Moet het VK koloniale artefacten teruggeven?
Zes op zeven repatriëringsverzoeken aan instellingen in Oxford goedgekeurd
Een deel van de Elgin Marbles, genomen uit het Parthenon in Athene door de graaf van Elgin in het begin van de 19e eeuw
Graham Barclay, BWP Media/Getty Images
Universiteitsmusea geven relikwieën terug aan inheemse groepen onder druk van studenten om waargenomen historisch onrecht recht te zetten.
Volgens documenten verkregen door De tijden , zijn zes op de zeven verzoeken die sinds 2009 zijn gedaan aan instellingen verbonden aan de Universiteit van Oxford goedgekeurd.
Vorig jaar heeft de Universiteit van Edinburgh vorig jaar schedels teruggegeven aan Sri Lanka en is momenteel bezig met het terugbrengen van skeletten naar Nieuw-Zeeland.
De Universiteit van Manchester heeft afgelopen november 43 voorwerpen teruggegeven aan Aboriginal-groepen in Australië.
Door de staat gefinancierde instellingen zoals het British Museum en het Victoria & Albert Museum staan onder druk om items terug te sturen, maar beweren dat dit verboden is door de Britse wetgeving.
Hier zijn de belangrijkste punten aan weerszijden van het argument over de vraag of musea hun koloniale kunstvoorwerpen moeten teruggeven.
Voor
Stelen is verkeerd
Voorwerpen die zonder toestemming zijn verkregen, zijn zo goed als gestolen en moeten worden teruggestuurd naar de landen waar ze vandaan kwamen.
Een restitutierapport in opdracht van Emmanuel Macron in 2018 riep op tot de terugkeer van duizenden Afrikaanse kunstwerken die in Franse musea waren ondergebracht.
Ik kan niet accepteren dat een groot deel van het culturele erfgoed van verschillende Afrikaanse landen zich in Frankrijk bevindt, zei Macron. Daar zijn historische verklaringen voor, maar een geldige, blijvende en onvoorwaardelijke rechtvaardiging is er niet.
Maar ruim een jaar later is de repatriëring van kunstwerken en kunstvoorwerpen in Frankrijk nog niet begonnen en staat ook niet op de agenda, zegt Het Afrika-rapport . Nu 2020 nog maar net op weg is, lijkt het erop dat er nog niets is bereikt.–––––––––––––––––––––––––––––– Voor een overzicht van de belangrijkste verhalen van over de hele wereld - en een beknopte, verfrissende en evenwichtige kijk op de nieuwsagenda van de week - probeer het tijdschrift The Week. Start vandaag nog met je proefabonnement ––––––––––––––––––––––––––––––––
Lenen is niet bezitten
Veel Britse en andere Europese musea hebben geprobeerd critici te beantwoorden door hun objecten langdurig uit te lenen aan collecties in hun land van herkomst.
Maar de co-auteur van het Franse restitutierapport, de Senegalese econoom Felwine Sarr, houdt vol dat dit geen bevredigende oplossing is.
Het is niet genoeg, want bij een lening behoort het eigendomsrecht aan u toe, zei Sarr. U leent iets dat u bezit, het is uw eigendom. Als u restitutie geeft, is er een overdracht van de eigendomsrechten en kan de nieuwe houder van die rechten u het goed lenen.
Diplomatieke betrekkingen stimuleren
Een aantal landen koestert wrok jegens het VK en andere westerse landen omdat ze hun artefacten niet hebben geretourneerd.
De minister van Buitenlandse Zaken van India sprak deze week over zijn wens om de repatriëring van schatten die tijdens de koloniale overheersing naar Groot-Brittannië werden gebracht, te zien.
Ik heb een natuurlijk verlangen om zoveel mogelijk dingen die rechtmatig tot India behoren terug te zien in India, vertelde hij op een persconferentie in Delhi. Hij prees ook een verschuiving van wat hij totale ontkenning noemde over hoe schatten werden verkregen.
We hebben wereldwijd een terugkeer gezien van erfgoed en artefacten uit het koloniale tijdperk naar de oorspronkelijke huizen, zei hij. Het is een langzame trend... Maar vergeleken met waar het eerder was, waar mensen in volslagen ontkenning waren, denk ik dat er tegenwoordig een grotere gevoeligheid voor geschiedenis is.
Hoewel sommige landen wel ingaan op verzoeken om artefacten terug te geven, kunnen vertragingen de spanningen verder doen oplopen. Het heeft tien jaar diplomatieke druk van de Mexicaanse regering gekost voordat Duitsland ermee instemde om twee 3.000 jaar oude archeologische stukken te repatriëren. VN-organisatie voor onderwijs, wetenschap en cultuur .
Tegen
Minder risico op diefstal of vernietiging
Artefacten van mondiale betekenis zijn mogelijk het veiligst in de relatief goed beschermde omgevingen van grote Europese steden.
Voordat Isis een groot deel van zijn grondgebied verloor, hield de militante groep toezicht op de vernietiging van millennia-oude relikwieën in Syrië, Irak en Libië, bombardementen en het platwalsen van valse idolen.
De verwoesting heeft een bitter debat geïntensiveerd over de vraag of Amerikaanse musea, westerse verzamelaars en anderen betwiste artefacten moeten teruggeven aan de landen waar ze vandaan komen, meldt The New York Times .
Gary Vikan, voormalig directeur van het Walters Art Museum in Baltimore, vertelde de krant dat de culturele gruweldaden van Isis een einde zullen maken aan de overdreven vroomheid ten gunste van het repatriëringsmodel.
Maar de bewaker zegt dat defensie riekt naar westers privilege.
Tess Davis, een advocaat van de in Washington D.C. gevestigde Antiquities Coalition, vertelde de krant: Kolonialisme is springlevend in de kunstwereld. Zogenaamde leiders in het veld rechtvaardigen nog steeds het achterhouden van buit om hun 'universele musea' te vullen waar klanten encyclopedische collecties van over de hele wereld kunnen bekijken.
Een nobel idee, in theorie, maar in de praktijk een westerse luxe. De burgers van New York, Londen en Parijs hebben er misschien baat bij, maar die van Phnom Penh? Nooit.
Beter begrip van de koloniale geschiedenis
Het retourneren van objecten uit westerse collecties dreigt het begrip van de geschiedenis van westerse bezoekers te beperken, zegt Tristram Hunt , directeur van het Victoria and Albert Museum in Londen, in een artikel voor The Guardian.
Dekoloniseren is decontextualiseren: de geschiedenis van het rijk is ingebed in zijn betekenis en collecties, en de vraag is hoe dat wordt geïnterpreteerd, schrijft hij. Ons doel zou moeten zijn om het universele, encyclopedische museum los te maken van zijn koloniale randvoorwaarden en het opnieuw te zien als een nieuw medium voor multicultureel begrip.
En een Times-redactioneel zei dat instellingen zoals universiteiten, zelfs ten koste van controverse, duidelijk moeten maken dat het hun eerste taak is om onderzoek te bevorderen.
In plaats daarvan behandelen als geroofde goederen waarvoor ze zich moeten verontschuldigen en verzoening moeten zoeken, is moreel niet vereist en ook niet bevorderlijk voor het leren over het verleden, voegt het eraan toe.
Verzamelingen compleet houden
De huidige directeur van het British Museum, Hartwig Fischer, vertelde: The New York Times in 2018 dat hoewel de instelling open stond voor samenwerking met landen die artefacten wilden terugvorderen, de collecties als geheel moeten worden bewaard.
Het is echter ongebruikelijk dat alles in een specifieke collectie wordt gestolen, dus het terugbrengen van objecten betekent vaak dat deze zorgvuldig verzamelde sets moeten worden opgebroken.
Musea bevatten werken zoals de Benin Bronzes, waarvan er enkele duizenden werden geplunderd ten tijde van de plundering van het paleis in Benin City... Maar ze bestaan ook uit uitgebreide collecties die vanaf het einde van de 18e eeuw zijn gemaakt door Europese ontdekkingsreizigers, zegt de FT.
Wie is de rechtmatige eigenaar?
Sommigen beweren dat een enorme hoeveelheid artefacten zich nu in andere landen bevinden dan het land waarin ze zijn gemaakt, en dat het verhaal over hoe ze daar kwamen vaak onduidelijk, complex of omstreden is.
Het is waar dat sommige artefacten werden genomen in omstandigheden die we nu onverteerbaar vinden. Maar de geschiedenis is lang en ingewikkeld; de situatie is altijd meer verward dan 'slechteriken' versus 'goodies', zegt Geschiedenis Extra .
Hartmut Dorgerloh, algemeen directeur van het Humboldt Forum-museum in Berlijn, vroeg The New York Times: hoe ver ga je terug? Tot de Romeinse tijd? Omdat veel voorwerpen in Rome ergens in Griekenland of in het oude Egypte zijn beroofd.
Professor Nigel Biggar, leider van het Ethics and Empire-project in Oxford, zei dat universiteiten de overgave van objecten aan legitieme eisers niet mogen ontkennen, maar het onderwerp was complex.
Zijn de eisers van vandaag werkelijk de erfgenamen van de slachtoffers van gisteren? Wat hebben de hedendaagse Grieken precies gemeen met de oude Atheners, zodat de eersten kunnen claimen de rechtmatige eigenaren van de Elgin Marbles te zijn? zei Biggar. Waar deze vragen bevredigende antwoorden kunnen worden gegeven, is het restaureren van objecten zinvol.
