Groeiende wereldwijde schuld: wat betekent het voor beleggers?
Hoe betalen we dit allemaal? En hoe moeten beleggers door de situatie navigeren?
Na de wereldwijde financiële crisis van 2008/9 ontstond er een nieuwe consensus dat schulden slecht waren. Consumenten begonnen te bezuinigen op schulden - een proces dat bekend staat als deleveraging - en bedrijven moesten hun balansen opschonen. Maar binnen een paar jaar was het duidelijk dat de schuldafbouw niet helemaal volgens plan verliep.
In 2015 bracht adviesbureau McKinsey bijvoorbeeld een paper uit met de titel: Schulden en (niet veel) schuldafbouw . De onderzoekers van het bedrijf ontdekten dat de wereldwijde schuld met 57 biljoen dollar was gegroeid... geen enkele grote economie heeft zijn schuldquote sinds 2007 verlaagd. Hoge staatsschulden in geavanceerde economieën, toenemende schulden van huishoudens en de snelle stijging van de schuld van China zijn gebieden van potentiële zorg.
De schuldenberg blijft maar groeien
Flash forward naar 2019, en zelfs voorzichtige centrale banken sloegen aan de alarmbellen. In haar jaarverslag waarschuwde de BIS – de belangrijkste organisatie die de centrale banken vertegenwoordigt – dat een van de duidelijkste tekenen van oververhitting in de wereldeconomie het niveau van uitstaande leningen aan risicovolle bedrijven was. Het algemene landschap is er een van een wereldeconomie die niet in staat is geweest haar schuldafhankelijke groeimodel overboord te gooien, stelt het rapport. Inderdaad, de totale schuld (publiek plus privaat) in verhouding tot het bbp, hoewel deze het afgelopen jaar een niveau bereikte, is veel hoger dan vóór de crisis... mocht de wereldeconomie op een bepaald moment vertragen, dan is het moeilijk voor te stellen dat de schuldenlast verder zou toenemen.
De McKinsey-consultants keerden terug naar de strijd en merkten in een ander artikel op: Komt er een hefboomwerking? – dat de totale bedrijfsschuld in de VS was gegroeid van $ 2,3 biljoen in 2008 tot $ 5,2 biljoen in 2018, terwijl bedrijven een hogere schuldenlast hadden in verhouding tot hun winstgevendheid dan ooit sinds 2008.
Toen, in de eerste maanden van 2020, dook het coronavirus op. Als gevolg daarvan zijn we nog meer schulden aangegaan, waarbij centrale banken over de hele wereld – met name de VS – buitengewone kredietpakketten ontketenden, met nog radicalere interventies dan we in 2009 zagen.
De in Londen gevestigde onderzoeksgroep Cross Border Capital volgt de wereldwijde liquiditeit, met een focus op het monetaire beleid van centrale banken. Begin april rapporteerde het al een enorme expansie van de balansen van de centrale banken - toezeggingen van noodfinanciering van centrale banken leidden tot injecties van $ 6,5 biljoen, waardoor de balansen van de centrale banken wereldwijd met 32% toenamen en 8,2% van het mondiale bbp vertegenwoordigen.
Overheden schrijven zelf cheques uit
De Federal Reserve in de VS, de Bank of England en zelfs de Europese Centrale Bank zijn nu bezig met enorme programma's voor het kopen van staatsobligaties om de stijgende staatsuitgaven te helpen financieren. Half mei meldde de BBC bijvoorbeeld dat maatregelen in verband met het coronavirus alleen al dit boekjaar tot £ 298 miljard zouden kunnen kosten. Vorig jaar leende de regering in totaal £ 55 miljard, maar alleen al in april 2020 leende ze £ 62,1 miljard.
Het goede nieuws is dat met de belofte van steun van de centrale bank, er geen tekort is aan vraag naar deze schuld. Medio mei rapporteerde het Debt Management Office van de Britse overheid recordvolumes aan orders voor Britse staatsobligaties (gilts). Er werd voor ongeveer £ 53 miljard aan bestellingen ontvangen voor slechts £ 7 miljard aan 2061 Britse gelten (die in 41 jaar moeten worden terugbetaald). Negatief renderende gilts (d.w.z. waar de vraag zo hoog is dat investeerders de overheid daadwerkelijk betalen om haar te lenen, in plaats van andersom) zijn ook uitgegeven.
Wat betekent deze wereldwijde schuldenstroom voor beleggers? Het is nog vroeg, maar we kunnen wat gissingen wagen. Positief is dat de rente op obligaties en de belangrijkste rentetarieven van centrale banken bijna nul zijn, waardoor de kosten voor het aflossen van deze schuld laag zijn. Dat zou nog meer leningen en uitgaven kunnen aanmoedigen door regeringen die een herstel na de uitbraak op gang willen brengen.
Maar die schuldenberg zal niet snel verdwijnen - en dit zou op zijn beurt centrale bankiers kunnen aanmoedigen om de rentetarieven langer dicht bij nul te houden. Belangrijker nog, centrale banken en regeringen zouden bij een eventueel herstel ook bereid kunnen zijn om hogere inflatieniveaus te accepteren, om op de lange termijn de reële waarde van deze schuld weg te vreten.
De bereidheid om meer inflatie te accepteren – laten we zeggen boven een bandbreedte van 2% tot 4% – zou kunnen leiden tot meer volatiliteit op de valutamarkten, waarbij valuta's met een hogere inflatie in de loop van de tijd zwakker worden, waardoor de waarde van buitenlandse aandelen die door lokale beleggers worden aangehouden, zal toenemen. Echte activa - variërend van goud tot onroerend goed en infrastructuur - kunnen ook profiteren van deze meer tolerante inflatieomgeving, vooral als beleggers zich zorgen beginnen te maken over inflatiepercentages die uit de hand lopen in een hyperinflatoir scenario in de stijl van Zimbabwe of de Weimarrepubliek. Wat de uitkomst ook is, maak u geen illusies - we leven nog steeds in een tijdperk van maximale hefboomwerking en beleggers moeten zichzelf op de juiste manier afdekken.
Ontdek meer van de nieuwste beleggingsvisies en ideeën van de ervaren fondsbeheerders van Liontrust
