Instant Opinion: is de wereld de Rohingya ‘vergeten’?
Jouw gids voor de beste columns en commentaar op dinsdag 20 augustus
De dagelijkse samenvatting van de Week belicht de vijf beste opiniestukken uit de Britse en internationale media, met fragmenten van elk.
1. David Skinner in de South China Morning Post
over een oogje dichtknijpen voor de mensenrechtenschendingen in Myanmar
Is de wereld, twee jaar later, de Rohingya-kinderen vergeten?
Het cliché - helaas vaak geassocieerd met vluchtelingen - begint te klinken dat de Rohingya-kinderen een verloren generatie worden. Maar ze zijn niet verloren. De wereld weet waar ze zijn. Ze hebben nu ondersteuning nodig om ervoor te zorgen dat ze kunnen leren, dat ze veilig zijn en dat ze gezond zijn. Ze mogen niet vergeten worden. Dit zou niet acceptabel zijn. Rohingya-kinderen moeten ook een gevoel van hoop hebben: iets dat erop wijst dat ze op een dag hun ambities zullen kunnen waarmaken. De regering en de bevolking van Bangladesh hebben de afgelopen twee jaar wereldwijd veel goeds gedaan door de Rohingya-bevolking onderdak te bieden. Ze hebben voortdurende steun van over de hele wereld nodig.
2. Christian Leuprecht en Todd Hataley in The Globe and Mail
over de repatriëring van IS-strijders door het Westen
Als Jihadi Jack thuiskomt, heeft Canada dat alleen aan zichzelf te wijten
Als de rechtsstaat gelijkelijk van toepassing is op alle Canadese staatsburgers, dan mogen degenen die worden verdacht van het plegen van op de lijst opgenomen terroristische misdrijven die willen terugkeren naar Canada niet anders worden behandeld dan andere personen van wie wordt aangenomen dat zij een strafbaar feit hebben gepleegd, behalve dat hun -binnenkomst in het land kan alleen worden gegarandeerd als zich een passende borgtocht aanbiedt. Canadezen hoeven niet de kosten en risico's te dragen van het repatriëren en ondersteunen van personen die worden verdacht van terroristische misdrijven in het buitenland. De Canadese wet gaat openhartig om met mensen die vermoedelijk strafbare feiten hebben gepleegd. Waarom zouden deze gevallen anders zijn?
3. Suzanne Moore in The Guardian
over de geneugten van oud worden
Waarom vertelt niemand je ooit hoe briljant ouder worden kan zijn?
Sommigen van ons zullen sterven aan genetische ziekten. Sommigen zullen er beter uitzien dan toen we jong waren. De meesten van ons doen het prima. Draag een bikini. Draag geen bikini. Echt, ik denk dat er grotere dingen zijn om over na te denken (en ik bedoel niet een vergevingsgezind stuk uit één stuk). Als je de kont van Carol Vorderman en de lippen van Lana Del Rey en de taille van Kim Kardashian wilt, kan ik je niet helpen. Als u denkt dat een knielift uw leven zal veranderen, veel succes. Als je denkt dat je eeuwig jong kunt blijven, heb ik belangrijk nieuws.
4. James Marriott in The Times
over de ziekelijke nostalgie van Quentin Tarantino
Zeg maar gedag tegen de aanbidding van de jaren zestig
De jaren zestig zijn gemakkelijk te mythologiseren. Luister maar naar de muziek. Het tijdperk dat de Beatles, de Rolling Stones, Joni Mitchell en Bob Dylan voortbracht, moet een gouden eeuw zijn geweest. Ik ben nauwelijks immuun: ik ben geboren in 1992, maar veel van de culturele zuurstof die ik elke dag onnadenkend inadem, komt rechtstreeks uit de jaren zestig. Op mijn woon-werkverkeer vanmorgen luisterde ik naar het album van Bob Dylan Blond op blond (1966). Eerder in het jaar ging ik naar een rockfestival (een idee geboren in 1967). Een paar weken geleden interviewde ik een debuutauteur over de manier waarop haar boek reageerde op de roman van Philip Roth De klacht van Portnoy (1969). Maar de alomtegenwoordigheid (en ik geef het toe, oogverblindende schittering) van muziek en literatuur uit de jaren zestig heeft sommige cultuurcritici ertoe aangezet om absurd grootse beweringen te doen over het belang van het decennium. Het is waar dat toen veel moderne ideeën over seks, drugs en individualisme werden gesmeed, maar als je enkele boeken over dit onderwerp zou lezen, zou je denken dat de wetten van de menselijke natuur in 1968 permanent waren herschreven.
5. Sarah Arnold in The Independent
over de recente privéjets van de koninklijke familie
Harry en Meghan, stop met hypocrieten te zijn - geen enkele hoeveelheid kruiperige beroemdheden zal je ecologische voetafdruk verdoezelen
Deze beroemdheden delen op sociale media dat ze plasticvrij gaan. Ze delen foto's van hun #MeatfreeMonday. Ze doen dit omdat het er goed uitziet. Het is geweldig voor het publieke imago, maar ik roep een hypocriet op als ik er een zie. En Harry en Meghan zijn hypocrieten. Ja, ze hebben gezegd dat ze maar (!) twee kinderen zullen krijgen en dat om milieuredenen het hebben van één kind minder het beste is wat we kunnen doen om de uitstoot te verminderen, maar als blijkt dat ze constant rond de wereld vliegen, Ik vind deze woorden leeg. Als ze gepassioneerd waren over het milieu, zouden ze hun vliegtijd aanzienlijk verkorten. Het kan niet één regel zijn voor ons louter plebs en een andere voor de letterlijk hoogvliegende beroemdheden en royals.
