Glass act: het baanbrekende werk van Jeremy Maxwell Wintrebert
De kunstenaar verklaart zijn turbulente relatie met zijn medium, dat een even verraderlijke als transcendentale kracht heeft
Dark Matter vaas
Jeremy Josselin
Ik heb een duidelijke herinnering aan het vingerverven met mijn moeder toen ik vijf was - het was de eerste keer dat ik iets maakte. Ik kan de verf nog ruiken en voelen op mijn vingers. Toen ik opgroeide – ik werd geboren in Parijs maar groeide op in West-Afrika – raakte ik geobsedeerd door materialen en het uiten van mezelf.
Ik bleef verf gebruiken tot mijn 18e, maar werkte ook met hout, keramiek, lucifers... alles wat ik te pakken kon krijgen. Ik studeerde af van de middelbare school en moest dat materiaal vinden, en toen ik glas zag, was het duidelijk. Het was heet en druipend en gloeiend: het had iets magisch.
Ik was verliefd geworden, maar ik bevond me ook in een fase in mijn leven dat ik gewoon op mijn motor wilde rijden en in de haven wilde werken. Toen ik 21 was, ging ik door de voorruit van een auto bij een crash en in de nasleep van het raken van dat glas, was mijn enige spijt dat ik dat magische moment met zijn gesmolten vorm niet goed had nagestreefd.
Zes maanden lang was ik geobsedeerd door boeken over het ambacht en toen ging ik naar Zuid-Californië, vond een glasblazer en begon te werken. Ik wilde mezelf uitdrukken, maar ik kon het niet gewoon doen - je moet nederig zijn omdat het zo'n complexe, abstracte wetenschap is. Ik begon te werken in productiewinkels en voor meester-glasblazers, langzaam leerde ik vaardigheden - ik vond het geweldig om de verschillende manieren te zien waarop ze allemaal werkten.
De eerste keer dat je met glas werkt, kan traumatiserend zijn. Wanneer je de ovendeur opent, is het zo heet dat je lichaam in de verdedigingsmodus wil gaan en je moet jezelf er doorheen dwingen en al je adrenaline oproepen. Dat blijft sommige glasblazers hun hele leven bij: elke keer dat ze aan het werk zijn, zijn ze volledig op scherp.
De verschillende culturen van mijn opvoeding hebben elk mijn werk op hun eigen manier beïnvloed. Als ik er vulgair over zou willen zijn, zou ik zeggen dat de omvang van mijn werk de Amerikaanse kant van de dingen is - ik probeer constant dingen groter te maken. De Franse cultuur daarentegen beïnvloedt mijn esthetiek - ik ben geïnspireerd door de barok. En dan komt mijn gewaagde mengeling van kleuren uit Afrika - toen ik opgroeide, was ik altijd geïnteresseerd in het contrast tussen een donkere huid en lichte kleding.
Er is een transcendentaal ritueel aan het glasblazen. Je duikt in dit materiaal en door je bewegingen en zwaartekracht verschijnen er mysterieuze objecten, alsof je ze uit het vuur trekt. Als ik werk, ga ik met de stroom mee en als er iets niet gebeurt zoals ik had gehoopt, ga ik gewoon mee. Voor mij is het glas het mooist als het in de oven staat, echt heet, en ik moet zo vloeibaar zijn als het is om er het beste uit te halen. Werk van deze organische aard maakt samenwerking met het materiaal essentieel – als het fout gaat, gaat het gewoon. Ik heb geleerd geduld te hebben. Mijn grootste inspiratiebron is altijd het laatste stuk dat ik heb gemaakt - in feite heeft elk stuk altijd geleid tot het volgende. Ik kan alles herleiden tot die eerste vingerschilderingen.
JEREMY MAXWELL WINTREBERT werd geboren in Parijs en groeide op in Ivoorkust, Gabon en Kameroen. Hij exposeerde op Design Miami en het London Design Festival en kreeg de opdracht om een installatie, 'Human Nature', te maken voor het V&A; jeremyglass.com
