Instant Opinion: 'Ik haat Tories' zal Labour niet aan de macht brengen
Jouw gids voor de beste columns en commentaar op dinsdag 25 februari
TOLGA AKMEN/AFP via Getty Images
De dagelijkse samenvatting van de Week belicht de vijf beste opiniestukken uit de Britse en internationale media, met fragmenten van elk.
1. Rachel Sylvester in The Times
over de grenzen van de tribale politiek van Brits links
'I hate Tories' zal Labour niet terug aan de macht brengen
Degenen die nog steeds volhouden dat Jeremy Corbyn 'het argument won' bij de laatste verkiezingen, ondanks dat hij zijn partij naar de ergste nederlaag sinds de jaren dertig leidde, zijn er vreemd trots op naar binnen te keren... Zarah Sultana, het nieuwe Labour-parlementslid voor Coventry South, zegt dat ze geen conservatief in het Lagerhuis kan zien zonder na te denken over 'de schade die ze hebben veroorzaakt'. Ze staat zo vijandig tegenover haar politieke tegenstanders dat ze tijdens de recente verkiezingen voor de voorzitters van geselecteerde commissies in het Lagerhuis een video tweette waarin ze flyers van Tory-parlementsleden in de prullenbak gooit – een volkomen zinloos gebaar omdat de commissies zijn verdeeld over de partijen, gebaseerd op over hun vertegenwoordiging in het parlement. Haar inzet voor de linkse zaak is zo totaal dat ze zelfs de gematigden van haar eigen partij op één hoop gooit met de slechte Tories en haar eerste toespraak roept voor het einde van '40 jaar Thatcherisme' alsof de Labour-regeringen van Tony Blair en Gordon Bruin had nooit bestaan. Voor deze fractie van de partij is het vasthouden aan de macht zelf al een verraad.
2. Yuan Ren in The Guardian
op verzet in een van de meest streng gereguleerde landen ter wereld
Temidden van de coronavirusvergrendeling, is de Chinese sociale media vol gelach en woede
Er is strikt geen sprake van samenkomen - of socialiseren - in deze nieuwe wereldorde. Veel steden hebben openbare bijeenkomsten helemaal verboden en het officiële advies luidt: 'Blijf binnen, ga niet naar buiten tenzij dat nodig is', met als gevolg veel lege straten. In het hele land zijn bioscopen gesloten en zijn optredens in de beste kunstpodia van Peking tot april geannuleerd. Wuhan, een stad met meer dan 11 miljoen inwoners, blijft in lockdown. Als gevolg hiervan zijn online sociale activiteiten en subculturen tot bloei gekomen, en ook de staatsmedia hebben zich erbij aangesloten. Om te beginnen waren het memes die vleermuizen in soep lieten zien, of mensen die de dieren in hun geheel aten, aangezien gezondheidsautoriteiten aankondigden dat vleermuizen mogelijk de bron van de virale uitbraak waren. Maar toen de vieringen voor het nieuwe jaar langzamer gingen, werden hashtags zoals #whattodowhenstuckathome en #learnanewskill trending op Weibo, de Chinese Twitter, en gaven ze leven aan een groot aantal grappige video's en entertainment.
3. De redactie van The Los Angeles Times
over de impact van de veroordeling van Harvey Weinstein
De #MeToo-beweging laat slachtoffers horen. Uitspraak Weinstein vertelt slachtoffers dat ze te geloven zijn
De veroordeling van Weinstein laat zien dat rijke en machtige mensen die anderen misbruiken, niet altijd op hun invloed en hun bankrekeningen kunnen rekenen om hen uit de gevangenis te houden, waar Weinstein direct na het vonnis werd meegenomen - blijkbaar tot zijn grote verbazing. Dat is het bewijs van een andere (langverwachte) culturele verschuiving. Het vonnis biedt een mate van rechtvaardiging en hoop, niet alleen voor de gekwelde, verontwaardigde stemmen van de #MeToo-beweging, maar voor alle slachtoffers van seksueel geweld die zichzelf door de beproeving van een rechtszaak hebben geduwd of, erger nog, nooit voor de rechter komen omdat een openbare aanklager acht de zaak te riskant om te winnen. De #MeToo-beweging laat slachtoffers horen. Het vonnis laat zien dat seksuele intimidatie – zelfs door de rijken en machtigen – niet altijd zal worden genegeerd of onder het tapijt geveegd. Wat er met deze twee vrouwen gebeurde, was niet alleen slecht gedrag, het was crimineel gedrag.
–––––––––––––––––––––––––––––––– Voor een wekelijkse samenvatting van de beste artikelen en columns uit het VK en het buitenland, probeer het tijdschrift The Week. Start vandaag nog met je proefabonnement ––––––––––––––––––––––––––––––––
4. Ibram X. Kendi in de Atlantische Oceaan
over de noodzaak voor centristen van de Democratische Partij om een nederlaag te accepteren
Wanneer zullen gematigden hun lesje leren?
Gematigde Democraten verloren de presidentsverkiezingen in 1980, 2000, 2004 en 2016. Sinds [George] McGovern hebben gematigde democraten een verliezend record bij de presidentsverkiezingen: zes verliezen voor de vijf overwinningen van Jimmy Carter, Bill Clinton en Barack Obama (die een progressievere primaire campagne dan Hillary Clinton in 2008). Maar deze geschiedenis gaat verloren in discussies over verkiesbaarheid. Het is alsof gematigde genomineerden ongeslagen zijn. Het is alsof de laatste keer dat een Democraat verloor, was toen de partij McGovern nomineerde in 1972. Gematigde Democraten geven progressieve kandidaten de schuld van verliezen, maar ze kunnen gematigde kandidaten niet de schuld geven van verliezen. Gematigden lijken niet na te denken over de historische verkiesbaarheid van hun kandidaten, omdat ze progressieven smeken om na te denken over de historische verkiesbaarheid van hun kandidaten. Gematigden erkennen hoe progressieve kandidaten bepaalde kiezers vervreemden, maar ze lijken niet te beseffen hoe gematigde kandidaten bepaalde kiezers vervreemden. Gematigden smeken progressieven om gematigde kandidaten een kans te geven, maar ze lijken progressieve kandidaten geen kans te geven.
5. Lorenzo Vidino over buitenlands beleid
over de groeiende bezorgdheid van de Franse president over politiek islamisme
De oorlog van Emmanuel Macron tegen het islamisme is de toekomst van Europa
De zorgen van Frankrijk over het islamisme gaan veel verder dan terrorisme. Critici stellen dat geweldloze islamistische groeperingen, hoewel ze grotendeels binnen de grenzen van de wet opereren, een interpretatie van de islam propageren die een wig drijft tussen moslims en niet-moslims, wat bijdraagt aan polarisatie en de integratie schaadt. Europeanen maken zich zorgen over de groeiende macht van islamistische groeperingen die leden van lokale moslimgemeenschappen ertoe proberen te bewegen zich los te maken van de reguliere samenleving - meestal door middel van prediking maar ook door verschillende vormen van sociale druk, intimidatie en soms geweld - en hun toevlucht nemen tot alternatieve juridische, onderwijs- en sociale systemen... Dat Macron, een fervent vijand van het populisme maar tegelijkertijd een goede lezer van de collectieve psyche van zijn land, de negatieve impact van het islamisme op de Franse samenleving zou benadrukken, wijst ook op een trend die kan in heel Europa worden waargenomen. Het debat over geweldloos islamisme is vaak achterop geraakt bij dat over de gewelddadige uitingen van de ideologie.
