Coupette: een tafel voor twee in Bethnal Green
Eerst neem je een drankje, dan neemt het drankje een drankje, dan neemt het drankje jou mee. Zo zei F. Scott Fitzgerald over zijn liefde voor cocktails, waarvan de gin rickey (gin, limoensap, sodawater) zijn favoriet zou zijn. En terwijl (op het moment van schrijven) droge januari als een dikke, sombere mist boven Londen hing, besloten mijn vriend Jack en ik het van ons af te schudden, een blad uit het beroemde schrijversboek te nemen en de nacht in te kuieren voor cocktails - veel van hen.
Dus stappen we Coupette binnen - een charmante, Gallisch geïnspireerde cocktailbar in Tower Hamlets, op slechts enkele minuten van metrostation Bethnal Green. Het is zo incongruent met zijn omgeving, netjes ingeklemd tussen gemakswinkels die gigantische zakken rijst verkopen en sari's die aan mannequins zijn opgehangen, dat het je zou vergeven als je er recht langs zou lopen (wat ik doe, voor een goede tien minuten).
De bar voelt zich helemaal thuis in deze drukke straat in Oost-Londen, maar voelt ook internationaal aan. Het heeft een reeks lovende kritieken gekregen en behield vorig jaar zijn plaats in de 2019 World's Best Bars-lijst.
Coupette vertaalt zich als een brutale. Warm en uitnodigend, de bar is zowel intiem als gezellig, levendig en druk.
Ga aan de bar zitten en je zult een veelvoud aan Mariannes zien die naar je glimlachen; het oppervlak is bedekt met glanzende munten van tien frank. Het verhaal gaat dat als je correct raadt hoeveel munten er zijn, je een gratis shot calvados krijgt - een op appel gebaseerde cognac uit Normandië en de specialiteit van de bar. Coupette heeft het op voorraad uit de regio's Pays d'Auge en Domfrontais om de beste kwaliteit te garanderen.
Ik weet zeker dat Marianne het goed zou vinden - L vrijheid , En gelijkwaardigheid , en, eh, cognac. Lois Long, de onvermoeibare columnist van New Yorker, schreef ooit liefdevol dat ze in Manhattan uit het verbodstijdperk vaak vasthield aan cognac omdat een dranksmokkelaar de geur en smaak niet kon vervalsen. We zijn hier in goede handen.
De zichtbare baksteen en het lage licht geven de plaats een koperachtige, rustieke gloed, en er is een piano, een aangeschoten Tabac-bord, Tiffany-lampen, oh - en een angstaanjagende uil (Jacks woorden, niet de mijne) die vanaf een poster op ons neerkijkt. De vintage, buitensporige meubels geven de bar zijn charme, terwijl de muziek moderne rock-'n-roll is - denk aan Arctic Monkeys, Oasis, Amy Winehouse, The Smiths en Madness. Het is luid, niet erg Frans klinkend, maar leuk.
Het personeel is heerlijk pretentieloos en leidt ons moeiteloos door een menu dat verandert met de seizoenen en op zijn zachtst gezegd verbijsterend is. Allerlei rare en heerlijke likeuren worden vermeld, stilletjes roepend: drink me! Drink mij!
Ik ben overtuigd om een Never Enough te hebben, bestaande uit gerijpte Calvados, bruine boter, gebrande stroop en gerookte kastanjemelk, geserveerd in een soort aardewerken mok en met twee gigantische bollen ijs. Het is te zoet voor mij. Nooit genoeg? Meer als nooit meer, maar het zou waarschijnlijk een droom zijn voor mensen met een zoetekauw.
Met cocktails natuurlijk, zijn paarden voor cursussen en als je eraf valt, moet je weer opstappen. Ik besluit op veilig te spelen door meteen te kiezen voor de twee bekroonde cocktails van de bar. Ten eerste, Appels, die bestaat uit calvados en koolzuurhoudend appelsap.
De kenmerkende cocktail verandert elke maand, met een andere calvados en een ander huisgemaakt appelsap. Deze maand is het Red Delicious, en zeker lekker, verfrissend en simpel.
De Champagne Pina Colada is ook zijn eer waardig. Het komt aan in een elegante, conische beker, perfect wit en besneeuwd, met een laagje kokosschaafsel erop. De kokossorbet geeft het een lichter gevoel - er zit geen room in deze cocktail - terwijl de champagne het een vleugje luxe geeft. Dit zijn zeker niet de sombere, soms ziekelijke variaties die je op vakantie aantreft. Het is heerlijk decadent en mooi gepresenteerd.
Jack heeft ondertussen gesmuld van een Step in Time, die de hele week in mijn achterhoofd knabbelde, sinds ik hem voor het eerst op het menu zag. Grey Goose-wodka, olijfolie, rozemarijn, H. Theoria Procrastination, zoiets als minus room en wijn. Meer en meer benieuwd.
Ik heb nog nooit gehoord van H. Theoria Procrastination, maar een snelle google vertelt me dat dit een likeur is gemaakt door twee Franse vrouwen met een achtergrond in haute cuisine en geur en gemaakt met Amerikaans eiken, azuki bonen, rooibos, zwarte thee, jasmijn, sinaasappel en rozemarijn botanische producten. Het vereist een smaak. Welke gekke man of vrouw zou denken om wodka, wijn en olijfolie te combineren? Zou dit brouwsel kunnen werken? Zou het? Het doet. Fris, aromatisch, niet overheersend, een beetje zoals het drinken van een koele, spritzy, kruidige witte wijn.
Ondertussen heeft een vrouw bij ons in de buurt aan de barman aangekondigd dat ze terug zal gaan naar de bestuurskamer, wat uiterst vooruitstrevend en diep intrigerend klinkt. Na een snelle scan van het menu volg ik haar voorbeeld. De Board Room is een soepele en verfijnde drank: hennessy cognac, dubonnet, walnoot, kers, koffie en rook. Het is iets om na een maaltijd met pensioen te gaan, met hints van port en tabak. Coupette's versie van de klassieke Bellini, met rinquinquin (een Franse perziklikeur), is een grote favoriet, hoewel Jack daar last van heeft.
Kunnen we het hebben over hoe planten in drankjes je neus kietelen?, zegt hij, terwijl hij het delicate gebladerte dat uit de bovenkant van mijn glas steekt - en mij - een vreemde blik geeft. Hij is nog niet helemaal over het zilveren gefluister van een blad heen dat in zijn Step in Time verscheen, piekerend over de juiste etiquette om het om te vouwen of niet. Wij dachten van niet. Coupette maakt ook een gemene whisky zuur, en de White Truffle White Negroni, geserveerd in een glas met een steel die zo delicaat en knap is dat het een meesterwerk op zich is, is een andere winnaar.
Ik moet hieraan toevoegen dat de snacks van Coupette echt heel goed zijn. Hun zelfgemaakte hummus en crostini van witte bonen is een echte blikvanger en maakt het avondje uit hier nog leuker. Zulke uitstekende snacks zijn waarschijnlijk ook heel verstandig - we kunnen niet overleven op popcorn alleen.
Dit is echt een uitstekende bar, waar gedurfde, intelligente, inventieve cocktails worden geserveerd, die veel meer prikkelen dan alleen je neus. Het is ook leuk om in een ellendige maand een brutale, vrolijke cocktailbar in Oost-Londen binnen te stappen die luide muziek draait en creatieve, vrolijke dingen weet te doen met een cocktailmixer. Ik denk dat als Lois Long of F. Scott Fitzgerald hier was geweest, ze zouden hebben geëist dat iemand die verdomde piano zou spelen. Een andere keer misschien.
Coupette, 423 Bethnal Green Rd, Londen E2 0AN; coupette.co.uk
+44 (0) 20 7729 9562
