Engeland verovert Zuid-Afrika, maar Jones kijkt naar Nieuw-Zeeland
De overwinning van Twickenham is de eerste overwinning op Springboks in tien jaar, maar er zijn nog grotere doelen aan de horizon
Mike Hewitt/Getty Images
Engeland's rugbyverlossing onder de Australische coach Eddie Jones ging zaterdag verder toen zijn team eindelijk de overhand kreeg op Zuid-Afrika en een andere geest tot rust bracht, toen ze 37-21 winnaars in Twickenham opraakten.
'Na tien jaar en twaalf wedstrijden zonder een eenzame overwinning op de pestende Springboks, heeft Jones een team uit Engeland voortgebracht dat hen kan verslaan zonder uit de derde versnelling te hoeven komen', zegt Stuart Barnes in De tijden . Maar wat veelzeggend is, is dat hij minder dan tevreden was met de prestatie.
Hij gaf zijn partij een 'algemeen voldoende' en het is duidelijk dat hij en zijn team nu aan het bouwen zijn voor 2019 en hun ogen op de kroon van Nieuw-Zeeland hebben gericht.
'Wat we in dit Engelse team zien, is de spiegel van hun charismatische hoofdcoach', zegt Barnes. 'Er is een ongeziene ambitie sinds de tijd dat Sir Clive Woodward de rest van de wereld ophitste.'
Jeremy Guscott van de BBC gaat akkoord. 'Jones lijkt nooit gelukkig te zijn en blijft maar zeggen dat hij wil dat Engeland de nummer één van de wereld wordt. Het zal niet gemakkelijk zijn, en nummer één blijven zal nog moeilijker zijn dan er in de eerste plaats te komen. Maar er zijn niet veel posities – de flankers, in het midden, beide vleugels? - die niet competitief zijn en dit is een heel goed team uit Engeland in de maak', zegt hij.
Gavin Mais van de Dagelijks telegram is het met Barnes eens dat Engeland bij Twickenham nooit uit de derde versnelling hoefde te komen en won omdat ze 'zich konden losmaken van de armworstelwedstrijd waarvan Zuid-Afrika hoopte dat ze hun tegenstanders zouden wurgen'.
Het natte weer had tegen de thuisploeg kunnen tellen, maar de wedstrijd werd gewonnen dankzij 'Engeland's aanvallende variëteit, uitstekend georkestreerd door Ben Youngs en George Ford', zegt hij. 'Engeland's meedogenloosheid in hun afwerking - gekenmerkt door de opportunistische poging van Courtney Lawes - ondanks het feit dat ze lange tijd zonder bal speelden, stelde hen in staat om het spel met relatief gemak van Zuid-Afrika af te pakken.'
Ze zien er ook solide uit, zegt Robert Kitson van de bewaker , en ze vinken de vakjes een voor een af. 'Het vermogen om oordeelkundige druk uit te oefenen en meer klinisch te zijn met de bal in de hand, zijn steeds consistentere Engelse eigenschappen, geen slechte basis voor de dag dat Eddie Jones zich klaar voelt om zich meer op hun tegenaanval te concentreren', zegt hij. 'Voorlopig zijn ze gewoon van plan om het leven van alle tegenstanders te allen tijde een uitdaging te maken, ongeacht het weer.'
Kan Engeland een einde maken aan een verliesreeks van tien jaar?
11 november
Tien lange jaren. Dat is de tijd sinds Engeland voor het laatst Zuid-Afrika versloeg in een rugby union international, de ergste verliezende reeks in de geschiedenis van wedstrijden tussen de twee landen. In dat decennium is Engeland vernederd, vernederd en gehamerd, drie keer meer dan 40 punten toegegeven en één keer, een WK-wedstrijd in 2007, en leed de vernedering van een 36-0 nederlaag.
De laatste keer dat de twee landen elkaar ontmoetten was een van de betere resultaten, de Springboks wonnen van Engeland met 31-28 in Twickenham in november 2014, maar de Engelse supporters zijn er oprecht van overtuigd dat morgen in het beroemde oude stadion de verliesreeks zal zijn eindigde.
Waarom? Twee redenen. Ten eerste is Engeland al meer dan een jaar ongeslagen. Sinds Eddie Jones Stuart Lancaster verving als coach na het debacle van het WK 2015, heeft Engeland negen wedstrijden gewonnen. Dat leverde hen in maart hun eerste Six Nations Grand Slam in 13 jaar op, evenals de voldoening van het witwassen van Australië Down Under in een zomerse drie-Test-serie.
Gelieerd aan dat indrukwekkende momentum is het feit dat hun tegenstanders in een crisis verkeren, een woord dat voor één keer geen journalistieke overdrijving is. Zuid-Afrika beleeft hun slechtste reeks resultaten in een generatie, na vier van hun laatste vijf wedstrijden te hebben verloren. In de afgelopen 15 maanden hebben ze een aantal historische mislukkingen geleden, waaronder hun eerste thuisnederlaag tegen Ierland en, memorabel, dat verbluffende verlies voor Japan op het WK 2015 . Maar het is twijfelachtig of iets de Springboks zoveel pijn heeft gedaan als de 57-15 van vorige maand tegen Nieuw-Zeeland, hun recordnederlaag in een thuisinternational.
De redenen voor de teloorgang van Zuid-Afrika zijn legio: een gebrek aan talent in de huidige generatie, verouderde coachingmethoden, slecht en eigenbelangrijk bestuur, de effecten van raciale quota's en de zwakke rand lokt enkele van de slimste jonge talenten naar Franse en Engelse clubs.
Samen hebben ze een eens zo trotse rugbynatie teruggebracht tot een ploeg zonder zelfvertrouwen en structuur, en een keer dat vorige week slechts een gelijkspel van 31 tegen de barbaren met twee late pogingen schrapte.
Engeland zou moeten winnen, vooral omdat Eddie Jones geen man is die zelfgenoegzaamheid in zijn selecties laat sluipen. Hij was het die 15 maanden geleden het brein was achter de verbluffende nederlaag van Japan tegen de Sprinboks, en sinds hij het roer overnam in Engeland, heeft hij een nuchtere en no-nonsense aanpak geïntroduceerd die een groep spelers heeft gehard die, onder Lancaster, waren behandeld als schooljongens.
Ondanks de blessures van het voorwaartse trio van George Kruis, James Haskell en Maro Itoje, allemaal enorm invloedrijk in de Grand Slam-triomf, is er een rijke naad aan ervaring door de startende XV. Dylan Hartley voert de ploeg aan nadat hij herstelde van een rugblessure, terwijl Northampton-teamgenoten Courtney Lawes en Tom Wood terugkeren naar het team nadat ze vorig jaar hun plaatsen hadden verloren. Zijn eerste start zal de 24-jarige Wespencentrum Elliot Daly zijn, die gepaard gaat met de ervaren Owen Farrell op het middenveld.
Het enige twistpunt is op de vleugels waar, bij afwezigheid van het geblesseerde duo Jack Nowell en Anthony Watson, Jones heeft gekozen voor Marland Yarde en Jonny May, voor de in-vorm Christian Wade en Semesa Rokoduguni. Samen hebben Wade en Rokoduguni dit seizoen negen competitiepogingen gescoord, terwijl Yarde en May er één hebben behaald.
Maar Jones is een man die zichzelf steunt en in Yarde en May - die scoorde een sensationele poging voor Engeland tegen Nieuw-Zeeland in - hij ziet spelers die completere voetballers zijn en beter in staat zijn om een baanbrekend moment te produceren. 'We kunnen niet wachten om terug te keren naar Twickenham en er een wedstrijd van te maken om nooit te vergeten', zei Jones bij de aankondiging van zijn team. 'We willen de geschiedenis van resultaten tussen Engeland en Zuid-Afrika veranderen. We sprinten nog niet, maar we lopen zeker de goede kant op. We zijn een ambitieus team. We willen het nummer 1 team ter wereld zijn. Deze wedstrijd tegen Zuid-Afrika is weer een stap vooruit.
Engeland v Zuid-Afrika, zaterdag 14.30 uur Sky Sports 1
