Rugby World Cup: het verhaal van de Webb Ellis Cup tot nu toe
Van een bescheiden begin is de Rugby World Cup een van 's werelds grootste sportevenementen geworden... hier is hoe het gebeurde
In het begin... 1987
Het leek erop dat niemand echt een Rugby World Cup wilde. Het bestuursorgaan van de sport, de International Rugby Board, had een aantal benaderingen afgewezen. Een daarvan was van sportmarketingexperts IMG, algemeen erkend als een kracht achter de groei van golf tot een wereldwijd spel. Het was de dreiging van een ontsnappingswedstrijd, met echo's van Kerry Packer's ontwrichtende invloed op cricket, die de rugbyautoriteiten ertoe aanzette om het in 1987 te proberen.
En waar kun je beter beginnen dan in Nieuw-Zeeland, een land waar het spel centraal staat? Zimbabwe werd uitgenodigd in de plaats van het door apartheid verscheurde Zuid-Afrika. De USSR stuurde een reeks financiële eisen met hun uitnodiging - die werden genegeerd. Ondertussen stond Fiji's plek in de competitie op het spel na een militaire staatsgreep onder leiding van voormalig Fiji internationale rugbyspeler kolonel Rambuko.
De chaotische achtergrond ging gepaard met een algemeen gevoel van onzekerheid over het leiden van het spel naar een onvermijdelijk tijdperk van professionaliteit. De meeste spelers werden gedwongen aanzienlijke persoonlijke offers te brengen om te spelen.
Velen namen onbetaald verlof van hun baan en verlieten hun gezin voor weken. Ondertussen werd er gemompeld dat sommige teams van het zuidelijk halfrond (met name spelers uit het gastland) de amateurcode braken met betaalde aantekeningen en advertentiecontracten.
Op het veld was Nieuw-Zeeland sneller, sterker, fitter en vaardiger dan elk ander team. Het peloton werd uitstekend gebundeld door Wayne Shelford, scrum-half en schipper David Kirk zorgden ervoor dat de backs tikken, terwijl gigantische vleugelspeler John Kirwan zijn reputatie als speler van wereldklasse vestigde. Ze versloegen Frankrijk met 29-9 in de finale.
Wales deed het het beste van de thuislanden en kwam langs Australië in de play-off om de derde plaats.
De hele affaire werd perfect samengevat door een citaat van Kiwi-hoer Sean Fitzpatrick in Gerald Davies' History Of The World Cup: 'We gingen naar de pub en dronken een paar biertjes en Craig Green wendde zich tot mij en zei: 'We hebben net won het WK, maar maandagochtend om 5.45 uur sta ik op de hoek van mijn straat met mijn lunchbox te wachten om opgehaald te worden om te gaan daken.''
Groter en beter? 1991
Algemeen werd aangenomen dat het eerste WK onder de radar van het grote publiek was gevlogen. Er werden grotere dingen verwacht van het toernooi van 1991, dat op het noordelijk halfrond werd gehouden en gezamenlijk werd georganiseerd door de landen die strijden om het jaarlijkse Five Nations-kampioenschap.
Engeland was de vormkant van de thuislanden, nadat het de Grand Slam in 1991 had gewonnen, maar Australië ging als duidelijke favorieten het toernooi in.
Door Wales te verslaan in Cardiff Arms Park tijdens de groepsfase, kondigde West-Samoa hun komst op de internationale rugbyscene aan en nam hun plaats in de kwartfinales in. Niemand kon Australië echter stoppen. Engeland bereikte de finale en toonde voor het eerst in het toernooi een aanvallende verve, maar de Aussies wonnen de finale in Twickenham met 12-6.
Tegen het einde van RWC 1991 was het toernooi uitgegroeid tot een evenement dat aantrekkelijk was voor omroepen en sponsors. Het WK van 1987 had een gerapporteerde winst van £ 120.000 opgeleverd. Het toernooi van 1991 zou naar verwachting bijna £ 25 miljoen opleveren.
De sport bleef onhandig amateuristisch, maar er was nu geen weg meer terug.
De dageraad van een nieuw tijdperk. 1995
Op een golf van optimisme na de apartheid organiseerden WK-debutanten Zuid-Afrika het toernooi. Onvermijdelijk stond de druk op het Zuid-Afrikaanse team, onder leiding van flanker Francois Pienaar, om een thuiszege te behalen.
Geen spoiler alert nodig hier, aangezien het grootste wereldwijde publiek voor een Rugby World Cup-finale getuige was van Pienaar die de trofee overhandigde door de Zuid-Afrikaanse president Nelson Mandela. Mandela droeg een Springbok-trui en pet, ooit synoniem met het tijdperk van apartheid.
Is dit het meest herkenbare beeld uit de geschiedenis van rugbybonden? Waarschijnlijk. De scène zou opnieuw worden gemaakt door Morgan Freeman en Matt Damon in de Hollywood-film Invictus. Als de regisseur van de film, Clint Eastwood, had geprobeerd een fictief personage te creëren met de snelheid en kracht van de Nieuw-Zeelandse vleugelspeler Jonah Lomu, zou hij belachelijk zijn gemaakt omdat hij vrijheden nam met de realiteit.
Maar Lomu, zo nachtmerrieachtig als hij voor zijn tegenstanders verscheen, was echt. En rugby's eerste wereldwijde superster overtrof de Engelse achterste divisie en was sterker dan de Engelse back-divisie en scoorde vier pogingen in een beroemde overwinning van 45-29 in de halve finale. De mysterieuze aanval van voedselvergiftiging, die 18 van de Nieuw-Zeelandse ploeg trof voorafgaand aan de finale, bood een intrigerend Hollywood-subplot. Een kansloze wedstrijd werd gewonnen met 15-12 door Zuid-Afrika met een Joel Stransky drop-goal in de extra tijd.
Buiten de actie kwamen de wereldwijde beheerders van het spel in het reine met de onvermijdelijke verschuiving naar professionaliteit. Als ze enige overtuiging nodig hadden dat de sport robuust genoeg was om de verandering aan te kunnen, dan zorgde het succes van het toernooi van 1995 ervoor.
Australië herwint de trofee. 1999
Het toernooi van 1999 werd georganiseerd door Wales en de wedstrijden werden gedeeld binnen de thuislanden en Frankrijk. De eerste Rugby World Cup van het professionele tijdperk werd gespeeld door 20 teams.
Zowel Nieuw-Zeeland (tegen Italië) als Engeland (tegen Tonga) behaalden 100 punten tegen de oppositie. Wales wist de kwartfinales te bereiken ondanks opnieuw een gênante thuisnederlaag - dit keer tegen heel Samoa. De kwartfinalisten van het thuisland Engeland waren aan de ontvangende kant van een wereldrecord van vijf drop-goals van de Zuid-Afrikaanse buitenstaander Jannie de Beer, terwijl Schotland met 30-18 verloor van Nieuw-Zeeland.
Frankrijk leverde de beste prestatie van het toernooi en versloeg Nieuw-Zeeland met 43-31 in de halve finale in Twickenham, ondanks een duidelijke onwil om ook maar in de buurt van de onstuitbare Lomu te komen.
Terwijl de rest van de ploegen zich een weg door het toernooi baande, schoof Australië door naar de finale. Ze versloegen Frankrijk met 35-12 in The Millennium Stadium en kregen slechts één try tegen. Zoals de Franse aanvoerder Raphael Ibanez bekende, speelden de Australiërs als een team dat gewend was aan wedstrijden op hoog niveau, terwijl wij als kinderen een WK-finale speelden.'
De Engelse automaat. 2003
Geen enkel team op het noordelijk halfrond was in de buurt gekomen van het winnen van de Rugby World Cup. Maar niemand was in een betere conditie om dat te doen dan Engeland in 2003. De ploeg, aangevoerd door Martin Johnson en gecoacht door Clive Woodward, had eerder dit jaar de Grand Slam gewonnen en had Nieuw-Zeeland voor de tweede keer van huis verslagen. hun geschiedenis.
Engeland was favoriet, ondanks dat het toernooi in Australië werd gehouden.
Belangrijker nog, ze leken niet gehinderd door het verwachtingsniveau. Hun overgang naar de overwinning was lang niet zo comfortabel als voor Australië in 1999, ondanks het feit dat ze in de groepsfase meer dan 80 punten op Georgië en 111 punten op Uruguay hadden. Engeland wist te ontsnappen aan de straf voor het korte tijd hebben van 16 spelers op het veld toen Samoa ze op het rek had, en toonde veel karakter in hun kwartfinale door een Welshe ploeg te verslaan die vorm leek te hebben gevonden per ongeluk in plaats van ontwerp.
De recordoverwinning van Australië met 142-0 op Namibië in de groepsfase gaf een verdere indicatie van de steeds groter wordende kloof tussen de professionele rugbyelite en de opkomende landen. Een onderscheppingspoging van de Australische Stirling Mortlock hielp de gastheren de kansen om Nieuw-Zeeland te verslaan in de halve finale omver te werpen. De rest is, zoals elke rugbyfan weet, geschiedenis.
Engeland voldeed aan hun pre-toernooi facturering als het team dat weigerde te worden geslagen. De finale ebde en vloeide toen Engeland de controle overnam, alleen om Australië terug te zien vechten om extra tijd te verdienen. Vier jaar onvermoeibaar werk uit Engeland kwam neer op een onvergetelijk drop-goal van Jonny Wilkinson.
Voor een keer was rugby union de primaire focus van de natie. Maar niet voor Wilkinsons moeder, Phillippa. Ik was in de supermarkt en de dame aan de groentebalie hoorde het', zei ze.
Argentinië verduistert Nieuw-Zeeland. 2007
Frankrijk was gastheer van RWC 2007, met wedstrijden in Wales en Schotland. Argentinië veroverde het toernooi stormenderhand door het gastland met 17-12 te verslaan in de eerste wedstrijd van het toernooi. Statistisch gezien was het geen schok, want Los Pumas had Frankrijk in de voorgaande vijf van de zes wedstrijden verslagen. Maar toch, dit was het WK.
Het WK 2003 in Engeland betekende het einde van een tijdperk, in plaats van het begin zoals Clive Woodward had gepland. Na een schokkende 36-0-drubbing tegen Zuid-Afrika in de groepsfase, werd Engeland uiteindelijk een kracht om rekening mee te houden.
Fiji gooide Wales uit het toernooi in de groepsfase met een opwindende 38-34 overwinning, wat aantoont dat deze verleidelijke combinatie van kracht, snelheid en behendigheid steeds moeilijker te tonen is in het moderne spel.
Frankrijk zorgde ook voor een schok door Nieuw-Zeeland met 20-18 te verslaan in een kwartfinale die zo weinig leek op de vrij vloeiende Fijische stijl dat je misschien dacht dat je per ongeluk bij de armworstelkampioenschappen van Cardiff en District was verschenen .
De neutralen hoopten dat Argentinië helemaal naar de finale zou gaan, maar Zuid-Afrika bleek te machtig in een overwinning van 37-13 in de halve finale. Frankrijk had er alle vertrouwen in om met Engeland de halve finale in te gaan. Ze hadden het beste team ter wereld verslagen in de vorige ronde en hadden Engeland vijf keer verslagen in hun vorige zes wedstrijden. Natuurlijk verloren ze met 14-9. De finale veranderde in een spannende competitie tussen Percy Montgomery uit Zuid-Afrika en Jonny Wilkinson uit Engeland. De Springboks wonnen met 15-6.
Argentinië 34-10 overwinning in de derde plaats playoff tegen Frankrijk was seismische dingen in de wereld van rugby union. Het lijkt misschien raar dat het team dat derde werd in een wereldkampioenschap, voor de bepalende herinneringen aan RWC 2007 zorgde, maar zo'n toernooi was het.
De opkomst van de All Blacks. 2011
Tonga zorgde voor de schok van RWC 2011 in Nieuw-Zeeland, met een opzwepende 19-14 nederlaag van Frankrijk in de poulefase. De Fransen kropen dankzij een verliezend bonuspunt de kwartfinales binnen, maar de verdeeldheid tussen coach Marc Lievremont en zijn spelers bleek onoverkomelijk.
Ierland, Engeland en Wales haalden de kwartfinale, maar het momentum lag bij Wales. Eigenlijk te veel. Een onbedoelde tip van de Welsh-aanvoerder Sam Warburton op de Franse vleugel Vincent Clerc leidde ertoe dat hij al na 19 minuten van het veld werd gestuurd. Frankrijk bereikte de finale met een punt, terwijl Nieuw-Zeeland Australië met 20-6 versloeg.
Velen voorspelden een nederlaag in de finale. Nieuw-Zeeland had Frankrijk al met 37-17 verslagen in de poulefase en weinigen konden uitleggen hoe de Fransen het zo ver hadden weten te schoppen - en hun coach al helemaal niet.
Iedereen leek ook het gewicht van de verwachting op de schouders van het Nieuw-Zeelandse team te onderschatten. Hun optreden in de laagst scorende finale in de geschiedenis van de Rugby World Cup was niet zoals het bedoeld was, maar één simpel feit bleef: de All Blacks hadden gewonnen met 8-7.
De moed en inzet van Frankrijk in de finale hadden hen ook een soort rugbyverlossing gegeven. Dus na 24 jaar pijn voor de Kiwi's, maakte de Webb Ellis Cup de omslachtige reis terug naar zijn spirituele thuis.
