Het coronavirus heeft de verzorgingsstaat teruggebracht en misschien is het hier om te blijven
Experts op het gebied van overheidsbeleid over hoe wijdverbreid banenverlies het Britse denken over welzijn zou kunnen veranderen
Experts op het gebied van overheidsbeleid over hoe wijdverbreid banenverlies het Britse denken over welzijn zou kunnen veranderen
Leon Neal/Getty Images
Jeevun Sandher, afdeling politieke economie aan King's College London (KCL) en Hanna Kleider, docent openbare orde bij KCL, over de opkomst en opkomst van welzijnsbeleid.
regeringen over de ontwikkeld wereld- hebben reageerde aan de Covid-19-crisis door verzorgingsstaten veel genereuzer te maken. Historische parallellen suggereren dat deze vrijgevigheid kan voortduren, zelfs als de pandemie afneemt.
Verzorgingsstaten zullen echter alleen blijvend genereuzer worden als kiezers dit geloven pandemie vormt een blijvend risico aan hun inkomen en of ze een gemeenschappelijk doel hebben met de mensen die het ergst zijn getroffen.
De meest relevante historische parallel met de huidige situatie is de Tweede Wereldoorlog. Na het conflict hebben regeringen zowel de aantal personen gedekt door de welvaartsstaat en de waarde van de betalingen die ze hebben ontvangen . In die tijd eisten mensen grotere sociale verzekeringen in aanwezigheid van universele risico's en alomtegenwoordige onzekerheid .
Sociale uitgaven omvatten het volgende: gezondheid, ouderdom, arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, gezin, actieve arbeidsmarktprogramma's, werkloosheid en huisvesting. Onze wereld in gegevens (2020), CC BY
Het einde van de jaren zeventig markeerde het einde van dit gouden tijdperk. Technologische vooruitgang, demografische veranderingen en globalisering leidde tot verhoogde fiscale druk en bezuinigingen op de vrijgevigheid van moderne welvaartsstaten.
Naast deze structurele druk vernietigden automatisering en handel ook beroepen in de middenbouw. Arbeidsmarkten werden gescheiden in hoog- en laaggeschoolde banen. En terwijl hoogopgeleide werknemers geen behoefte hadden aan: een uitgebreide verzorgingsstaat , degenen die in laaggeschoolde beroepen werken een te klein kiesdistrict waren om het verschil te maken in de stembus.
Kortom, structurele druk maakte de verzorgingsstaat duurder en regeringen hadden weinig electorale prikkels om genereus te zijn.
De stippellijn geeft het begin van de Grote Recessie in 2007 aan. Vergelijkende dataset sociale rechten
Later was de impact van de recessie die volgde op de financiële crash van 2007-2008: geconcentreerd onder laaggeschoolde arbeiders. Overheden hebben de vrijgevigheid van de verzorgingsstaat als reactie. Het totale bedrag dat aan sociale uitkeringen werd besteed, nam tijdelijk toe naarmate de werkloosheid toenam, maar de individuele uitkeringen niet.
Wat maakt Covid anders?
De impact van de stroom economische crisis is veel breder . Zowel de pandemie als de bijbehorende volksgezondheidsmaatregelen – de gedwongen sluitingen van bedrijven en scholen - hebben hun tol geëist het vermogen van mensen om te werken over de inkomensverdeling. Onderstaande figuur laat zien dat de stijging van het aantal WW-aanspraken letterlijk uit de toon valt.
Australian Bureau of Statistics, Statistics Canada, Bureau of Labor Statistics (VS), Office for National Statistics (VK)
Net als bij de Tweede Wereldoorlog heeft de universele impact van deze crisis en de daarmee gepaard gaande grotere risico's geleid tot een navenant grote toename van de vrijgevigheid van de verzorgingsstaat.
De specifieke gevaren die deze pandemie met zich meebrengt, hebben ook geleid tot wijzigingen in specifieke socialezekerheidsuitkeringen. Door de risico's voor de gezondheid van mensen is de vraag naar ziekengeld onder arbeiders .
Iedereen die mogelijk besmet kan zijn, wordt geadviseerd om één tot twee weken weg te blijven van het werk, en regeringen zijn opgevoerd en dekken die kosten. Zelfs de VS, die vóór deze crisis geen nationaal verplicht ziekteverlof hadden, eindelijk wat ziekengeld ingevoerd als reactie op de pandemie.
Het Canadese cijfer omvat zowel de arbeidsverzekering als de Canada Emergency Response Benefit. Het Amerikaanse cijfer neemt de gemiddelde UI-betaling in alle staten plus de nationale Pandemic Unemployment Compensation Payment van $ 600. Gemiddeld loon in 2019 gebruikt voor berekeningen in alle landen. Australische regering, regering van Canada, Centre for Budget and Policy Priorities (VS) & Department for Work and Pensions (VK).
Een nieuwe consensus over welzijn
Deze pandemie zal echter alleen leiden tot een blijvend genereuzere verzorgingsstaat als kiezers dat geloven vormt een blijvend risico voor het levensonderhoud van zichzelf of degenen om wie ze geven en stemmen vervolgens op regeringen die hun inkomen zullen beschermen.
Als genoeg kiezers nu het gevoel hebben dat deze pandemie of een toekomstige crisis hun inkomen plotseling en dramatisch zou kunnen treffen, dan zullen ze aanzienlijk hogere socialezekerheidsuitkeringen eisen als bescherming. Politieke partijen zullen dan druk voelen om aan deze eisen te voldoen om verkiezingen te winnen.
Maar hier laten we een waarschuwing horen. Deze pandemie zal niet per se leiden tot een meer genereuze verzorgingsstaat. Hoewel de impact ervan universeel was, waren en blijven de economische en gezondheidsrisico's het meest ernstig voor de armen .
Het is geweest laagbetaalde werknemers in sectoren zoals toerisme, horeca, detailhandel en transport die de meest waarschijnlijk hun verliezen banen . Hoogopgeleide werknemers kunnen nog steeds hogere socialezekerheidsuitkeringen eisen, hetzij omdat ze zich zorgen maken over hun eigen inkomen of omdat ze affiniteit voelen met de zwaarst getroffenen, maar dit is niet gegarandeerd.
Als alleen de laaggeschoolden een meer genereuze verzorgingsstaat eisen, zullen regeringen weinig druk voelen om die te realiseren.
Werkloosheidsrisico per inkomen in het VK en de VS. Covid ongelijkheidsproject
Covid-19, door een universeel risico te vormen en ons te dwingen een gemeenschappelijk doel aan te gaan, heeft de potentieel om te smeden een nieuwe consensus over de verzorgingsstaat. Een meerderheid van de kiezers zou nu kunnen eisen dat politieke partijen socialezekerheidsuitkeringen verstrekken die aanzienlijk genereuzer zijn dan voordat de crisis toesloeg.
Wanneer deze pandemie voorbij is, zullen kiezers misschien niet tevreden zijn met het verlagen van ziektegerelateerde socialezekerheidsuitkeringen, wetende dat ze het in de toekomst nodig hadden kunnen hebben of zouden kunnen doen. Ze zijn misschien niet tevreden dat de socialezekerheidsuitkeringen aan een nu essentiële supermarktmedewerker te laag zijn om aan de armoede te ontsnappen.
Net als bij de Tweede Wereldoorlog, een gelukkig gevolg van deze anders wanhopig ongelukkige ervaring, misschien een meer genereuze verzorgingsstaat die ons allemaal verzekert tegen de risico's van ziekte en armoede.
Jeevun Sandher, afdeling Politieke Economie bij KCL, en Hanna Kleider, docent openbaar beleid bij KCL.
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel .
