Waarom het plan van Boris Johnson de sociale zorg niet zal oplossen
Analyse suggereert dat contant geld dat wordt gegenereerd door voorgestelde belastingverhogingen niet voldoende zal zijn om zowel de NHS als de bredere zorgcrises aan te pakken
Boris Johnson tijdens bezoek aan Westport Care Home in Stepney Green, Oost-Londen
Paul Edwards/WPA Pool/Getty Images
Professor Catherine Needham van de Universiteit van Birmingham over waarom de bedragen achter het financieringsplan van de premier om het sociale zorgstelsel op de klippen te lopen, niet kloppen
Boris Johnson heeft onthulde plannen voor een belastingverhoging van £ 12 miljard per jaar vanaf april 2022, om hervorming van de sociale zorg in Engeland en om de NHS's aan te pakken Door Covid veroorzaakte achterstand van gevallen.
De vraag naar zorg - van kortetermijnbehoeften tot langdurige ondersteuning - is stijgende lijn en niveaus van onvervulde behoefte zijn aan het stijgen. Sociale zorgbehoeften dringende investering .
De vier naties van het VK hebben elk hun eigen zorgsystemen . In Engeland zijn de verzoeken om sociale zorg de afgelopen vijf jaar met 6% gestegen, maar er is een verminderen bij mensen die steun krijgen. Zo'n 14.000 mensen minder hebben de hulp gekregen die ze nodig hebben.
De aankondiging van extra financiering om die leemte op te vullen, zou hartverwarmend moeten zijn. Het geld dat de regering zoekt, is echter bedoeld om niet alleen een hervorming van het sociale zorgstelsel te financieren, maar ook een reddingsplan van de NHS. Teruggaan naar het pre-pandemische niveau van de NHS-service alleen kost waarschijnlijk bijna £ 17 miljard . Critici vrezen dat de nieuwe heffing binnen de NHS zal worden opgebruikt, zodat er weinig meer te besteden is aan het verbeteren van de sociale zorg. Het onderzoek dat ik heb gedaan naar zorgmarkten en duurzame zorgsystemen benadrukken dat deze nieuwe voorstellen waarschijnlijk niet zullen opleveren wat we zo dringend nodig hebben.
Een complex systeem
Maatschappelijke zorg, die langdurige zorg biedt aan mensen met een handicap en leeftijdsgebonden kwetsbaarheid, is een enorm complex systeem. Het omvat woonzorg, thuiszorg, dagbesteding en een breed scala aan maatschappelijke ondersteuning.
In het VK worden de meeste hiervan geleverd door de particuliere sector, in een diverse marktplaats van duizenden providers en gemeenschapsgroepen. Mensen betalen momenteel voor hun eigen zorg als hun vermogen een bepaald niveau overschrijdt (£ 23.500 in Engeland), anders wordt de zorg voor hen ingekocht door hun gemeente.
Mensen leven veel langer met meerdere aandoeningen die ondersteuning van het zorgsysteem nodig hebben. Hoewel een groot deel van het gesprek over zorg zich richt op ouderen, de helft van de uitgaven is eigenlijk op mensen met een handicap in de werkende leeftijd. Gezinnen zorgen ook voor een enorme hoeveelheid mantelzorg en ondersteuning .
huidige voorstellen
Johnson belooft hervorming van de sociale zorg sinds hij aantrad in 2019 en tot slot heeft hij aangekondigd wat dat zal zijn. De plannen omvatten een verhoging van de Nationale Verzekering voor wat de overheid een gezondheids- en sociale zorgheffing noemt. Ze bevatten ook een limiet van £ 86.000 voor hoeveel mensen tijdens hun leven voor zorg moeten betalen.
Op dit moment is er geen maximumbedrag dat een persoon voor zorg kan betalen. Voor sommige mensen met langdurige aandoeningen zoals dementie lopen de kosten in de honderdduizenden ponden.
Er is echt behoefte aan nieuw geld in het systeem. Maar van de £ 36 miljard die door deze heffing zal worden opgehaald, gaat slechts £ 5,4 miljard naar sociale zorg, en de helft daarvan zal betalen voor het nieuwe zorgplafond in plaats van een van de bestaande spanningen in het systeem aan te pakken.
Voorstellen om een limiet op de zorguitgaven in te voeren zijn welkom. Maar we hebben eerder een pet in de wet gehad. Het maakte deel uit van de Zorgwet 2014 en vervolgens verlaten vanwege zorgen over de levensvatbaarheid van de uitvoering.
De bestedingen van zelffinanciers (een relatief onzichtbaar en moeilijk te onderzoeken groep) door de lokale autoriteiten moeten worden gecontroleerd, zodat duidelijk is wanneer de limiet is bereikt. Daar hebben we nog geen systemen voor. De huidige voorstellen (een bestedingslimiet met een glijdende schaal van bijdragen voor mensen met activa van £ 20.000 tot £ 100.000), lijken zelfs nog complexer dan die in 2014.
De nieuwe voorstellen doen ook niets om de lage lonen van de 1,5 miljoen mensen die in de zorg werken, aan te pakken. Ze zullen het bereik, de kwaliteit of de toereikendheid van de sociale zorg niet verbeteren, een systeem waarvan veel mensen zeggen dat het gaat om het voorzien in basisbehoeften in plaats van het verbeteren van het welzijn of het laten floreren van mensen.
Voor degenen die articuleren ambitieuzer account van wat de hervorming van de sociale zorg zou kunnen bereiken, valt er weinig te vieren in de nieuwe aankondigingen.
Als de voorstellen in de wet worden omgezet - en er is nog een lange weg te gaan, met mogelijke vijandigheid van alle kanten -, dan zullen ze vanaf 2023 van toepassing zijn op mensen die toegang krijgen tot zorg. Nadat ze hebben betaald voor een gezondheids- en sociale zorgheffing, zullen veel van deze mensen hoge verwachtingen van wat ze zullen krijgen van de sociale zorg. Als het geld naar de NHS gaat, waardoor de sociale zorg in een crisis verstrikt raakt, dan kunnen er politieke kosten voor Johnson zijn die verder gaan dan zijn huidige hoofdpijn van een gebroken manifestbelofte.
Catherine Needham , hoogleraar overheidsbeleid en openbaar management, Universiteit van Birmingham .
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel .
