De bezuinigingen van Osborne kunnen het leger tot vrijwel nutteloos maken
De bezuinigingen zullen zo zwaar zijn dat de NAVO onze verminderde strijdkrachten niet als een leger, maar als een gendarmerie kan classificeren
Als George Osborne op zijn woord moet worden geloofd - en als de conservatieven in mei weer aan de macht komen - zullen de bezuinigingen die hij plant de grootste neergang in de Britse defensiecapaciteit veroorzaken die we in de moderne tijd hebben gezien, en daarom de positie van dit land in de wereld.
Kortom, het Britse leger zou kunnen worden teruggebracht tot ongeveer 63.000 manschappen - zo klein dat het door de NAVO als een gendarmerie zou worden aangemerkt.
Verantwoordelijke commentatoren, waaronder twee toonaangevende BBC-programma's, Newsnight en The World at One, voorspellen tussen de 30 en 40 procent bezuinigingen op de begrotingen van het ministerie van Defensie en het ministerie van Buitenlandse Zaken en Gemenebest. Dat betekent een verlaging van het huidige militaire defensiebudget van £ 36 miljard tot ergens tussen £ 20 - £ 25 miljard.
De bezuinigingen moeten zo zwaar zijn omdat de budgetten voor gezondheidszorg, onderwijs en overzeese hulp moeten worden 'afgeschermd'. (Het hulpbudget, beheerd door het ministerie van Buitenlandse Investeringen en Ontwikkeling, zal £ 12 miljard bedragen en zal stijgen naarmate de economie groeit.)
In het ergste geval, geschetst door verschillende vooraanstaande commentatoren, zal Defensie worden gevraagd in totaal minstens 50.000 militaire en civiele posten te verliezen. Het leger, dat onder het huidige beleid al is teruggebracht tot 82.000, zal waarschijnlijk nog eens 19.000 soldaten verliezen.
De belofte van Osborne om tegen het einde van het decennium Groot-Brittannië in het zwart te hebben, doet de toezegging van David Cameron op de NAVO-top in Cardiff in september - om twee procent van het BBP aan defensie te besteden - klinken als pure eigenzinnigheid of een cynisch misleidingsplan.
Schattingen suggereren dat de bezuinigingen van Osborne ertoe zouden leiden dat het VK slechts 1,2 procent van het BBP aan defensie zou uitgeven - minder dan Frankrijk (1,4 procent) en ongeveer gelijk aan Italië.
En toch heeft de regering zojuist aangekondigd dat de Royal Navy open gaat een nieuwe basis van £15 miljoen in Bahrein, het eerste oosten van Suez sinds 1971. En natuurlijk beloofde Cameron in Cardiff dat het tweede vliegdekschip, de Prince of Wales, toch in dienst zou worden genomen.
Er moeten verdere toezeggingen worden gedaan voor de opleiding van bevriende troepen en de luchtcampagne tegen militanten van de Islamitische Staat in Irak. (Dit ondanks een brief die in de pers verscheen van een ontevreden officier die zei dat de RAF-troepenmacht van Tornado's die vanuit Cyprus boven Irak opereren, gevaarlijk weinig onderhoud en reserveonderdelen heeft.)
Ook afgelopen weekend een lek naar de Zondag Tijden suggereerde dat RAF-vliegtuigen en Britse grondtroepen mogelijk moeten terugkeren naar Afghanistan om de nieuw geïnstalleerde president, Ashraf Ghani, te helpen het Taliban-offensief op Kabul en in het zuiden van het land te dwarsbomen.
Maar als Osborne zijn zin wil krijgen om te bezuinigen op de overheidsuitgaven, zal Groot-Brittannië niet in staat zijn om duurzame hulp te bieden in Afghanistan, Irak, het Midden-Oosten, Oost-Europa of waar dan ook.
Dit is vooral te danken aan het aandringen van de regering om vast te houden aan de huidige uitrustingsplannen, zoals vastgelegd in de Strategic Security and Defence Review van najaar 2010.
Werkend vanuit cijfers en projecties van de Resolution Foundation, Francis Tusa, die zijn eigen onafhankelijke denktank en tijdschrift runt Verdedigingsanalyse , suggereert dat het VK binnen een paar jaar 70 procent van zijn defensiebegroting aan uitrusting zal besteden, wat een enorme vermindering van mankracht betekent.
Naast het terugbrengen van het leger met nog eens 19.000 tot een strijdmacht van ongeveer 63.000, zou de marine met 8.000 moeten worden teruggebracht tot ongeveer 20.000 en de RAF met 5.000 tot ongeveer 27.500. De Royal Marines zouden niet levensvatbaar zijn.
Kortom, de drie diensten zullen veel sjieke apparatuur hebben, waaronder twee nieuwe vliegdekschepen, maar te weinig personeel om die apparatuur goed te onderhouden of te laten werken. De RAF heeft al iets in het bereik van 140 Eurofighters in de boeken, waarvan het er ongeveer 40 kan bemannen en gebruiken.
Nu komen we bij de olifant in de kamer - Trident. Als de prognoses van 30 tot 40 procent bezuinigingen juist zijn, moet de vervanging van het huidige Trident-systeem van ballistische raketten, het nucleaire afschrikmiddel van Groot-Brittannië, zeker voorgoed worden afgeschreven.
Er zijn al behoorlijk grote bedragen uitgegeven aan de ontwikkeling van het wapen en de nieuwe onderzeeërs om het te dragen. De onderzeeërbestelling kan worden uitgesteld, aangezien de Amerikanen hun vervanging voor de huidige klasse van onderzeeërs uit Ohio met hun Trident hebben uitgesteld. Maar de ontwikkeling van het wapen kan niet worden stopgezet - het is al voor de helft voltooid.
Dit is een enorme politieke hete aardappel. De Tories zullen proberen de Trident-kwestie buiten de verkiezingscampagne te houden, maar de SNP en Lib Dems willen het allebei schrappen en zullen ervoor pleiten om dit te doen. Labour zit nog steeds stevig op het nucleaire hek.
Het verliezen van de nucleaire afschrikking betekent dat Groot-Brittannië niet langer een stem zal hebben op de hoogste niveaus van het nucleaire debat, bij de VN, de NAVO en in andere regionale allianties. Het zal er zeker toe leiden dat het VK het permanente lidmaatschap van de VN-Veiligheidsraad wordt ontnomen om plaats te maken voor India. Frankrijk zal de enige Europese NAVO-kernmacht zijn.
Het is verre van duidelijk of Cameron dit alles heeft meegewogen in zijn steun aan de najaarsverklaring van de bondskanselier. Het suggereert nogmaals dat deze regering niet het noodzakelijke praktische strategische denkwerk doet - hoe te reageren op de wereld zoals die is, in plaats van hoe ze zou willen dat die is.
Het is goed om Osbornes denken over overheidsuitgaven te vergelijken met dat van de vroege jaren dertig – want de ‘tienjarige regel’ was toen nog in zwang. Dit zei dat het onwaarschijnlijk was dat het Britse rijk gedurende ten minste tien jaar betrokken zou zijn bij grote oorlogsvoering, dus de budgetten konden dienovereenkomstig worden gepland.
De Schatkist verkeert in een soortgelijke gemoedstoestand onder leiding van Osborne in de nasleep van Afghanistan en Irak. Verdediging is duur en nauwelijks nodig, is het huidige refrein onder neo-isolationisten van Tory en Ukip.
Maar verplaats de naald voor de historische tijdkaart naar ongeveer 1935 en 1936, en we hebben een heel ander verhaal. Tegen die tijd dreigde de dreiging van een nieuwe oorlog, die zowel in de lucht als over land en over zee werd uitgevochten. Als we halverwege de jaren dertig terug zouden komen op gelijkwaardige defensie-uitgaven, dan zou het VK volgens de berekeningen van Francis Tusa minstens £ 85 miljard per jaar aan zijn strijdkrachten moeten uitgeven. Dat is meer dan het dubbele van het huidige budget - voordat er wordt bezuinigd.
Als Osborne zijn zin krijgt, verdwijnen de veronderstellingen die ten grondslag liggen aan alle evaluaties van defensie en buitenlands beleid sinds 1989 uit het raam. Het VK wordt nu de onbetrouwbare bondgenoot die waarschijnlijk niet in staat zal zijn om zijn eigen vitale maritieme belangen te beschermen.
Erger nog, wat er nog van de strijdkrachten over is, loopt het risico op missies te worden gestuurd waarvoor ze niet over de vereiste aantallen of training zullen beschikken. En daarvoor kunnen de politici en hun steeds meer gepolitiseerde ambtenaren alleen zichzelf de schuld geven.
Dat zullen ze niet.
