Snel aan de loting: Clym Evernden
De eigenzinnige Britse kunstenaar vertelt via Instagram over mode, beeldvorming en nieuwe paden van illustratie
Ik groeide op op het platteland van East Sussex en tekende altijd de natuur. Ik was erg geïnteresseerd in alles wat natuurlijk is, in het bijzonder ornithologie. Dit ontwikkelde zich vervolgens tot een gewoonte om de huisdieren te tekenen. Het waren nogal komische beelden, bijvoorbeeld om te proberen vast te leggen hoe de kat zich op een bepaalde manier zou gedragen. Ik denk dat deze oefening behoorlijk belangrijk was omdat het me leerde over vorm, beweging en een bepaald soort expressie.
Tekenen zou het ding worden dat ik studeerde, maar eigenlijk was mijn eerste professionele opdracht het resultaat van het schrijven aan Harpers & Queen (nu Harper's Bazaar) net voordat ik aan de eerste van mijn twee BA's begon - ik studeerde zowel Engels als Fine Art aan Exeter, en ging toen dameskleding studeren aan Central Saint Martins. Terugkijkend was die baan een heel gelukkige en vormende onderbreking, aangezien mijn werk op de modenieuwspagina's stond, en voor een 18-jarige die op het punt stond naar de universiteit te gaan, was het nogal een groot probleem. Tijdens het studeren voor mijn diploma deed ik af en toe opdrachten voor verschillende tijdschriften – ik herinner me dat ik voor Brides werkte, iets deed voor de Britse Vogue en sporadische stukken voor het tijdschrift Telegraph. Toen ik bij Central Saint Martins was, heb ik ook een kleine reeks T-shirts gemaakt. Dit alles heeft me geholpen om een carrière op te bouwen rond kunst en mode.
Het Galliano en McQueen-tijdperk in de jaren negentig wakkerde echt mijn verlangen aan om CSM bij te wonen, hoewel ik als typische tiener niet zeker was van de route die voor me lag. Maar ik wist dat ik in mode geïnteresseerd was. Het kwam allemaal heel natuurlijk; In mijn hoofd had ik al collecties gepland. Al snel werd echter duidelijk dat de conceptuele kant mijn vaardigheid was, en dat het knippen van patronen minder mijn ding was. Na een tijdje realiseerde ik me dat ik het maken van afbeeldingen interessanter en directer vond – ik hou van dingen die vrij snel kunnen worden geproduceerd, en kleding maken is natuurlijk behoorlijk ingewikkeld.
Na mijn afstuderen heb ik een paar jaar met een ontwerper gewerkt, terwijl ik tegelijkertijd freelance illustratief werk deed en constant mijn portfolio aan het opbouwen was. Toen nam ik ongeveer vijf jaar geleden de beslissing om parttime te gaan werken aan de ontwikkeling van mijn freelance werk. Ik heb ook meer producten en T-shirtreeksen gemaakt, evenals meer illustraties.
Ik kwam op het juiste moment bij Instagram en het is een geweldig medium geweest om me bewust te maken van wat ik heb gedaan. Ik werd naar Duitsland gevlogen om het Schwarzkopf-team vast te leggen dat aan hun belangrijkste looks werkte, en ik illustreerde Graham Nortons biografie The Life and Loves of a He Devil. Omvangrijke commissies begonnen zich op te bouwen. Ik heb het grootste deel van deze tijd gespendeerd aan het voorbereiden van de toekomst. Uiteindelijk had ik genoeg werk om mijn dagelijkse baan op te zeggen, voor een modeontwerper te gaan werken en me fulltime op kunst te concentreren.
Mijn kenmerkende stijl heeft alles te maken met een vloeiende zwarte inktlijn - sterk, behoorlijk grafisch en niet gepland; het is iets dat ik heel gemakkelijk ter plekke kan doen. Dit is een zeer belangrijke vaardigheid geweest. Ik realiseerde me al heel vroeg dat ik de macht had om dingen vast te leggen, net zoals een fotograaf doet, dus begon ik live-evenementen te tekenen. Het hoeft geen mode-evenement te zijn; het kon een bruiloft of een bedrijfsevenement zijn, maar hierdoor kon ik mensen ontmoeten.
Een opdracht die eruit springt was van toen ik Charlotte Olympia ontmoette, met wie ik nu veel heb samengewerkt. De eerste opdracht was voor de lancering van haar handtas, die werd gehouden in een intiem restaurant in Knightsbridge. Het was nogal een spraakmakende aangelegenheid aangezien ze Mario Testino en Naomi Campbell op haar gastenlijst had staan. De dinerplaatsingen zouden kleine uitgesneden figuren van de aanwezigen zijn. Ik moest er ongeveer 57 doen en ik kreeg spreadsheets met informatie: dit is Mario... dit is wat hij graag draagt... en ze moesten allemaal een tekening bevatten van een accessoire van Charlotte Olympia - ik stopte Mario bijvoorbeeld in de kleine kittenslippers . Het was echt het eerste dat ik had gedaan dat heel zwaar was - ik was de avond ervoor tot 5 uur 's ochtends op. Ik denk dat ik wakker werd in bed met stukjes papier om me heen, en toen gewoon doorging. Het had echter een ongelooflijke respons - mensen herkennen en verwijzen nog steeds naar mijn werk van dat diner.
Hoewel illustratie nog steeds mijn ding is, ben ik onlangs begonnen met stop-frame-animatie. Het is een feit dat op het gebied van social media het gebruik van video en motion erg aantrekkelijk is. Via mijn Instagram heb ik gewerkt aan een reeks 'gevouwen verhalen', waarbij de scène verandert terwijl deze zich ontvouwt. Ik teken een afbeelding op een opgevouwen stuk papier, vouw het dan open en blijf het toevoegen aan de tekening. Voor nieuwjaar deed ik er een voor mezelf waarbij een vuurwerkraket verandert in een champagneglas en dan eindigen we op een feest met veel mensen die de komst van 2017 vieren. Ik hou ervan dingen te maken met een vleugje humor en verrassing hen en geef mensen plezier.
Toen gaf Loro Piana me de opdracht om iets soortgelijks te doen voor Chinees Nieuwjaar – dat is het briljante van sociale media, aangezien merken dingen oppikken. En niet alleen modemerken - een project met een opgevouwen verhaal waaraan ik met Samsung heb gewerkt, is net gelanceerd (om de nieuwe Galaxy S8 te lanceren, nu op Instagram @samsungmobilekorea ).
Met sociale media kan het gemakkelijk zijn om je te laten beïnvloeden door wat populair is, maar ik doe mijn best om me hierdoor niet te veel te laten beïnvloeden. Met de opgevouwen verhalen was ik me ervan bewust dat er een plotselinge positieve reactie was, maar ik concentreer me liever op het hebben van een geweldig idee, in plaats van gewoon te proberen iets na te maken dat mensen misschien erg leuk vonden.
Vergeleken met 20 jaar geleden bevinden we ons in een ander tijdperk van illustratie. Ik geniet van de kortstondige, voorbijgaande aard van dingen die niet zo permanent zijn. Misschien iets dat bijvoorbeeld op de huid is getekend. Ik besteed ook veel tijd aan het kijken naar het trottoir – het fotograferen ervan en het aanbrengen van kunstwerken op scheuren of op een weggegooid sigarettenpakje. Instagram fungeert als mijn constante galerijfeed, omdat er een direct publiek is - en dit werkt heel goed met mijn denkproces. Ik geniet ervan om dingen snel te produceren, in plaats van op een moeizame manier. Ik hou er echt van als dingen gewoon gebeuren.
Als kunstenaar houd ik er niet zo van om gecategoriseerd te worden. Mijn werk omvat zeker illustratie, maar ik heb altijd geprobeerd om een breder gebied te betreden, of het nu gaat om animatie, mixed media of decorontwerp. Ik probeer altijd een bepaalde manier van werken te vermijden. Ik denk dat er een ouderwetse manier van denken is om aan bepaalde criteria te voldoen om als kunstenaar te worden beschouwd. Ik doe graag dingen die intuïtiever en minder gecategoriseerd zijn. Het hoeft niet zo zwaar te zijn, of een enorme betekenis te hebben, en daar hou ik van.
In de toekomst zou ik graag een boek willen maken. Een boek kan een heel kostbare manier van werken zijn, dus ik zou graag een moderne manier vinden om het te doen - iets met een verrassingselement. Misschien wordt het een pop-upboek of een kinderboek – zeker heel interactief.
CLYM EVERNDEN is een Britse artiest die zijn creaties deelt op zijn Instagram-feed @clymdraws . Hij is constant in trek bij verschillende merken die zijn werk zien als een manier om humor en karakter te brengen in hoe ze zich uiten.
