Dokter Thorne: spannender dan Downton Abbey?
Bekende thema's komen voor in Julian Fellowes' bewerking van de Anthony Trollope-klassieker
Tom Hollander schittert als Doctor Thorne terwijl Stefanie Martini zijn nichtje Mary speelt
ITV
Julian Fellowes houdt vol dat zijn nieuwe historische drama over liefde en klassenkloof, Doctor Thorne, niet de nieuwe Downton Abbey is, maar dit weerhoudt critici er niet van om vergelijkingen te trekken.
Zijn bewerking van Anthony Trollope's roman uit 1858, met Tom Hollander als de gelijknamige held, Stefanie Martini als zijn nicht, Mary, en Ian McShane als de sinistere Sir Roger Scatcherd, begon gisteravond op ITV.
Het deelt veel van de dingen die Downton zo'n enorme hit maakten, zegt Kasia Delgado van de Radio Tijden . Het staat vol met 'de mooiste landhuizen, kastelen en korsetten, met een aantal briljante personages en acteurs in het midden'.
In tegenstelling tot de hitserie van Fellowes, die ooit dezelfde televisiespot sierde, is Doctor Thorne echter een op zichzelf staand driedelig drama in plaats van een uitgestrekte zes seizoenen.
'En laten we de tv-goden daarvoor bedanken', zegt Delgado, 'want de beperkte reikwijdte van dokter Thorne betekent dat het scherper, beknopter en daarom spannender is dan Downton was, vooral in zijn latere serie.'
Er is ook een 'duisternis in de kern', voegt ze eraan toe, waarbij de centrale romantiek overschaduwd wordt door een moorddadig geheim dat alleen door Thorne bekend is.
Fellowes heeft Trollope zeker de Downton-behandeling gegeven, zegt Jasper Rees van de... Dagelijks telegram . 'Betrapt op een losse eind nadat de helft van de cast uit Downton Abbey wilde, lijkt hij zijn vingers in zijn oren te hebben gestoken, de naam Crawley doorgestreept en hun regels over stamboom en erfenissen aan de De Courceys en de Greshams gegeven.'
Andere critici zijn het erover eens dat Doctor Thorne veel van de thema's van de hitserie deelt, maar ook enkele van zijn zwakheden.
Ze waren allemaal hier, zegt Viv Groskop bij de bewaker , de 'sluwe tantes, rijke erfgenamen, vertrapte echtgenoten en landgoederen die langs de randen afbladderen', samen met een 'vreselijk veel verklarende details en heel weinig actie of diepte van emotie'.
Ondertussen, Andrew Billen op De tijden wijst erop dat het moeilijk is om Downton voor te stellen zonder Upstairs, Downstairs of Upstairs, Downstairs zonder de romans van Trollope.
Het snobisme, de geheimen en de hebzucht van dokter Thorne waren 'vertrouwde klei' in de handen van Fellowes, zegt hij, maar toch was er 'iets ongemakkelijks aan bijna alles'.
Hoewel het ongetwijfeld een getrouwe vertaling was, met zijn 'gapende zoden en gekanteelde torens', voelde het 'meer pastiche dan Downton zelf', besluit hij.
