Mannenrechtenbeweging: waarom is het zo controversieel?
Activisten beweren discriminatie van mannen te bestrijden, maar critici beweren dat ze verontschuldigingen zijn voor vrouwenhaat
MET BETREKKING TOT. Kappersfotografie
De mannenrechtenbeweging, een losse coalitie van activisten die zich grotendeels online verzamelt, groeit in omvang en draagvlak.
Ze pleiten voor de rechten van vaders en spreken zich uit voor mannelijke slachtoffers van misbruik en huiselijk geweld - dus waarom zijn ze gebrandmerkt als een 'giftige' haatbeweging?
Hoe is de beweging ontstaan?
Mannenrechtenactivisme in zijn moderne vorm begon in de jaren zestig en zeventig als een verzet tegen het feminisme. De historische oorsprong ervan zijn echter 'duistere' argumenten Zonde . De League for Men's Rights bestond aan het eind van de 19e eeuw in Londen, terwijl de Oostenrijkse Federation for Men's Rights, die streed tegen 'alle wangedrochten die voortkwamen uit de emancipatie van de vrouw', teruggaat tot 1926.
In het verleden had de beweging moeite om mainstream-erkenning te krijgen, maar sindsdien heeft ze een wereldwijde aanhang gekregen met behulp van internet en sociale media. Een breed scala aan internetsites en subreddits zijn gewijd aan hun doel.
Wat geloven ze?
Mannenrechtenactivisten (MRA's) stellen dat de samenleving van nature 'seksistisch' is ten opzichte van mannen en dat ze dagelijks worden gediscrimineerd door de overheid, de media en het rechtssysteem. Ze vechten tegen de voogdijwetten waarvan ze zeggen dat ze overwegend de voorkeur geven aan vrouwen, valse beschuldigingen van verkrachting, geweld tegen mannen, dienstplicht en onevenredige gevangenisstraffen voor mannen.
'Als vrouwen ondervertegenwoordigd zijn als CEO's van bedrijven, wordt dat als discriminatie beschouwd', zei David Benatar, hoofd filosofie aan de Universiteit van Kaapstad tegen de BBC . 'Maar als jongens achterblijven op school, als 90 procent van de mensen in de gevangenis man is, wordt er nooit over nagedacht of mannen worden gediscrimineerd.'
De 'rode pil'
De Matrix-referentie wordt vaak gebruikt door mannenrechtenactivisten om elkaar te identificeren op online forums. Ze gebruiken de term Red Pill als metafoor om te ontdekken dat de wereld een illusie is en dat mannen slaven zijn.
'Totdat je de rode pil kent, leef je in de wereld van schaduwen en leugens', zei een MRA. 'Je bent een slaaf van het matriarchaat. Verbreek je ketenen, sluit je aan bij de vrijheidsstrijders die luisteren en zien, en je zult de waarheid leren kennen en vrij zijn.'
Wie maakt er deel van uit?
De groep lijkt mannen - en vrouwen - aan te trekken met verschillende sociale achtergronden en met heel verschillende agenda's. Het bestaat uit rechteloze jonge mannen, pleitbezorgers van vadersrechten, mannelijke slachtoffers van huiselijk en seksueel misbruik en leden van de Pick Up Artist-beweging. Mannen die vechten namens degenen die van verkrachting worden beschuldigd, 'maken ook een verrassend groot deel uit van de confederatie', schrijft R Todd Kelly in de Dagelijks Beest .
'De enige rode draad die hen allemaal samenbindt, is hun diepgewortelde haat tegen het feminisme', legt hij uit.
Waarom is het zo controversieel?
Elliot Rodger, de 22-jarige schutter die in Santa Barbara, Californië op moordpartij ging, zou banden hebben met de mannenrechtenbeweging. Hij bezocht de websites van de groep voordat hij de massamoord van vorig jaar uitvoerde en plaatste een video waarin hij zijn plannen schetste om 'elke verwende, verwaande, blonde slet die ik zie af te slachten'.
Een van de meest prominente online platforms van de beweging, de website A Voice for Men, pleit openlijk voor een einde aan de 'hysterie' van verkrachting en huiselijk geweld. Paul Elam, de oprichter, is het publieke gezicht geworden van de moderne mannenrechtenbeweging en schreef ooit een artikel over hoe dronken vrouwen 'buitenissig smeekten om verkracht te worden'.
Men's Rights Canada haalde onlangs de krantenkoppen en veroorzaakte veel verontwaardiging met de postercampagne 'Don't be That Girl'. Het beweerde dat vrouwen vaak valse beschuldigingen van verkrachting uitten omdat ze zich schuldig voelden voor het hebben van one night stands.
Leden van de groep waren ook verantwoordelijk voor het spammen van de anonieme meldingsdienst voor seksuele misdrijven van een universiteit en voor het continu trollen van feministische schrijvers online, waarbij ze doods- en verkrachtingsbedreigingen stuurden.
Kritiek ertegen
'Dit is geen legitieme politieke of sociale beweging; het is een haatgroep', betoogt Jezebel 's Lindy West. 'En hoe luid en agressief het ook wordt, geen denkend mens zou het serieus moeten nemen.'
Het Southern Poverty Law Center, een Amerikaanse burgerrechtenorganisatie die toezicht houdt op haatmisdrijven, is het daarmee eens. Het beschrijft de mannenrechtenbeweging als 'dik van vrouwonvriendelijke aanvallen' en 'gewijd aan barbaarse feministen in het bijzonder en vrouwen in het algemeen'.
Anderen zijn het oneens met het uitgangspunt van de beweging. 'Mannen, vooral blanke mannen, worden niet gemarginaliseerd, we worden niet aangevallen en we lopen geen gevaar de overweldigende privileges te verliezen die de samenleving ons geeft vanwege het hebben van een bleke huid en een penis', schrijft James Fell in Tijd tijdschrift.
Critici beweren ook dat hoewel sommige MRA's legitieme zorgen aanpakken, zoals de rechten van vaders en geweld tegen mannen, ze weinig doen om deze problemen daadwerkelijk te veranderen. 'Ze zamelen geen geld in om opvangcentra te openen voor dakloze of mishandelde mannen [of] lobbyen voor veiligere werkplekken of wapenbeheersing', betoogt Anne Theriault in de Huffington Post .
'Dus ja, laten we het hebben over zaken die mannen aangaan. Laten we oplossingen bedenken voor problemen die mannen onevenredig veel pijn doen', zegt Theriault. 'Maar laten we een manier vinden om dit te doen die niet ten koste gaat van vrouwen.'
Afbeelding met dank aan MET BETREKKING TOT. Kappersfotografie
