociale onderneming Manos del Uruguay - die vrouwen op het platteland van Uruguay ondersteunt met behulp van aloude technieken - heeft gestalte gegeven aan handgebreide creaties met een rijke textuur, waarbij wordt gewerkt met gerecycled kasjmier. Het is het doel van het bedrijf om tegen 2022 geen nieuwe stof te gebruiken. Toen ik hiermee begon, was het niet oké om het woord deadstock of een nieuwe bestemming te gebruiken om dat te associëren met luxe, zegt ze. Ik had zoiets van: 'Dat is wat luxe is. Het gaat over iets dat beperkt is, dat er niet veel is en dat goed gemaakt is.’ De uitdaging is: hoe maak je het hoogste kwaliteitsproduct met de minste impact op het milieu.
Dan zijn er de boetieks van het jonge merk. Hearst opende haar vlaggenschip in New York City in de winter van 2018 en nam het pand over naast het The Carlyle Hotel in Manhattan, ooit de thuisbasis van John F. Kennedy. De ontwerpster opende in augustus 2019 de deuren van haar eerste boetiek in Londen: gelegen aan Mayfair's Brook Street, beschikt de site over interieurs die zijn uitgestippeld door de bekroonde praktijk van Norman Foster.
Hearst zegt dat Norman Foster een van de pioniers op het gebied van milieu-architecten was, hij kent zijn vak. Bij Brook Street is een parketvloer geassembleerd in een visgraatpatroon, gemaakt van teruggewonnen eikenhout afkomstig van een in 2018 gesloopte Copthorne Barracks officiersmesszaal in Shrewsbury. De ontwerpen van Hearst worden weergegeven via hangers van gerecycled karton en kamers zijn uitgerust met aanwezigheidssensoren om het gebruik van elektrische energie te optimaliseren. Het gaat om het kiezen van een alternatief, stelt ze.
Het succes van Hearst is ook te danken aan haar timing. Ze vertelt me dat een recent bezoek aan het Prado-museum in Madrid de inspiratie was voor de lancering van de verfijnde juwelen van Gabriela Hearst. Het was tijdens het bewonderen Christus gepresenteerd aan het volk - een 16e-eeuws meesterwerk van de Vlaamse Quentin Matsys - dat Hearst inspeelde op de afbeelding van sieraden op het schilderij, waaronder kettingen met veel schakels en met stenen bezette ringen, waarvan de ontwerpen indrukwekkend en toch puur van lijn zijn. Ik hou gewoon van sieraden, ik heb altijd al sieraden willen maken – maar het is altijd een kwestie van me weten wanneer ik klaar ben om iets te doen dat bij mij past, zegt ze, terwijl ze haar selectie van gouden zegelringen beschrijft rozenkwarts, lapis lazuli en bleek gemarmerd howliet.
Een andere recente toevoeging aan het aanbod van Hearst is herenkleding, waarvoor ze samenwerkt met de in New York gevestigde grafisch ontwerper Peter Miles, een eerdere medewerker van Proenza Schouler's Jack McCollough en Lazaro Hernandez, het Parijse label Celine en de Duitse fotograaf Juergen Teller. Het tweetal is gespecialiseerd in tijdloos maatwerk en easy-to-wear scheidingen.
Dit najaar wordt een single-breasted jas gemaakt van gerecycled double face kasjmier; Gevilte kasjmier wordt gebruikt om losjes gestructureerde single- en double-breasted blazers te maken. Er is een soort luxe van opa en dan is er heel mode en straat, zegt Hearst, wanneer ze haar kijk op hedendaagse herenkleding beschrijft.
En haar ontwerpen, net als haar werk in het algemeen, gaan niet over een logo, het gaat over de kwaliteit.
