Wat gebeurde er toen koning Karel I het parlement uitstelde?
Spook van de 17e-eeuwse monarch opgeroepen als Boris Johnson dreigt het Lagerhuis te schorsen
Charles I in drie posities door Anthonis van Dyck
Wikimedia Commons
Charles I is vandaag weer relevant – 370 jaar na zijn executie.
Reageren op de suggestie dat Tory-leiderschap hoopvol is Boris Johnson is mogelijk bereid om parlement te provoceren (schorsen) om een no-deal Brexit te forceren, riep de voormalige Britse premier John Major onlangs het spook van de 17e-eeuwse monarch op, onheilspellend opmerkend dat een dergelijke stap niet goed afliep voor Charles I in de jaren 1640.
En majoor is niet de enige. Anderen zijn naar Twitter gegaan, waarschuwing dat Boris moet zich herinneren wat er met #CharlesI is gebeurd. Campagnevoerder Gina Miller lanceert ook een juridische campagne om te voorkomen dat Johnson het parlement opschort.
Maar wat is het precies dat Johnson zou moeten onthouden? En wat te denken van de terugkeer van een 17e-eeuwse koning, die snel en losjes speelde met het parlement en zijn hoofd verloor aan de bijl van de beul, in de politiek van de 21e eeuw?
Burgeroorlog
In het vroegmoderne Engeland waren vorsten niet verplicht om een parlement bijeen te roepen, maar ze hadden wel parlementaire goedkeuring nodig om nieuwe belastingen te heffen, en dit bleek vaak een krachtige stimulans om dit te doen. in 1628 , na een behoorlijk rampzalige reeks overzeese militaire campagnes, riep Charles het parlement bijeen in de hoop geld in te zamelen voor verdere militaire actie. Het parlement was echter niet in de stemming om de koning iets voor niets te geven.
Twee jaar eerder had Charles geprobeerd de zgn gedwongen lening – een belasting met een andere naam waarvoor hij geen toestemming van het parlement had gevraagd. En dus toen hij in 1628 meer geld wilde hebben, probeerde het parlement zijn gezag te behouden door Charles onder druk te zetten om het te accepteren Petitie van Rechts , een document dat bepaalde beperkingen oplegde aan de bevoegdheden van de koning, waaronder een verbod op het heffen van niet-parlementaire belastingen. Charles gaf net genoeg toe voor het parlement om hem het geld toe te kennen - en toen daagde hij het uit en schorste de zitting.
Toen het parlement weer bijeenkwam, het volgende jaar , waren de procedures nauwelijks minnelijker. Toen Charles parlementsleden opdracht gaf een week pauze te nemen, weigerden ze. Twee leden hielden de spreker op zijn stoel, een ander deed de deur op slot en ze weigerden te vertrekken voordat ze over hun eigen schorsing hadden gestemd. Geërgerd ontbond Charles het parlement helemaal.
Van het voorjaar van 1629 tot het voorjaar van 1640 regeerde Karel zonder parlement. Dit was ongebruikelijk, maar het was niet illegaal. Wat nog twijfelachtiger was, waren enkele van de maatregelen die Charles moest nemen om deze stand van zaken in stand te houden.
Geld verzenden was bijvoorbeeld een van de weinige belastingen die een vorst legitiem kon heffen zonder de goedkeuring van het parlement. Het werd meestal betaald door kustgemeenschappen om de verdediging van de zee te financieren in tijden van dreiging.
Charles eiste echter elk jaar betaling van zowel het binnenland als de kust, zelfs in vredestijd. Dit veroorzaakte ontevredenheid, maar het was niet zo impopulair als sommige van zijn religieuze beleid, zoals het opleggen van een nieuw gebedenboek , die uiteindelijk leidde tot een oorlog met zijn Schotse onderdanen , die bezwaar maakte tegen de pogingen van de koning om hen een impopulaire vorm van aanbidding op te leggen.
'Enkele sluwe en slecht getroffen mannen'
Met Schotse legers aan de grens werd Charles in februari 1640 opnieuw gedwongen een parlement bijeen te roepen. In de 11 jaar sinds de laatste zitting waren de grieven gegroeid en deze keer ontbond Charles het lichaam na slechts drie weken. In zijn slottoespraak gaf Charles de schuld aan de ontbinding een paar sluwe en slecht getroffen mannen in het Lagerhuis die tegen hem samenspanden.
Toen in de herfst van 1640 een nieuw parlement werd bijeengeroepen, was een van de belangrijkste zorgen hoe ervoor te zorgen dat het niet zo nonchalant kon worden ontslagen als zijn voorgangers. Een oplossing was de driejaarlijkse wet , die vereist dat het parlement eens in de drie jaar minstens een zitting van 50 dagen bijeenkomt.
Met zijn rug tegen de muur moest Charles het accepteren. Hij accepteerde ook andere concessies, waaronder het verbod op scheepsgeld. Toch was het vertrouwen tussen koning en parlement verdwenen en in 1642 ontaardden de aanhoudende politieke, religieuze en constitutionele geschillen in een gewapend conflict. De burgeroorlogen die daarop volgden, duurden bijna tien jaar en culmineerden in de executie van de koning wegens verraad op 30 januari 1649.
Terwijl Charles het parlement van 1628 uitstelde, was hij in 1640 voorstander van volledige ontbinding, een beweging die in de 21e eeuw algemene verkiezingen zou uitlokken. Toch leeft de herinnering aan de jaren 1630 en 40 als een tijd waarin een tirannieke heerser het parlement met zijn blote voeten betrad, het land verdeelde en een burgeroorlog ontketende, duidelijk voort.
Dit is op zich niets nieuws. Deze gebeurtenissen hebben door de eeuwen heen een lange schaduw over de politiek geworpen, en zelfs over continenten heen. Vanaf 1681 regeerde Karel II – die weer op de troon kwam na een periode dat het land een republiek was – zonder parlement.
Voor zijn tegenstanders was dit een stand van zaken vergelijkbaar met de dagen van Charles I, een parallel die de gevaarlijke gevolgen benadrukte van een koning die probeerde te regeren zonder een wetgevende macht. Voor zijn verdedigers was daarentegen een van de belangrijkste lessen die uit deze periode moesten worden getrokken, de gevaren van overdreven ijverige politici, die een breuk tussen de koning en zijn land hadden veroorzaakt, en uiteindelijk een burgeroorlog.
Bijna een eeuw later, tijdens de Amerikaanse onafhankelijkheidscampagne, werd zegel taxatie op Amerikanen zonder hun toestemming werd vergeleken met het scheepsgeld van Charles I, een afkorting voor een despotische en illegale belastingheffing. Ondertussen, in het begin van de 19e eeuw, Hampden Clubs , bijeenkomsten van radicalen die op zoek waren naar politieke en sociale hervormingen, ontleenden hun naam aan John Hampden, het 17e-eeuwse parlementslid dat bekend stond om zijn verzet tegen het verzenden van geld.
Snel vooruit naar Major's evocatie van het tijdperk van de burgeroorlog. Het kan het beste worden gelezen als een waarschuwing voor de gevaren van politieke chaos en constitutionele crisis. De griezelige tijdigheid van De nieuwe miniserie van BBC4 over de val van Charles I, die onlangs werd uitgezonden, herinnert ons er ook aan dat Engelands meest opmerkelijke periode van politieke onrust de populaire verbeelding blijft achtervolgen.
Dus Charles I is misschien terug in de krantenkoppen, maar misschien is de grotere vraag of hij ooit echt is weggegaan.
Imogen Peck , docent geschiedenis, Universiteit van Warwick
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel . />
