Fact Check: is het sociale zorgbeleid van de Tories echt een 'dementiebelasting'?
Tories-peiling leidt af naarmate het beleid de nekharen van oudere kiezers opheft
De gigantische voorsprong van de Tories is in sommige peilingen tot negen punten teruggebracht na de publicatie van het conservatieve manifest, dat met name een belangrijke belofte bevatte die de belangrijkste oudere kiezers nominaal zou treffen met hogere kosten als ze thuis zorg diensten.
Het verzet tegen het beleid is uitgekristalliseerd rond de term 'dementiebelasting' - een parallel met de hoofdelijke belasting die werd gekarakteriseerd als een fatale ondermijning van Margaret Thatcher.
Waarom 'dementiebelasting'?
Laten we eerst het beleid een beetje uitpakken.
'Momenteel wordt verwacht dat iedereen met een vermogen van meer dan £ 23.250 de volledige kosten van hun zorg betaalt. Zit je in een verzorgings- of verpleeghuis, dan kan er rekening worden gehouden met de waarde van je huis', zegt de BBC .
Volgens het nieuwe beleid heeft u een hogere drempel voor beschermd vermogen van £ 100.000, maar er wordt rekening gehouden met de waarde van uw huis, zelfs als u thuiszorg ('thuiszorg') ontvangt.
Er zijn weinig details over hoe het zou werken, behalve een garantie dat niemand zijn huis zal verlaten en dat de kosten na overlijden worden teruggevorderd. Dat betekent in wezen dat het een door de staat gesteunde regeling voor het vrijgeven van aandelen zou zijn.
Critici beweren dat de meerderheid van de mensen die deze diensten nodig hebben, degenen zijn die op oudere leeftijd dementie krijgen, terwijl kankerpatiënten die gedurende langere tijd via de NHS worden behandeld, geen kosten betalen.
Het wordt dus bestempeld als een belasting op dementie - en dat heeft een zeer negatieve impact op de kiezers.
Is het een belasting?
Nee, dat is het niet.
'Een belasting is een contante bijdrage aan de staatskas, rechtstreeks van je inkomen of gekoppeld aan de kosten van iets dat je koopt. Het is geld dat moet worden gebundeld om de behoeften van de bevolking als geheel te financieren', zegt Merryn Somerset-Webb in de Financiële tijden.
Ze haalt het voorbeeld van ondergoed aan - de staat koopt het niet voor ons, ook al is het iets dat we allemaal moeten kopen en dragen, 'maar voel je je geïrriteerd over de 'broekjesbelasting' elke keer dat je naar M&S gaat?'.
Dus waarom de controverse?
Heel eenvoudig, het beleid wordt gezien als een aanval op mensen die ongelukkig genoeg zijn om ziek te worden als ze oud worden, met name door dementie.
Interessant is dat er bezorgdheid komt van beide kanten van het politieke spectrum. Rechtse Tories zijn verbijsterd dat mensen die 'het juiste hebben gedaan' geconfronteerd worden met het niet kunnen doorgeven van hun huis, terwijl links blijkbaar boos is dat individuen op de loer liggen voor ongelimiteerde sociale zorgkosten.
Het tegenargument aan de rechterkant, gearticuleerd door Juliet Samuel in de Dagelijks telegram , is dat het 'echt' conservatisme in actie is om welvaart alleen te beperken tot degenen die het echt nodig hebben, terwijl het concept van erfenis in het algemeen wordt beschermd.
Aan de linkerkant, Ben Chu in De onafhankelijke schrijft dat het verviervoudigen van de vermogensdrempel en tegelijkertijd meer geld aannemen van vermogende gepensioneerden in het zuiden om de exponentieel stijgende sociale zorgkosten op grotere schaal te dekken 'de minder regressieve optie' is.
Wie heeft er gelijk?
Allereerst: het is geen belasting. Maar ja, de 'slaapkamerbelasting' ook niet.
Wat betreft de vraag of het beleid eerlijk is, het is aantoonbaar eerlijker dan het huidige systeem, dat discrimineert tegen mensen die te ziek zijn om in hun eigen huis te blijven en hun vermogen verlaagt tot tussen £ 14.350 en £ 23.250.
Het is echter aannemelijk dat er een oneerlijkheid ten grondslag ligt aan het idee dat sommige mensen hun huis moeten verliezen en anderen niet. Maar om zich tegen dit beleid te verzetten, zou men ofwel met een beter model moeten komen of het hele systeem zoals het er nu uitziet afschaffen, in plaats daarvan alle zorg met belastinginkomsten dekken.
Dus waar komt dat geld - mogelijk tientallen miljarden ponden - vandaan? Een brede IHT-belasting, of een forse verhoging van de NI betaald door mensen in de werkende leeftijd? Er moet iets worden gegeven.
