Zijn we getuige van een nieuwe Arabische Lente?
Jongeren in de hele regio zijn gefrustreerd door de corruptie en incompetentie van hun regeringen
Iraakse demonstranten tijdens botsingen met veiligheidstroepen op het Khallani-plein in Bagdad tijdens aanhoudende anti-regeringsdemonstraties op 13 november 2019.
AFP via Getty Images
Slechts in één Arabisch land, Tunesië, had de Arabische Lente van 2011 enige schijn van succes. De vier andere landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika wier opstanden hun leiders ten val wilden brengen, vervielen grotendeels in chaos of keerden terug naar een autoritair bewind.
Egypte is erin geslaagd te ontsnappen aan de vernietigende burgeroorlogen die Syrië, Libië en Jemen nog steeds verlammen. Protesten die bijna alle andere naties in de regio schokten, namen eenvoudig af.
Hoewel de hoop van de revolutionairen op democratie en sociale, politieke en economische rechtvaardigheid ofwel verwelkte of werd verpletterd, zijn de omstandigheden achter hun wanhoop niet veranderd. Omkoperij, vriendjespolitiek, wanbeheer en gebrekkige democratische processen zijn nog steeds wijdverbreid in Arabische landen, en nogmaals, mensen eisen verandering.
drukte binnen Irak , Libanon, Soedan, Egypte en Algerije zijn de afgelopen weken allemaal de straat opgegaan. net als in Hongkong , het zijn de jongeren die de protesten stimuleren. In Irak en Libanon zijn corruptie en incompetentie de belangrijkste oorzaken van woede, hoewel beide zich zorgen maken over de aanwezigheid van sektarisme en de invloed van Iran in hun politiek.
Libanon
Libanon is in de greep van de onrust die ontstond nadat de regering een belasting van 20 cent had geheven op WhatsApp-gesprekken van burgers, terwijl het land dieper in een economische crisis verzonken en de premier, Saad Hariri, ontdekte dat hij 16 miljoen dollar had gegeven aan een Zuid-Afrikaan. supermodel.
Op dinsdag, net ten zuiden van Beiroet, werd Alaa Abou Fakher, een lid van de Druzen Progressive Socialist Party, doodgeschoten terwijl hij optrok tegen de regering. Dit heeft het enthousiasme van de demonstranten naar een nieuw niveau getild, en de Libanese
Vorige maand nam Hariri ontslag als gevolg van de onrust, maar de demonstranten blijven ongeduldig. Een herhaald gezang is een slogan van de demonstraties geworden: 'Kilon yanni kilon' - allemaal betekent allemaal.
Irak
Onder leiding van Iraks jonge mensen, die lijden onder verwoestende werkloosheid, protesten begonnen in Bagdad begin oktober en hebben zich sindsdien verspreid naar het zuiden van het land. Irakezen hebben beperkte toegang tot onderwijs, gezondheidszorg, schoon water en elektriciteit, ondanks het feit dat ze het op twee na hoogste inkomen uit olie-export ter wereld ontvangen.
'Meer dan 300 mensen zijn omgekomen toen veiligheidstroepen reageerden op de overwegend vreedzame demonstraties door met scherpe munitie, rubberen kogels en traangasgranaten rechtstreeks op de lichamen van demonstranten te schieten' Reuters rapporten.
'We hebben niets – geen scholen, geen fatsoenlijke ziekenhuizen. Geen rijkdom voor de natie. Politici weten alleen hoe ze moeten stelen - ze stelen van ons', zei Mohammad Saeed Yasseen. 'We moeten van deze corrupte ambtenaren af. Zonder dat is er geen oplossing.'
Soedan, Algerije en Egypte
De opstanden in twee van de Afrikaanse landen, Soedan en Algerije, duren langer dan hun tegenhangers in Irak en Libanon, en beide bereikten hun oorspronkelijke doel in april: de omverwerping van hun respectieve leiders, Omar al-Bashir en Abdelaziz Bouteflika. Beiden waren oude, beschimpte sterke mannen die al tientallen jaren op hun plaats waren.
Cruciaal is echter dat noch in Soedan, noch in Algerije de protesten zijn afgenomen, zoals ze in 2011 hadden kunnen doen. Ze weten dat hun problemen niet in één boegbeeld zitten, ze blijven systeemverandering eisen.
Zowel de presidenten van Soedan als van Algerije werden uit de macht gezet door een militair establishment in de hoop dat dit zou werken als een drukvermindering voor de onrust die hun naties op zijn kop zette. De strijdkrachten die hun staatshoofden hebben afgezet, probeerden de demonstranten te sussen, maar onthulden daarmee waar de echte macht ligt.
Hetzelfde kon gezegd worden in Egypte in februari 2011, toen de strijdkrachten het ontslag van Hosni Mubarak aanvaardden. Menigte vierde feest op het nu symbolische Tahrirplein bij het nieuws, maar slechts twee jaar later, na een mislukte democratische oefening, installeerde een militaire staatsgreep de ongekozen Egyptische legerleider generaal Abdel Fattah el-Sisi, die tot op de dag van vandaag aan de macht is.
Egyptenaren zijn nu weer op straat. Tijdens massale protesten in september in Caïro en twee andere steden riepen demonstranten 'sta op, vrees niet, Sisi moet gaan' en 'het volk eist de val van het regime'.
De protesten in Soedan gingen deze maand door en riepen op tot de alomvattende ontbinding van de hele partijstructuur die al-Bashir omringde. Algerijnen hebben elke vrijdag betogingen gehouden sinds Bouteflika zeven maanden geleden werd afgezet. Hun heftigheid is niet afgenomen en ze blijven systematische verandering eisen. Desondanks is het regime onbewogen gebleven - het lijkt erop dat de verwijdering van Bouteflika inderdaad alleen maar een tactiek was om de passies van demonstranten te koelen.
–––––––––––––––––––––––––––––––– Voor een overzicht van de belangrijkste verhalen van over de hele wereld - en een beknopte, verfrissende en evenwichtige kijk op de nieuwsagenda van de week - probeer het tijdschrift The Week. Haal je eerste zes nummers gratis ––––––––––––––––––––––––––––––––
De nieuwe Arabische lente
Arabische regeringen die zich aan de macht vastklampten, dachten misschien dat ze de storm hadden doorstaan en veilig waren. Maar de protesten van vandaag laten zien dat ze geen goed gebruik hebben gemaakt van hun uitstel, schrijft Marwan Muasher voor de Carnegie schenking voor internationale vrede . Er waren geen politieke hervormingen om systemen inclusiever te maken, en geen economische hervormingen om corruptie aan te pakken, het bestuur te verbeteren en banen te creëren. De problemen bleven aanhouden en ze hebben nu een wijzer groep demonstranten terug naar de straat geleid.
Een kenmerk dat elk van de huidige protesten deelt, zegt: De Washington Post , is alomtegenwoordige sociale media en een opkomende generatie ontevreden jongeren die er de baas over zijn. De combinatie van beide heeft het machtsevenwicht tussen overheid en samenleving veranderd in zowel democratische als autoritaire staten.
