Engeland v Australië: Eddie Jones maakt de slapende reus wakker
Aussie-coach transformeert team van lachertje in veroveraars in een verbazingwekkende vertoning in Melbourne
Chris Robshaw uit Engeland rent met de bal tijdens de internationale testwedstrijd tegen de Australiërs in Melbourne
David Rogers/Getty Images
Door Gavin Mortimer
Negen maanden geleden had het Engelse rugby een dieptepunt bereikt. Een week verslagen door Wales, toen waren ze... vernederd door Australië in Twickenham, de 33-13 die niet alleen hun zwaarste thuisnederlaag tegen de Wallabies versloeg, maar ook het resultaat dat Engeland uit hun eigen Wereldbeker dumpte.
Het was een primeur. Nooit in de 28-jarige geschiedenis van het WK was het gastland er niet in geslaagd om uit de groepsfase te komen. Engeland was een lachertje.
Niet meer. Op zaterdag produceerde Engeland een verbazingwekkende vertoning om Australië voor de tweede keer in een week te overmeesteren en hun allereerste serieoverwinning ooit te behalen tegen een van de grote landen op het zuidelijk halfrond in hun eigen achtertuin.
De transformatie is niets bijzonders geweest en moet worden toegeschreven aan één man: de nieuwe coach Eddie Jones.
Na het WK-debacle wist de Rugby Football Union dat ze moesten handelen. Ze ontsloegen hoofdcoach Stuart Lancaster en iedereen die met hem verbonden was en haalden een Aussie binnen.
Eddie Jones is alles wat Lancaster niet was. Hij is in de eerste plaats een coach van wereldklasse, maar hij spreekt duidelijk en kernachtig en vermijdt de politiek correcte zaken die zo geliefd zijn bij zijn voorganger. Hij is ook een man-manager bij uitstek en in een tijdsbestek van een paar maanden zijn spelers die eerder worstelden om veel indruk te maken in de Testarena, van wereldklasse geworden.
In de eerste Test-overwinning van vorige week tegen Australië was het James Haskell - lang bespot als niet goed genoeg op dit niveau - die de prijs voor man van de wedstrijd won. In de reeksoverwinning van zaterdag was het de andere flankspeler, Chris Robshaw, die de onderscheiding kreeg als de beste speler in wat zijn 50e optreden voor zijn land was.
Het betekende een opmerkelijke ommekeer in zijn fortuin. Niemand kreeg zoveel kritiek als Robshaw na het WK-debacle - een slechte speler en een slechtere aanvoerder was de algemene consensus en toen Jones de 30-jarige zijn aanvoerdersband ontnam, werd nooit verwacht dat hij in een Engeland shirt weer.
Nu draagt hij er niet alleen een, maar speelt hij het beste rugby uit zijn carrière als een onmisbaar lid van een Engelse roedel die de oppositie in stoomwalsen heeft gejaagd door de Grand Slam in maart te winnen en die nu het leven uit Australië heeft verpletterd.
De overwinning van zaterdag 23-7 - de achtste overwinning op rij van Engeland onder Jones - heeft de reeks van drie wedstrijden afgesloten en schokgolven door de rugbywereld gestuurd.
Het werd bereikt dankzij een defensieve prestatie die ronduit buitengewoon was. Engeland maakte meer dan 200 tackles, drie keer zoveel als hun tegenstanders, en hoewel de Aussies in de tweede helft een paar strafschoppen afsloegen, kwamen ze nooit met de creativiteit om door de witte lijn te breken die zich over het Melbourne-veld uitstrekte.
Toen ze golf na golf van Australische aanvallen hadden opgezogen, hadden de toeristen het lef om een ontsnappingspoging te scoren in de 75e minuut om de score een glans te geven die hun gastheren nog lang pijn zal doen.
De toekomst belooft nog meer succes, ongeacht de uitkomst van de derde en laatste Test van aanstaande zaterdag. Hoezeer Jones zijn landgenoten ook wil witwassen, hij erkent ook dat verschillende van zijn spelers zijn uitgegeven. Hoe konden ze niet achter hun heldendaden in Melbourne aan? Er wordt dus van hem verwacht dat hij verschillende veranderingen doorbrengt, waardoor Haskell, Dan Cole en misschien zelfs de kapitein, Dylan Hartley, rust krijgen. Maar ze staan allemaal te popelen om te gaan in de herfst, wanneer ze Zuid-Afrika, Fiji, Argentinië en Australië organiseren in Twickenham
Win die alle vier - en op basis van hun prestaties van de afgelopen zes maanden zouden ze dat ook moeten doen - en Engeland zal worden bevestigd als het op één na beste team ter wereld.
De beste zijn de All Blacks en totdat de twee elkaar ontmoeten, blijft Engeland in hun schaduw. Toch zullen de Nieuw-Zeelanders zich zorgen maken over wat ze dit jaar van de Engelsen hebben gezien.
Decennialang werd Engeland beschouwd als de slapende reuzen van het wereldrugby. Maar ze stonden op uit hun slaap onder Clive Woodward om het WK 2003 te winnen. Toen dat gedaan was, gingen ze weer zitten voor nog een lang dutje.
Nu heeft een klein, hardvochtig Australië hen weer wakker geschopt.
