Jacques Audiard over zijn passie voor film
De regisseur van de met de Palme d'Or bekroonde Dheepan legt uit waarom zijn leven altijd rond cinematografie draaide
Boven: een still uit Dheepan
Als ik geen films zou maken, zou ik niet veel weten. Ik zou niet echt leven. Filmen is mijn manier om dingen te weten te komen. Ik maak geen documentaires, dus als ik aan film denk, kom ik op plaatsen waar ik anders niet zou komen. Ik denk dat cinema ergens over moet gaan en je dingen moet laten leren. Het kan niet alleen entertainment zijn, hoewel dat natuurlijk niet betekent dat films saai kunnen zijn. Ik schrijf mijn eigen scripts en elk script kost me wat een eeuwigheid lijkt te schrijven - tot anderhalf jaar - dus ik besteed veel tijd aan willekeurig nadenken over wat er daarna zou moeten komen. Het wel of niet kiezen van een onderwerp lijkt volkomen toevallig.
Al mijn personages zijn bezig iets te worden. In een vroege film volgde ik mijn held terwijl hij zijn eigen leven uitvond door leugens te vertellen over een heroïsch verleden als lid van het verzet. Zoals wij filmmakers doen, gaat hij in zijn eigen ficties geloven. De hoofdpersoon van A Prophet begint als een hopeloos geval: een Noord-Afrikaan in een Franse gevangenis. Wat is er meer banaal – of hopelozer? Je denkt dat hij het niet zal overleven in de gevangenisomgeving. Naarmate hij leert, verwerft hij echter wijsheid, zelfs als hij brutaler wordt. Hij wordt een opmerkelijk iemand. De heldin in Rust and Bone [gespeeld door Marion Cotillard] traint orka's en haar benen worden na een ongeluk geamputeerd. Het mannelijke personage is een zwerver, een gewelddadige man die als uitsmijter werkt en vervolgens op blote voeten vecht voor prijzengeld. Maar beiden veranderen; het worden andere mensen. Mijn films hebben geen politieke boodschappen. Ik wil dat mensen emoties ervaren - van hoop en liefde en melodrama.
Ik heb altijd van films gehouden, maar mijn smaak verandert, afhankelijk van wat ik met mijn eigen films probeer te doen. Jaren geleden heb ik The Sorrow and the Pity, de documentaire van Marcel Ophuls over de bezetting, meer dan tien keer bekeken. En er was een tijd dat ik gek was op Lacombe Lucien van Louis Malle, ook in de bezetting van de jaren veertig. Ik dacht in die jaren aan Frankrijk. Zelfs als ik echt van een film geniet, stel ik altijd vragen. Niet: 'Zou ik dit kunnen doen?' want hoogstwaarschijnlijk kan en wil ik dat niet. In plaats daarvan vraag ik: 'Is dat wat je met een film kunt doen?'
Ik kan alleen werken op een plek die ik ken. Er gebeurt iets in Frankrijk, in Europa – ook in Groot-Brittannië, zou ik denken: mensen praten over 'immigratie' alsof het gewoon een sociaal probleem is en dat interesseert me niet. Maar onze levens worden veranderd door de vreemdheid van de levens om ons heen en dat interesseert me wel.
Ik hou ook niet van zogenaamde 'internationale' films. In de jaren 70 [in Frankrijk] kon je Britse, Spaanse, Franse of Duitse films zien. Ze waren ondertiteld. Maar mensen houden nu niet van ondertiteling. Ze willen dat de ervaring van film niet veeleisend is. Dus je hebt remakes. Ik kon geen film opnieuw maken. Films zijn mijn leven en ik kan mijn leven niet terugdraaien. Je kunt dingen niet herbeleven.
JACQUES AUDIARD heeft tweemaal zowel de César Award voor Beste Film als de BAFTA Award voor Beste Film niet in het Engels gewonnen, voor The Beat That My Heart Overgeslagen (2005) en Een profeet (2010). Dheepan won de Palme d ' Of op het Filmfestival van Cannes 2015. Het vertelt het verhaal van drie Tamil-vluchtelingen die het door de burgeroorlog geteisterde Sri Lanka ontvluchten naar Frankrijk, in de hoop hun leven weer op te bouwen. De dvd is vanaf 8 augustus verkrijgbaar
