Ridderschappen voor herschikking afgewezen: het is tijd om onderscheidingen te heroverwegen
Misschien moeten we af van het hele honourssysteem: het vooruitzicht op een titel bederft ons openbare leven
Steve Parsons/AFP/Getty Images
Het nieuws dat twee van de ministers zijn ontslagen bij de herschikking van deze week, Alan Duncan en Hugh Robertson , worden woensdag geridderd op een prachtige uitwisseling in het Lagerhuis.
Op de vraag of het gepast was dat ontslagen ministers titels en onderscheidingen kregen als troostprijs voor hun ambtsverlies, kwam de premier met een van zijn betere opmerkingen: hij zou hierover geen colleges volgen van de partij die een ridderorde gaf voor Fred Goodwin. Nogal. Een gevaarlijke: ik neem aan dat alleen goede smaak de leider van de oppositie verhinderde te antwoorden dat het de conservatieven waren die Jimmy Savile in 1990 tot ridder geslagen hebben.
De aflevering heeft ons honourssysteem opnieuw onder de loep genomen. Er kunnen prima redenen zijn waarom parlementsleden een ridderorde zouden moeten krijgen, maar zeker niet als onderdeel van een ontslagvergoeding van het ministerie - om ze zoet te houden, neemt men aan. Het devalueert het hele systeem.
Als ridderorden corrupt zijn, corrumperen peerages absoluut. Het is geen geheim in de inlichtingengemeenschap dat ten tijde van de oorlog in Irak ten minste twee topmensen de ambitie hadden om de eerste hoofden van hun diensten te worden die tot het House of Lords werden verheven. Ik betwijfel of het hun oordeel heeft verbeterd.
En je kunt ook peerages kopen. Ondanks een onderzoek van een jaar waarin de toenmalige premier Tony Blair drie keer werd geïnterviewd (en enkele voetafdrukken ter grootte van een Yeti in de sneeuw), waren rechercheurs van Scotland Yard niet in staat een overtuigende zaak op te zetten dat peerages voor contant geld waren verkocht. Toch zijn ze dat duidelijk geweest, door alle grote politieke partijen. En ik vermoed dat mensen bereid zijn ervoor te betalen (het is strafbaar) niet omdat ze mee willen doen aan de sombere wetgeving maar omdat ze zichzelf ‘Heer of Dame’ willen noemen.
De belangrijkste motivatie is meestal sociale ijdelheid in plaats van plicht. Misschien krijg je er wel een betere tafel in een restaurant mee: je kunt alleen maar hopen dat er binnenkort een nieuwe generatie hoofdkelners opduikt die niet onder de indruk is van gekochte titels.
- Wie doet mee en vertrekt: de gids van de week voor de herschikking
De honger naar gongs begint ook de strijdkrachten te infecteren. Hoewel het volkomen juist is dat onze dappere militairen prijzen ontvangen voor dapperheid en voorname dienst in het veld, vraag ik me af of we niet te ver zijn gegaan, vooral bij het toekennen van campagnemedailles.
Bekijk de angstaanjagende bioscoopfilms van veteranen uit de Eerste Wereldoorlog bij de Cenotaph in de jaren 1920: velen van hen dragen slechts drie medailles 'Pip, Squeak and Wilfred': de ster 1914/15, de Britse oorlogsmedaille en de geallieerde overwinningsmedaille. Degenen die in 1916 aan het westfront arriveerden en aan de Somme, bij Passendale en in de grote geallieerde offensieven van 1918 vochten, zullen er slechts twee dragen.
Het meest deprimerend is dat het enige deel van het honours-systeem buiten politieke controle, benoemingen in de Orde van de Kousenband (geheel in het geschenk van Hare Majesteit), ook tekenen van decadentie vertoont.
Sinds de oorlog is de Kouseband over het algemeen naar waardige ontvangers gegaan - een appèl van vooraanstaande ambtenaren en degenen die persoonlijke diensten hebben geleverd aan de Soeverein. De enige controverse rond de bestelling was de herbenoeming in 1971 van keizer Hirohito van Japan (hij was van de eer beroofd na Pearl Harbor).
Als jonge officier op wacht bij Windsor Castle woonde ik vaak diensten bij in de St. George's Chapel: toen ik omhoog keek naar de prachtige banieren van de Kousebandridders (1,5 voet in het vierkant) die de Quire sierden, leek de gouden chrysant van de Japanse keizer niet op zijn plaats. Dat een man die als oorlogsmisdadiger ternauwernood aan proces en executie ontsnapte, iets te maken kon hebben met een christelijke ridderorde, leek vreemd. Maar ik kon begrijpen dat een goede relatie tussen bondgenoten uit de Koude Oorlog belangrijk was - in ieder geval waren de Engelsen en Welshmen die tot de orde waren benoemd indrukwekkend. Helaas niet meer.
De laatste twee Kousebandridders die eerder dit jaar werden aangesteld, waren barones Manningham-Buller, voormalig hoofd van MI5 en lid van de Joint Intelligence Committee die de 'onbetrouwbare dossiers' over Irak goedkeurde. De andere gelukkige ontvanger was Lord King, gouverneur van de Bank of England tijdens de grootste economische ineenstorting sinds de Grote Depressie. Een dosis morele moed ter grootte van een suikerklontje door een van beide had veel kunnen doen om de gevolgen van beide rampen te verzachten. Ze belichamen de nieuwe stijl van ambtenaar - zelfontwikkeling is de nieuwe plicht, niet de plicht zelf.
Honi soit qui mal y pense ('Schaam hem die er slecht over denkt'), zoals Edward III zou hebben gezegd bij het oprichten van de orde. Nou, ik doe 'mal y pense'. Hoewel ik natuurlijk de onhandige adviseurs van de koningin de schuld geef in plaats van Hare Majesteit zelf.
Misschien wordt het tijd om af te stappen van het hele honourssysteem. Het vooruitzicht van een titel is een wildcard die ons openbare leven corrumpeert. Het is gewoon zoals mensen zijn.
Enkele jaren geleden deed ik wat werk voor de Australian Broadcasting Corporation. Terwijl ik 's avonds laat in hun studio in het centrum van Londen zat, werd mijn kijk op terrorisme live uitgezonden op het ontbijtnieuws down under. Ze stuurden me een cheque op naam van 'Sir Crispin Black' - ik had het moeten verzilveren.
In plaats daarvan heb ik het laten inlijsten.
