Draagbaar en verkoopbaar staat centraal tijdens Paris Fashion Week
Het was een week van verfrissend serieuze, complexe en draagbare kleding in Parijs, zegt Rebecca May Johnson
Er waren dit jaar twee honderdste vieringen tijdens de Paris Fashion Week. De eerste was die van Dries van Noten, die de Belgische ontwerper aangreep als een gelegenheid voor een liefdesrelatie met 54 vrouwen die sinds 1993 voor hem hebben gelopen. Supermodellen uit het verleden bewezen dat ze nog steeds hadden wat nodig was om de catwalk te bezitten in een collectie die was een geremixte retrospectieve van prenten die Van Notens naam hebben gemaakt. Kleding werd gestyled om te laten zien 'hoe de vrouwen zichzelf zouden willen kleden' volgens de ontwerpster, en voor Ellie Pithers op vogue.co.uk , 'de vrolijke sfeer werkte aanstekelijk'. Voor Pithers waren de opvallende looks 'omhullende gewatteerde jacks van met juwelen getinte patchworksatijn en fluweel, gedragen met eenvoudige jeans, marineblauwe polohalzen en brogues'. Even serieus, Sarah Mower at vogue.com weerspiegelde dat er onder de legioenen modellen slechts drie gekleurde vrouwen waren: 'Dat waren geen goede tijden voor diversiteit... Nu breekt een nieuwe dag aan. Mode in het algemeen moet die verandering brengen.'
Met een honderdjarige tentoonstelling van de couturecreaties van oprichter Cristobal Balenciaga in La Musee de la Mode, stond de 35-jarige Georgische Demna Gvasalia onder druk om te leveren, en dat deed hij vooral. Voor Tim Blanks bij Het bedrijf van de mode , demonstreerde de collectie Gvasalia's vermogen om 'de meest banale te transformeren'. Eenvoudige jassen werden getransformeerd door het gebaar dat in de archieven van het merk werd gevonden, namelijk een jas die opzij werd geklemd en het dominante, asymmetrische silhouet definieerde. Auto-onderdelen werden hergebruikt in kokerrokken voor vloermatten en koppelingen voor buitenspiegels, wat zorgde voor een 'elegante ondermijning van de orthodoxie'. Maar voor Vanessa Friedman bij The New York Times , de negen couture-jurken die de collectie sloten, waaronder een strapless moiré-tentjurk, zweefde als een frambozenmousse in een drietal lagen; een zwarte schede met een sweetheart halslijn vastgebonden met een gigantische tafzijden strik in de taille, handen in de lussen gestoken; een zuil van witte struisvogels bezaaid met zwarte hanenveren', vond het eerste deel van de collectie een beetje tegenvallen.
Karl Lagerfeld was niet van plan Chanel te overrompelen met zijn recreatie van een ruimteraket die daadwerkelijk gelanceerd werd en naar de top van het Grand Palais steeg. Maar misschien leidde hij af van een vrij conventionele collectie? Voor Jo Ellison bij de FT , waren de getailleerde modellen in knielange bouclé van het ruimtetijdperk (zij het doorgeschoten met metallic zilverdraad) meer 'primitief geklede vrouwen' dan pioniers en 'zouden nutteloos zijn op het Apollo-tuig'. De verrukkelijke sprankelende slofjes zullen echter zeker verkopen, evenals veel parfum en cosmetica, wat in ieder geval de raketbrandstof van Chanel is.
Draagbare eenvoud (zij het voor een jonger publiek) met een vleugje sprankeling was ook bij Saint Laurent aan de orde van de dag. Ondanks de zeer, zeer luide muziek en de stadionachtige ruimte, was de Saint Laurent-show van Anthony Vaccarello, voor Bridget Foley op WWD , 'onberispelijk gemaakt' en gemaakt van 'basic (zoals in heel basic) kleding - jassen, truien, broeken, jeans, een goede ouderwetse tank van de Jockey/Hanes-variëteit'. Er waren ook veel feestjurken in wet-look leer met ruches, en instant-hit slouched leren laarzen, ook in verblindend zilver. Inderdaad, er was weinig dat je je niet kon voorstellen dat een It-girl aan zou willen slingeren - met een flinke dosis luxe leren broeken en polohalzen voor de rest - om de aanleg van voormalig ontwerper Hedi Slimane voor het maken van kleding die verkoopt, voort te zetten.
Nogmaals, voor elk zijn demografie en voor Phoebe Philo's Celine, dat betekent volwassen ogende vrouwen die serieus genomen willen worden. Voor maaier bij vogue.com , ondanks de roterende zitplaatsen en verwarrende choreografie, waardoor modellen leken op drukke forenzen die kriskras door de straat liepen (of was dat de bedoeling?) waren er 'tal van de kleren waarop de Celine-vrouw is gaan vertrouwen om haar act bij elkaar te houden in een steeds moeilijker wordende bedrijfswereld'. Boxy zwarte broekpakken, gestreepte overhemden, trenchcoats, Celine-ified volgens de verfijnde visie van Philo. Een beetje lichtzinnigheid werd gevonden in 'gigantische donzige stola's die over de armen van het model werden geslingerd'. Algemeen? Een garderobe om het uit te maken in een zakelijke wereld.
Bij Louis Vuitton hoopte Nicolas Ghesquiere dat hij het antwoord had op de vraag hoe je echt bont kunt verkopen aan millennials: mix het met sportkleding. En nog veel meer - de collectie die in het Louvre werd getoond was 'een stoofpot van wereldwijde invloeden: Russisch, Indiaas, Amerikaans, stedelijk, folk en pastoraal' voor Ellison op de FT . Grenzen in het algemeen werden afgebroken - onderjurken speelden tegen stoere, diamanten versieringen, sportieve workout-truien, ski-sweaters en tweed. Ondanks alle chaos was het commercieel, eindigend met een reeks mooie jurken en rokken met kanten rand en brokaat. Zoals Ellison concludeert: 'De vormen waren typisch directioneel, de fabricage technisch en het silhouet gecontroleerd. Maar de kleding had traditionele invloeden en veel ervan was erg draagbaar.'
Een andere mash-up bij Valentino kwam met het streven van Pierpaolo Piccioli om Victoriana en Memphis te trouwen - een designbeweging uit de jaren tachtig. Foley op WWD , zei dat het was: 'Prachtig samenhangend. Een deel van het wonder van Piccioli's werk is dat het op zijn manier subversief is, alsof het in strijd is met de norm. Zet een doorschijnende droom van een jurk met een agressieve laars en je hebt het geaard voor het catwalk-moment, maar het is nog steeds een doorschijnende droom van een jurk'. Swingende, knielange jurken boden het merk een nieuw silhouet, dat zijn hoogtepunt bereikte in de uiteindelijke look, ontworpen in stralende, frambozenkleurige pailletten.
Voortbouwend op de 'We Should All Be Feminists'-T-shirts uit haar eerste collectie voor Christian Dior, nam Maria Grazia Chiuri de iconografie van de Black Panthers over met zwarte baretten - zoals opnieuw onder de aandacht gebracht door Beyonce's gezelschap in de Formation-video. Afgezien daarvan was het thema van de collectie 'Blauw' - de favoriete kleur van Monsieur Dior naast zwart. Het was nogal schokkend dat voor het legendarische luxemerk denim en werkkleding de belangrijkste kenmerken waren, met merkemblemen in ruime snitten. Maar deze hadden, voor Mower at vogue.com 'het stempel van potentiële cult-items'. Er waren ook tal van elegante jurken in pure zijde en fluweel, korte zoomlijnen en lange. De ontwerpster sprak veel over de wens om in de behoeften van een brede basis van millennials te voorzien - maar voor Mower had Chiuri ook aan haar oudere zussen kunnen denken, 'in deze tijd marcheren feministische moeders en dochters tenslotte samen'.
Rebecca May Johnson schrijft voor publicaties zoals Vogue, AnOther, The Daily Telegraph en The Business of Fashion
