Rugby World Cup: waarom Engelse sterren een gedragscode nodig hebben
Het 24-puntenplan van Stuart Lancaster voor WK-sterren laat zien hoeveel rugby is veranderd sinds de dagen dat aftershave werd gebruikt
Clive Rose/Getty Images
Voordat hij coach werd van het Engelse rugbyteam, was Stuart Lancaster onderwijzer. Afgaande op de richtlijnen die hij vorige week aan zijn spelers gaf, blijft een deel van hem in de klas.
Lancaster heeft een 24-puntenplan opgesteld om mogelijke valkuilen tijdens het WK van volgende maand te vermijden, zoals beschreven in de Dagelijks telegram , en het biedt een fascinerend inzicht in wat er wordt verwacht van de moderne Engelse rugbyinternational.
Er was een tijd dat rugbybonden – zelfs op het hoogste niveau – brutaal gedrag tolereerden en zelfs vierden. In 1982 onderging de Engelse voorste rij, Colin Smart, een maagpomp nadat hij een fles aftershave had gedronken om de overwinning op de Fransen te vieren. Zes jaar later nam een andere Engelse aanvaller, Dean Richards, de oudste rugbytrofee, de Calcutta Cup, mee op een dronken kickabout door de straten van Edinburgh op een zaterdagavond met John Jeffrey, een Schotse tegenstander.
De algemene reactie van de pers en het publiek was er eerder een van toegeeflijkheid dan van verontwaardiging. Slecht gedrag werd routinematig beschouwd als 'hoge schijt' of 'stoom afblazen', en niemand raakte te zenuwachtig omdat de sport amateuristisch was en de spelers onbetaald. Het werd als onbeleefd beschouwd om spelers te bekritiseren die zoveel tijd en geld hebben opgeofferd om voor hun land te spelen.
Maar die houding begon te veranderen toen rugby union professional werd in 1995, en 20 jaar later wordt van de topspelers verwacht dat ze zich gedragen als de goedbetaalde professionals die ze zijn - en als ze dat niet doen, zijn er sociale media om ze in het gareel te houden.
Stel je voor dat twee rugbyinternationals een paar uur na een Six Nations-wedstrijd een stuk zilverwerk meenamen op een dronken tour door de pubs van Edinburgh. Binnen enkele minuten zou Twitter overspoeld worden met foto's, opmerkingen en kritiek.
Vier jaar geleden was het al erg genoeg toen Engeland zich tijdens het WK in Nieuw-Zeeland tot het lachertje van de sport maakte. Als ze geen dwergen aan het gooien waren, waren ze wel aan het zoenen met mysterieuze blondines, het hotelpersoneel in verlegenheid gebracht en van veerboten gesprongen. Voeg in die lijst van losbandig gedrag hun verschrikkelijke prestaties op het veld toe en men begrijpt beter waarom Lancaster heeft besloten preventieve maatregelen te nemen.
Dit is een WK op Engelse bodem en de roddelbladen zullen op jacht zijn naar het minste snufje van een verhaal waarmee ze woordspelingen over 'hookers' en 'big tackles' kunnen kraken.
De problemen die leverden wat de Dagelijks telegram De oproepen tot een 'giftig decor' voor de campagne van 2011 lijken niet te zijn verdwenen. Manu Tuilagi is al uit de ploeg gezet voor een dronken incident dat eindigde met een strafrechtelijke veroordeling voor het mishandelen van twee vrouwelijke politieagenten en een taxichauffeur. Een andere speler, Danny Cipriani, werd in mei gearresteerd voor rijden onder invloed, en Lancaster kan worden vergeven voor het bestellen van zijn aanklacht: 'Plaats geen foto's van drinken, roken, naaktheid of tijdens het rijden - dat is illegaal.'
Dat is slechts een van de 24 juweeltjes in de richtlijnen van Lancaster. Een generatie geleden bestond het Engelse team uit chirurgen, pilootofficieren, politie-inspecteurs, legerofficieren en advocaten, afgeronde individuen die overlopen van initiatief en gezond verstand. Paradoxaal genoeg heeft de introductie van professionaliteit veel moderne spelers van dergelijke eigenschappen ontdaan, waardoor ze net zo verwend en eendimensionaal zijn als hun voetballende tegenhanger. De meeste van de huidige Engelse ploeg zijn rechtstreeks van school naar professioneel rugby gegaan en een strikt gecontroleerde omgeving waar anderen het denkwerk voor hen doen.
Vandaar dat hun coach hen er in zijn richtlijnen op heeft gewezen dat, als het om Facebook en Twitter gaat, 'niet posten als je in een slecht humeur bent of direct na een zwaar verlies.' In het ongelukkige geval dat ze iets onsmakelijks posten, herinnert Lancaster zijn spelers eraan: 'het kan altijd naar jou worden herleid. Zelfs als je het verwijdert.'
Evenzo worden de Engelse spelers geïnstrueerd om 'geen beledigende, onfatsoenlijke of beledigende woorden te gebruiken... dit omvat elke ongepaste verwijzing naar etnische afkomst, huidskleur, ras, nationaliteit, geloof of religie, geslacht, seksuele geaardheid of handicap'.
Aan de andere kant, adviseert de coach, 'deel foto's wanneer het team deelneemt aan gemeenschapsprojecten en andere interessante inzichten in je leven als professionele rugbyspeler, maar houd rekening met privé-teamgebieden die niet aan het publiek mogen worden getoond. '
Lancaster is in sommige kringen bespot omdat hij een gids had uitgegeven die had kunnen worden uitgegeven door het 'Department of the Bleedin Obvious'. Maar de bondscoach van Engeland bevindt zich in een situatie waarin hij niet wint. Tijdens het WK van 2011 werd zijn voorganger, Martin Johnson, gevraagd naar zijn reactie op de laatste alcoholische escapade waarbij zijn jongens betrokken waren.
'Rugbyspeler drinkt bier. Shocker,' antwoordde hij met een luchtigheid die niet goed viel bij de pers. 'Zijn verheven uitspraak van vijf woorden... zou in bepaalde omstandigheden hebben gewerkt,' zei de... de bewaker . 'Maar laten we niet vergeten, dit is een WK. Voor de directie van Red Rose zijn het daardoor ineens bepalende dagen.'
Lancaster weet het, en nu zijn spelers ook.
