Wat waren de heksenprocessen van Salem?
Donald Trump zegt dat hij het doelwit is van de 'grootste heksenjacht in de geschiedenis', maar een stad in Massachusetts smeekt om anders te zijn
Een grafsteen voor Mary Parker, een van de 19 mannen en vrouwen die in Salem zijn opgehangen wegens hekserij
Darren McCollester/Nieuwsmakers
De Amerikaanse president Donald Trump haalde gisteren uit op Twitter en beweerde dat zijn regering werd onderworpen aan de 'grootste heksenjacht in de Amerikaanse politieke geschiedenis'.
Trump bespotte wat hij het 'Russenverhaal' noemde, dat verwijst naar het congresonderzoek naar de vraag of zijn campagne samenspande met Rusland in de aanloop naar de verkiezingen van vorig jaar. Vorige week gaf voormalig FBI-directeur James Comey een getuigenis voor de Senaat over de zaak.
Maar Trump werd bespot vanwege de vergelijking.
'Ik heb voorouders uit de omgeving van Boston en ik denk dat de heksenjacht in Salem de grootste heksenjacht in de Amerikaanse geschiedenis moet zijn', zei de democraat-senator Chris Coons. CNN .
Twitter reageerde snel:
Trump: dit is de grootste heksenjacht in de Amerikaanse geschiedenis! Senator McCarthy: hey now De hele stad Salem: HEY NOW
— Jake (@dubiousretoriek) 16 juni 2017
Maar is er iets aan de vergelijking van Trump?
Wat waren de heksenprocessen van Salem?
Het was een reeks processen tegen vermeende 'heksen' in Salem Village in het koloniale Massachusetts, die in de zomer van 1692 begon. Tegen de tijd dat ze het jaar daarop eindigden, waren twintig mensen geëxecuteerd en meer dan 200 mensen beschuldigd.
Hoe zijn ze begonnen?
Tijdens de uitzonderlijk koude winter van 1692 werd de dochter van de dorpsminister vreemd ziek. Ze kronkelde van de pijn, klaagde over koorts en wierp zich in het rond. Nog eens acht meisjes begonnen dezelfde symptomen te vertonen. Een dokter kon niets mis met hen vinden en suggereerde dat ze misschien betoverd waren. Dit was hoe het gefluister van duivels begon.
De situatie versnelde toen de negen meisjes blijkbaar leerden in te spelen op lokale vermoedens. Ze meldden dat ze 'heksen door de wintermist hadden zien vliegen' en deden alsof ze met stomheid geslagen waren. Ze beschuldigden drie mensen van hekserij: een Indiase slaaf genaamd Tituba, een bedelaar genaamd Sarah Good en een vrouw genaamd Sarah Osborne die jarenlang niet naar de kerk was geweest vanwege een langdurige ziekte. In maart hadden verschillende anderen, waaronder Goods vierjarige dochter, zich bij de beschuldigden gevoegd.
Hoe escaleerde het allemaal?
In die tijd werd algemeen aangenomen dat de duivel heksen krachten zou verlenen in ruil voor het schaden van anderen om hun loyaliteit te bewijzen. Het gedrag van de jonge meisjes leidde tot een groeiende hysterie in een gebied dat al nerveus was door oorlog en veranderende economische omstandigheden. Dorpelingen verklaarden dat kaas en boter op mysterieuze wijze waren bedorven, of dat misvormde dieren waren geboren na bezoeken van een van de verdachten.
De gevangenissen liepen vol en verdachten begonnen te bekennen, wanhopig proberend de galg te ontwijken. Op 1 maart zei Tituba dat zij, Good en Osborne met Satan hadden gesproken en ermee instemden zijn bevelen uit te voeren. Later zei Deliverance Hobbs, gearresteerd in april, dat ze op een paal was gevlogen naar een heksensabbat in een open veld. Anderen gaven toe samen te werken met andere 'heksen', waarbij meer mensen betrokken waren.
Eind april waren ongeveer 28 mensen beschuldigd, voornamelijk vrouwen, maar ook mannen. Degenen die spotten met het idee van hekserij bevonden zich vaak onder de beschuldigden, zoals John Proctor. Hij, zijn kinderen, zijn zwangere vrouw Elizabeth en zijn schoonzus kwamen allemaal in de gevangenis terecht.
In mei werden meer dan 30 mensen gearresteerd (twee wisten de arrestatie te ontwijken). De hysterie breidde zich uit naar de naburige steden - veel mensen daar werden naar Salem gebracht voor berechting. Al snel werden er meer dan 200 beschuldigden, vastgehouden in kerkers en aan de muren geketend om te voorkomen dat hun geest zou vluchten.
Wat hebben de autoriteiten gedaan?
In mei richtte gouverneur William Phips een speciale rechtbank op om de gezwollen gevangenissen en de publieke paniek aan te pakken. De Court of Oyer and Terminer (of 'horen en bepalen') was een Engels model dat speciaal was opgericht om buitengewone en ernstige zaken te behandelen. Het stond onder toezicht van acht rechters, van wie er één ontslag nam en werd vervangen.
Een heksenjager genaamd William Stoughton werd benoemd tot opperrechter en stemde ermee in 'spectraal bewijs' toe te laten - d.w.z. getuigenissen van mensen die beweerden dat ze waren bezocht door dromen en visioenen. Ander bewijs omvatte moedervlekken of vlekken op de beschuldigde - naar verluidt 'heksenspenen' - waar een heks haar familieleden zou kunnen zogen - en het bezit van zalven of boeken over het occulte.
Wat waren de uitspraken?
De rechtbank besliste of de verdachte al dan niet werd vervolgd. Als ze werden aangeklaagd, werd hun een advocaat ontzegd en moesten ze beslissen om schuldig of onschuldig te pleiten zonder juridisch advies.
Bridget Bishop werd als eerste berecht. Vijf van de negen meisjes zeiden dat ze had geprobeerd hen een pact met de duivel te laten ondertekenen. 'Ik ben zo onschuldig als het ongeboren kind,' zei Bishop. Maar ze werd veroordeeld en opgehangen op 10 juni 1692.
In totaal werden negentien mensen opgehangen en een man van in de tachtig, Giles Corey, werd nog wreder geëxecuteerd. Er werden zware stenen op hem gelegd en het duurde drie dagen voordat hij stierf.
Zijn er hedendaagse verklaringen?
Ja. Moderne theorieën suggereren dat de negen meisjes leden aan een ziekte die werd veroorzaakt door het eten van met schimmel besmette rogge. Anderen zeggen dat het epilepsie, verveling of gewoon tienerangst was.
De politieke omstandigheden van die tijd creëerden ook een voedingsbodem voor angst. Er woedde een Indiase oorlog op minder dan 70 mijl afstand, en er was een toestroom van vluchtelingen geweest van daaruit en van degenen die probeerden te ontsnappen aan de oorlog van koning Willem III met Frankrijk in Canada en de staat New York. Dit alles zorgde voor een sfeer van onzekerheid en sociale onrust.
Hoe eindigden de heksenprocessen?
Vanaf juli begon de publieke bloeddorst af te nemen. Dit was deels te wijten aan de executies van populaire leden van de gemeenschap, niet alleen sociale verschoppelingen, namelijk Rebecca Nurse en de ex-minister van Salem, dominee George Burroughs.
Verpleegkundige werd aanvankelijk niet schuldig bevonden, maar toen ze het vonnis hoorden, begonnen de jonge aanklagers toevallen in de rechtszaal. Een week later veranderde de jury van gedachten en veroordeelde haar. Ondertussen protesteerde Burroughs tot aan de galg tegen zijn onschuld en reciteerde hij perfect het Onze Vader, iets waarvan men dacht dat heksen niet in staat waren te doen. Het publiek werd ongerust.
Op 22 september werden acht mensen opgehangen – de laatste executies in Salem. Tegen het einde van de maand werd het spectrale bewijs ontoereikend verklaard; op 29 oktober werd de rechtbank ontslagen.
Een nieuwe rechtbank werd opgericht en de 52 overgebleven verdachten werden het jaar daarop berecht. De meesten van hen werden niet schuldig bevonden of vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. De schuldigen kregen gratie van de gouverneur.
Hoe zit het met de nasleep?
Het is begrijpelijk dat de angst, het geweld en het daaruit voortvloeiende verdriet de gemeenschap verwoestten. Niet alleen dat, maar de focus op het jagen op heksen was zodanig geweest dat landbouw en infrastructuur waren verwaarloosd. Er waren droogtes en uitbraken van pokken. Tegen 1697 werd een dag van officiële vernedering aangekondigd; later verontschuldigden sommige aanklagers zich voor hun rol. In 1711 werden veel van de namen van de slachtoffers gezuiverd en werd restitutie aan hun families betaald. Op 31 oktober 2001 wist Massachusetts eindelijk de laatste namen van de slachtoffers.
