Vijf redenen om La La Land te kijken - en één grote kritiek
Terwijl de winter begint en een presidentschap van Trump opdoemt, ontsnap je in de dromerige charmes van een musical
Golden Globe recordbreker La La Land wordt vandaag in de Britse bioscopen uitgebracht en hoewel de musical het publiek verovert met zijn luchtige stijl en charmante sterren, is niet iedereen overtuigd.
La La Land, geschreven en geregisseerd door Damien Chazelle, vooral bekend van zijn film Whiplash uit 2014, over een muziekstudent en zijn veeleisende leraar, vertelt het verhaal van aspirant-actrice Mia (Emma Stone) en een serieuze jonge jazzmuzikant Sebastian (Ryan Gosling) .
Ze ontmoeten elkaar terwijl ze proberen hun weg te vinden in Los Angeles en de film onderzoekt hun strijd om een relatie te onderhouden terwijl ze hun dromen najagen. Na het zwembad opscheppen bij de Golden Globes , La La Land is nu getipt om groots te winnen bij de Oscars.
Hier zijn vijf redenen waarom je het zou moeten zien, plus één grote kritiek.
De sterren
Gosling en Stone maken de hype waar, zegt Gary Kramer in Woonkamer. Er is een 'voelbare chemie' tussen hen in hun derde film samen en er zijn enkele 'betoverende sequenties' tussen Mia en Sebastian. Het is een 'waardige showcase voor de geweldige talenten van Stone, en ze is hartverscheurend', zegt de criticus, die eraan toevoegt: 'Gosling is ook in topvorm.'
De muziek
Ian Freer bij rijk noemt La La Land 'a funny Valentine' naar de hele geschiedenis van het muziekgenre. Het heeft ook een 'koppeling van geweldige nieuwe nummers', zegt de criticus, en songwriters Justin Hurwitz, Benj Pasek en Justin Paul moeten 'een buiging maken'. Het gaat 'op spectaculaire wijze open', met een file op de snelweg van LA die verandert in een single-take song-and-dance-nummer, zegt Deborah Ross in de toeschouwer , eraan toevoegend dat ze bijna 'verviel met de betoverde schoonheid van deze film'.
Zo maken ze ze niet meer
La La Land is 'de nostalgische musical waar millennials op hebben gewacht', zegt Katie Salisbury op... Zonde . Chazelle's 'Technicolor triomf' is een 'door nostalgie opgewekte heropleving van klassieke Hollywood-musicals', zegt ze. De film 'raakte haar als een ton bakstenen' en voorbij 'de oogverblindende glans van dansnummers en oprechte solo's' viert het een 'onwrikbaar geloof in de kracht van dromen'. Ondertussen is de Washington Post's Ann Hornaday zegt dat Chazelle 'zijn claim lijkt te verdedigen, niet alleen als een gepassioneerd beschermer van de meest gekoesterde filmgenres', maar ook als een 'redder van het medium zelf'.
Het is prachtig - en zo zonnig
New Yorker-recensent Anthony Lane zegt dat La La Land 'er zo heerlijk uitziet dat ik echt niet kon beslissen of ik ernaar zou kijken of eraan zou likken'. Cinematograaf Linus Sandgren schoot het op film en de kleuren lijken niet 'op te gaan in het landschap', maar 'in je gezicht te barsten'. Bovendien is het altijd mooi weer. Terwijl er een 'storm of singin' is, zegt Lane, is er geen regen. De goedheid van het weer is 'een door God gegeven grap' en zelfs met Kerstmis, wanneer Mia in het donker naar huis loopt, is ze gekleed alsof ze voor juni is.
Het zal je opvrolijken
John Patterson bij de bewaker zegt dat hij volledig verwachtte een hekel te hebben aan de film, maar werd 'weggevaagd door La La Lands felle ijver voor zijn locatie, zijn onbeschaamde romantiek en zijn kinetische eeuwigdurende beweging (en emotie)'. Hij voegt eraan toe dat het de enige keer was sinds 8 november dat hij Trump-World kon vergeten. 'Het maakte me blij, en het maakte me aan het huilen', schrijft hij. 'Alleen al vanwege die vriendelijkheid geef ik het het beste beeld.'
Maar is het 'whitesplain' jazz?
Voordat we ons te veel laten meeslepen, is het vermeldenswaard dat niet iedereen is gewonnen door La La Land en dat sommigen het neerbuigend en racistisch hebben genoemd.
Ruby Lott Lavinga bij Bedrade schrijft dat zijn 'droomachtige kwaliteit' zijn 'gedateerde' raciale politiek niet kan verbergen. De film 'focust op jazz terwijl de zwarte Amerikanen die het genre pionierden naar de achtergrond lijken te verdwijnen', zegt ze. Gosling portretteert de 'blanke redder' en legt uit hoe hij de jazz zal redden 'terwijl achter hem zwarte mannen de muziek spelen die zij hebben gemaakt', zegt ze. Concluderend, La La Land is leuk, vervolgen de critici, maar het is een 'whitewashed musical' en anno 2016 'is het gewoon niet goed genoeg om een film te hebben met twee blanke protagonisten die een cultuur 'whitesplainen' die rechtstreeks uit de zwarte Amerikaan tevoorschijn komt. gemeenschappen'.
