52 ideeën die de wereld hebben veranderd - 31. Gevangenis
Van de wrede omstandigheden van middeleeuwse gevangenissen tot de moderne focus op 'rehabilitatie, niet opsluiting' in Scandinavië
Illinois State Penitentiary afgebeeld in 1925
Actueel persbureau/Getty Images
In deze serie kijkt The Week naar de ideeën en innovaties die onze kijk op de wereld blijvend hebben veranderd. Deze week staat de gevangenis in de schijnwerpers:
Gevangenis in 60 seconden
Oscar Wilde zag 13 jaar voordat hij schreef voor het eerst de binnenkant van een gevangenis De Profundis , zijn beroemde brief van 55.000 woorden aan zijn geliefde, Lord Alfred Douglas, vanuit zijn cel in Reading Gaol.
Bij het zien van de toestand van de gevangenen in een gevangenis in Lincoln, Nebraska in 1882, Wilde schreef van geconfronteerd te worden met arme vreemde types van menselijkheid in gestreepte jurken die stenen maken in de zon. Alle gezichten zagen er gemeen uit, wat me troostte, want ik zou het vreselijk vinden om een crimineel met een nobel gezicht te zien.
Tegen de tijd van zijn eigen opsluiting wegens onfatsoenlijkheid, waren de opvattingen van Wilde verzacht over degenen die in de gevangenis zaten. Herziening van een dichtbundel die achter de tralies is gecomponeerd door de anti-imperialist Wilfred Blunt, Wilde schreef dat een onrechtvaardige gevangenschap voor een nobel doel de natuur zowel versterkt als verdiept.
Wilde's veranderende houding ten opzichte van de gevangenisbevolking weerspiegelde een verschuiving in de algemene perceptie van criminaliteit. De gevangenissen van Wilde's Groot-Brittannië stonden ver af van de op rehabilitatie gerichte strafsystemen van de 21e eeuw.
Gevangenissen, die vaak door regeringen worden beheerd, zijn meestal beveiligde faciliteiten (maar niet altijd) die de bewegingen en sociale interacties van gevangenen beperken. Het idee werd geboren uit de barbaarse oorsprong van de middeleeuwse martelkamer, maar in de achttiende eeuw was het volgens de Howard League voor hervorming van het strafrecht .
Dit veranderde toen weer toen gevangenissen zich meer gingen bezighouden met het concept van rehabilitatie. Deze keer evolueerden de gevangenissen naar de moderne mechanismen van het strafrecht, wat de Franse filosoof Michael Foucault omschreef als geen fysieke opsluiting, maar een economie van opgeschorte rechten gericht op het hervormen van individueel gedrag.
Hoe heeft het zich ontwikkeld?
De vroegste beschrijvingen van gevangenschap kwamen nauw overeen met de verspreiding van het geschreven woord en de formalisering van vroege juridische codes. De vroegste juridische documenten – bijvoorbeeld de Babylonische Code van Hammurabi daterend van ongeveer 1750 voor Christus – gericht op vergelding van het slachtoffer, in plaats van door de staat geleide straf zoals we die nu kennen.
Plato begon ideeën te ontwikkelen over rehabilitatie en in De wetten van Plato beschouwd als de rol van de wet om burgers deugdzaam te maken. Plato bleef stilstaan bij de suggestie dat onrecht een ziekte van de ziel is die kan worden genezen door straf.
Plato's Griekenland had gevangenissen - genaamd desmoterion , wat de plaats van kettingen betekent - ze werden echter meer gebruikt voor het vasthouden van ter dood veroordeelde gevangenen. De oude Romeinen gebruikten ook gevangenschap voor hetzelfde doel, en in 640 voor Christus werd de Mamertine-gevangenis, bekend als het Tullianum, opgericht.
De 400 jaar oude rooms-katholieke kerk San Giuseppe dei Falegnami staat nu op de plaats van de gevangenis, maar in die tijd zou het een smerige reeks kerkers in de riolen onder Rome.
Tijdens de middeleeuwen verbeterden de omstandigheden in de gevangenissen niet. In heel Europa werden nog steeds brute straffen voorgeschreven aan overtreders, met kastelen, forten en de kelders van openbare gebouwen die werden gebruikt om de gevangenen te huisvesten.
Zoals historica Patricia Turning schrijft in: Misdaad en straf in de middeleeuwen en vroegmoderne tijd , tegen de 13e eeuw gaf het recht om criminelen op te sluiten... een zekere legitimiteit aan politieke administraties, van de koning tot regionale graven tot gemeenteraden.
Tot het einde van de 17e en het begin van de 18e eeuw bestond justitie voornamelijk uit performatieve uitingen van geweld tegen criminelen. Openbare executies en martelingen waren wijdverbreid, met de Bloedige code het opleggen van de doodstraf voor honderden vaak kleine vergrijpen in het Verenigd Koninkrijk.
In de 18e eeuw vond er een verschuiving plaats van openbare executies toen de publieke perceptie van geweld begon te verschuiven. De Howard League merkt op dat zich in de loop van de periode een complexer strafsysteem heeft ontwikkeld, waaronder de wijdverbreide introductie van tuchthuizen. De eerste hiervan in het VK was de Bridewell Prison - een complex in Londen dat oorspronkelijk werd gebouwd als Bridewell Palace, een residentie voor Henry VIII.
Waar gevangenissen in deze tijd precies voor waren, was verdeeld over twee filosofische visies. In Van Newgate tot Dannemora: The Rise of the Penitentiary in New York , merkt David Lewis op dat verlichtingsideeën van utilitarisme en rationalisme botsten, wat leidde tot discussie over de vraag of gevangenissen een afschrikmiddel moeten zijn of een plaats van morele hervorming (een vroege beschrijving van rehabilitatie).
Deze kloof werd belichaamd door twee gevangenishervormers van die tijd: John Howard – naar wie de Howard League is vernoemd – en Jeremy Bentham. Bentham, een utilitarist, geloofde dat de gevangene een streng regime zou moeten ondergaan, terwijl Howard pleitte voor de rehabilitatie van gevangenen, zodat ze opnieuw in de samenleving konden worden opgenomen.
Bentham zou verder gaan met het ontwerpen van het panopticon (hieronder afgebeeld), waarin gevangenen te allen tijde onder observatie waren. Meer dan 200 jaar later zou Foucault het panopticumontwerp van Bentham gebruiken als metafoor voor de moderne disciplinaire samenleving, waarin gewelddaden waren vervangen door pogingen om het gedrag van individuen te veranderen.
De eerste staatsgevangenis in Engeland was de Millbank-gevangenis , opgericht in 1816 op de plaats van de huidige Tate Gallery in Londen, met een capaciteit van iets minder dan 1.000 gevangenen. In 1842 werd de Pentonville-gevangenis in Londen geopend, waarmee de trend van steeds hogere opsluitingspercentages en het gebruik van de gevangenis als de primaire vorm van misdaadstraf op gang kwam.
In 1786 nam de staat Pennsylvania in de VS een wet aan die alle veroordeelden die niet ter dood waren veroordeeld, dwong in dwangarbeid worden geplaatst om openbare werken uit te voeren, zoals het aanleggen van wegen, forten en mijnen. Dit inspireerde de opkomst van zogenaamde kettingbendes.
Het idee van morele reformatie kreeg rond deze tijd een religieuze neiging in Pennsylvania. Volgens het boek uit 2004 Stemmen uit de gevangenis over de levensgeschiedenissen van zwarte mannelijke gevangenen in de VS, zag 1790 de Walnut Street Jail in Pennsylvania zijn gevangenen opsluiten in eenzame cellen om over hun zonden na te denken, vergezeld van niets anders dan religieuze literatuur.
Tegen de jaren 1800 werden gevangenissen als een middel voor rehabilitatie meer mainstream, hoewel de methoden voor het hervormen van degenen achter de tralies nog steeds hard waren. Mary Bosworth schrijft in Het Amerikaanse federale gevangenissysteem dat het Auburn-systeem dat in New York werd ontwikkeld, gevangenen in aparte cellen opsloot en hen verbood te spreken.
Het systeem werd voor het eerst geïntroduceerd in de Auburn State Prison en was gemodelleerd naar de striktheid van een schoolklaslokaal, waar leerlingen zouden worden gevormd en gevormd door hun leraren. De methode werd beroemd en wordt genoemd door de Franse diplomaat Alexis de Tocqueville in zijn boek Democratie in Amerika , gebaseerd op een bezoek aan de VS.
In de vroege jaren 1900 begonnen grote hervormingen in het Britse gevangenissysteem, onder leiding van de liberale minister van Binnenlandse Zaken Winston Churchill, die zelf gevangen had gezeten tijdens de Boerenoorlog. Hij zei : Ik haatte mijn gevangenschap zeker meer dan ik ooit een andere periode in mijn hele leven heb gehaat... Terugkijkend op die dagen heb ik altijd het grootste medelijden gehad met gevangenen en gevangenen.
Zijn biograaf, Paul Addison, zou er later aan toevoegen dat Churchill meer dan enige andere minister van Binnenlandse Zaken van de 20e eeuw de vriend van de gevangene was.
Churchills hervormingen - hoe impopulair ze toen ook waren - bedoeld om de gevangenis draaglijker te maken en de kans op rehabilitatie van gevangenen groter te maken. Door het beleid bleef Groot-Brittannië achter met een van de meest liberale gevangenissystemen in de westerse wereld, maar tegen het midden van de 20e eeuw was dit ver overtroffen door het Scandinavische strafsysteem.
Zweden was het eerste land dat het idee van rehabilitatie geen opsluiting . In 1965 introduceerde het een strafwetboek dat de nadruk legde op straffen die de gevangenistijd verkortten. De enorm progressieve stap omvatte een focus op voorwaardelijke straffen, reclassering voor first-offenders en het uitgebreidere gebruik van boetes.
Dit beïnvloedde een verschuiving in detentie in heel Europa, met: Frankrijk en Nederland naar het voorbeeld van Zweden en als resultaat een snelle daling van het aantal gevangenissen.
In 2014 kon Zweden vier van zijn 56 gevangenissen sluiten, aangezien slechts 4.500 mensen op een totale bevolking van 9,5 miljoen in de gevangenis zaten. Destijds vertelde de Zweedse politicus Nils Oberg: de bewaker dat de gevangenis in Zweden niet voor straf is. We brengen mensen in een betere conditie.
In hetzelfde jaar zei Juliet Lyon, directeur van de Prison Reform Trust, dat de toenmalige minister van Justitie van het VK, Chris Grayling, maatregelen invoerde die neerkwamen op een verhoogde politieke nadruk op straf in plaats van echte rehabilitatie .
De vernietigende reactie suggereerde dat, ondanks dat Groot-Brittannië aan het begin van de 20e eeuw de wereldleider was in het liberaliseren van gevangenissen, het tegen het begin van de 21e eeuw achterop was geraakt. Het aantal doden in de tien ergste gevangenissen in Engeland en Wales is jaar op jaar toenemend , waarbij onderbezetting, drugsgebruik, afbrokkelende infrastructuur en overbevolking allemaal een rol spelen.
Hoe heeft het de wereld veranderd?
Meer dan 11 miljoen mensen worden momenteel vastgehouden in de gevangenis over de hele wereld - variërend van opsluiting in het liberale strafsysteem van Scandinavië tot de verborgen detentiecentra van China en Noord-Korea, waarvan velen nooit meer terugkeren.
Het concept van het opsluiten van mensen luidde een vorm van rechtspraak in die minder gericht was op de gewelddadige vergelding die werd onderschreven in de Britse Bloody Code, en waardoor rehabilitatie later een essentieel onderdeel werd van moderne strafrechtsystemen.
Net zoals Oscar Wilde's houding ten opzichte van criminelen getemperd, zo heeft ook de samenleving, met peilingen in de VS – waar 22% van de wereldbevolking in gevangenissen woont – waaruit blijkt dat 40% van de mensen gelooft dat rehabilitatie de belangrijkste functie van een gevangenissysteem is.
In dezelfde peiling steunde 53% de afschaffing van eenzame opsluiting, een grimmige vergelijking met de compromisloze regels van het Auburn-systeem of het autoritarisme van het panopticum van Jeremy Bentham.
