Wie is Rory Stewart en maakt hij kans tegen Boris Johnson?
De aanvallen van de internationale ontwikkelingssecretaris op de belangrijkste rivaal in de Tory-leiderschapswedstrijd zijn niet minder dan buitengewoon
Rory Stewart lanceert zijn campagne om Tory-leider te worden op het Udderbelly Festival op de Londense Southbank
Leon Neal/Getty Images
De onmiddellijke berichtgeving van de eerste conservatieve leiderschapsstemming van donderdag suggereerde dat er twee winnaars en acht verliezers waren.
Boris Johnson greep de krantenkoppen met zijn indrukwekkende aantal van 114 stemmen, waardoor zijn rivalen klauteren. Maar de andere winnaar was Rory Stewart, de internationale ontwikkelingssecretaris en algemeen beschouwd als een ook-kandidaat, die zijn plaats in de tweede stemronde van de parlementsleden boekte. Stewart won 19 stemmen en eindigde op de zevende plaats, ondanks het feit dat de meeste experts voorspelden dat hij zou worden geëlimineerd. Hij sprak zich absoluut over de maan uit en beweerde dat hij momentum had.
De kandidatuur van Stewart is voortgestuwd door een onconventionele social media-campagne. Hij toerde door het land om op korte termijn meet-and-greets te doen met het publiek en ongebruikelijke video's op te nemen.
Doe mee -Brick Lane - op weg naar Truman Brewery #RoryWalks pic.twitter.com/YiU2VfOFtW
— Rory Stewart (@RoryStewartUK) 9 juni 2019
Dit, en zijn bereidheid om vanuit de heup te schieten om Brexiteers aan te vallen, heeft hem een cultstatus opgeleverd. Dit is echter niet noodzakelijkerwijs uitgebreid tot conservatieven. De senior activist Tim Montgomerie memorabel beschreven Stewart als de meest populaire kandidaat met mensen die nooit op Tory zullen stemmen.
Wie is Rory Stewart?
Stewart, geboren in Hong Kong en zoon van een diplomaat, zette zijn vroege carrière voort op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Na een aantal posten werd hij na de omverwerping van het regime van Saddam Hoessein in 2003 benoemd tot hoge ambtenaar in de Voorlopige Autoriteit van de Coalitie in Irak. Later werkte hij voor een ontwikkelings-ngo in Afghanistan.
In 2010 werd Stewart verkozen tot het conservatieve parlementslid voor Penrith and the Border in Cumbria. Hij presenteerde een BBC-televisieserie over de geschiedenis van het land rond de Engels-Schotse grens en schreef een bestseller over het gebied.
In het parlement trad Stewart in 2015 in een junior hoedanigheid toe tot de regering voordat hij in 2019 in het kabinet werd benoemd als staatssecretaris voor internationale ontwikkeling na een herschikking als gevolg van het ontslag van Gavin Williamson.
Zijn deelname aan de conservatieve leiderschapswedstrijd was onverwacht, maar door de kracht van zijn persoonlijkheid is hij erin geslaagd indruk te maken. Hoewel hij een buitenbeentje was, toonde Stewart een sterke loyaliteit aan de premier, Theresa May, en haar Brexit-deal met de EU. Hij verzet zich sterk tegen een Brexit zonder deal van het type dat door sommige Brexiteers wordt bepleit.
Aanhangers van Johnson hebben Stewart er inderdaad van verdacht een buitenbeentje te zijn voor Michael Gove – een andere kandidaat voor het leiderschap – wiens rol het was om opvallende aanvallen op Johnson te lanceren om zijn steun te verminderen en het naar Gove te kanaliseren, terwijl de milieusecretaris afstand hield. Eenmaal geëlimineerd, verwachtten ze dat Stewart Gove zou steunen. Deze theorie is in de eerste ronde blijkbaar niet bevestigd.
Een onconventionele kandidaat...
Nadat hij bij de eerste stemming te veel had gepresteerd, houdt Stewart vol dat hij meedoet om deze te winnen. Zijn steun kwam hoogstwaarschijnlijk volledig van de overige parlementsleden. Hij werd publiekelijk gesteund door de voormalige kanselier, Kenneth Clarke, evenals door de huidige minister, David Gauke. Het feit dat hij veel meer stemmen won dan publieke steunbetuigingen, kan een weerspiegeling zijn geweest van de wens van ondersteunende pro-EU Tory-rebellen om zijn positie bij de bredere partij niet te schaden door hem te nauw te associëren met hun campagne tegen Brexit.
Stewarts supporters presenteren hem als een oprechte prater die contact kan maken met gewone mensen. Maar hij heeft de neiging om bizarre uitspraken te doen, zoals: zijn bewering in een radio-interview dat 80% van het publiek de Brexit-deal van May steunde. Hij trok de opmerking onmiddellijk in en verontschuldigde zich, zeggende dat hij een nummer produceerde om te illustreren wat ik geloof. Hij moest zich terugtrekken uit andere opmerkingen, ook toen hij aangaf dat hij de parlementaire motie van Labour tegen een no-dealbrexit alleen zou steunen om zijn positie omkeren kort daarna.
Dergelijke incidenten roepen vragen op over zijn politieke oordeel. Dit is vooral duidelijk geworden in Stewarts aanvallen op Johnson. Na de eerste stemming over de leiding zwoer hij Johnson ten val te brengen als deze het parlement uitstel van betaling en een no-deal Brexit zou forceren. Stewart zelfs bedreigd om een nieuwe vergadering op te richten in de Methodist Central Hall in Westminster als de regering het parlement zou opschorten.
Rory Stewart zegt dat als Boris prorogeert dat hij (Rory) aan de overkant van de weg in Methodist Hall zal zitten en een alternatief parlement zal houden
- Esther Webber (@estwebber) 13 juni 2019
Deze opmerkingen drijven veel conservatieven tot wanhoop. Ze maken zich zorgen dat Stewart aanvalslinies levert voor oppositiepartijen tegen de man die vrijwel zeker de volgende premier wordt. Het feit dat dit wordt gedaan door een dienstdoende minister is niet minder dan buitengewoon. Stewart kondigde eerder aan niet in een Johnson-kabinet te zullen dienen vanwege meningsverschillen over Brexit. Maar zoals het hoort, geeft hij nu aan dat hij dat toch zou kunnen.
… maar toch een politicus
Evenmin is Stewart wars van spinnen zoals elke andere politicus. Op de dag van de eerste parlementaire stemming verklaarde hij herhaaldelijk dat hij de tweede was na Johnson in een... peiling van conservatieve grassroots-leden . Als een kale verklaring was het waar, maar hij verzuimde te vermelden dat Johnson op 54% zat en Stewart zelf op slechts 11% (vervolgens kwam Raab op 8%, Gove op 8% en Hunt op 7%). Stewarts tweede plaats was geen bewijs van een golf van enthousiasme onder de leden voor zijn kandidatuur, maar een artefact van een verdeeld veld waarin er geen duidelijke en duidelijke rivaal voor Johnson was. Stewart was - amper - de beste van de middelmatige rest.
Ondanks de publiciteit rond zijn kandidatuur, heeft Stewart zeker weinig kans om verder te komen dan de volgende ronde van parlementaire stemmingen, laat staan de laatste stemming voor alle leden te bereiken. Het is ondenkbaar dat hij de conservatieven op dit punt in hun geschiedenis zou kunnen leiden. Zijn opvattingen over de Brexit zouden de partij opsplitsen en het weglekken van stemmen versnellen De Brexit-partij van Nigel Farage . Samen met de bezorgdheid over zijn oordeel, is de kans groot dat Stewart moeite zou hebben om zijn gezag op te leggen.
Desalniettemin heeft Stewart zijn positie als doorbraakperformer in de leiderschapswedstrijd gecementeerd. Hij zou een rol kunnen spelen om zijn partij te helpen haar aantrekkingskracht onder het electoraat te vergroten. Maar dat moet misschien wachten op de oplossing van de Brexit. Tenzij hij de honger naar loyaliteit herontdekt, kan Stewart een doorn in het oog worden van een regering van Johnson.
Tom Quinn , hoofddocent, Ministerie van Overheid, Universiteit van Essex
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel .
