Antisemitisme in opkomst: niet alleen misselijkmakend, maar ook misleidend
'Ons probleem ligt niet bij de joden', zei de Palestijnse vluchteling, 'maar bij de Israëlische regering en het leger'
Hoe misselijkmakend steekt dat antisemitisme weer de kop op. Ongeacht politieke voorkeuren of overtuigingen, is het verwerpelijk om een heel ras of religie de schuld te geven van de acties van enkelen.
En toch, onder het gruwelijke voorwendsel de Palestijnse zaak en degenen die in Gaza sterven te steunen, lijkt het antisemitisme onder de rots vandaan te kruipen waar het thuishoort.
De gevechten hebben er zelfs toe geleid dat antisemitisme in Israël wordt uitgesproken, met gezangen van ' Dood aan de Arabieren ' en ' Ik haat alle Arabieren ' hoorde ik door het hele land. Ja - Arabieren zijn, net als tientallen andere volkeren uit het Midden-Oosten die talen spreken die hun wortels delen met het Hebreeuws, ook Semieten.
Maar hoewel de recente uitbarstingen van wat beter anti-Arabisme in Israël zou moeten worden genoemd, kunnen worden gezien in de context van een land dat Palestijnen als tweederangsburgers behandelt en wordt geleid door een agressieve, rechtse regering, kan hetzelfde niet worden zei over de antisemitische incidenten in heel Europa.
Ondanks de aanwezigheid van gerespecteerde, goed geïntegreerde Joodse gemeenschappen die volledige burgerrechten genieten en gesteund worden door regeringen die antisemitisme - of beter gezegd anti-judaïsme - ondubbelzinnig veroordelen, lijken de haatmisdrijven niet te vertragen.
In Frankrijk , was er een uitbarsting van plunderingen en vandalisme gericht op Joodse bedrijven en een synagoge. Er werd zelfs 'Gas de Joden' gezongen. In Brittannië , heeft de afgelopen maand het aantal gemelde misdaden tegen Britse joden verdubbeld. In Duitsland , hebben slogans als 'Dood aan de Joden' hun opwachting gemaakt bij Palestijnse solidariteitsdemonstraties.
Dit alles is versneld door de drie weken oude militaire operatie van Israël in Gaza, waar het meer dan 1.300 mensen heeft gedood en ziekenhuizen, scholen en andere vitale civiele infrastructuur heeft gebombardeerd.
Maar om te zeggen dat dit alles rechtvaardigt of uitnodigt tot aanvallen op Joden, is niet alleen enorm beledigend, maar slaat de plank volledig mis. Deze uitbarsting van het anti-judaïsme gaat over het opzettelijk vervagen van het zeer duidelijke onderscheid tussen Jood en Israëlisch en de verschrikkelijke gevolgen die met zo'n dubbelzinnigheid gepaard gaan.
De noodzaak om de twee te scheiden bij de bespreking van het Israëlisch-Palestijnse conflict werd mij voor het eerst gewezen door een vluchteling in Bethlehem. Het was mijn eerste keer in het Midden-Oosten en ik verbleef in het Aida-vluchtelingenkamp op de Westelijke Jordaanoever, een klein, krap stuk land dat aan drie kanten omringd werd door het torenhoge beton van de scheidingsmuur.
Voordat de muur werd gebouwd, vertelde een van de bewoners me, hadden kinderen gevoetbald met hun joodse buren in de olijfgaarden. Hij wees naar een groot stuk gecultiveerd land dat nu aan de Israëlische kant van de muur ligt. Je moet niet vergeten dat ons probleem niet bij de Joden ligt, vervolgde hij, maar bij de Israëlische regering en hun leger.
Het was een zin die ik in een of andere vorm tijdens die reis vaak hoorde, maar helaas steeds minder tijdens mijn verblijf in het Midden-Oosten sindsdien.
Zeker, er zijn nog steeds goed opgeleide of bereisde mensen in de regio die het onderscheid maken, en zich bewust zijn van de miljoenen Joden over de hele wereld die ofwel het gevoel hebben dat Israël niets met hen te maken heeft of anders Israël steunen, maar actief de beroep en alles wat daarbij komt kijken.
Maar voor de meesten in de Arabische straat is het verschil tussen Israëlisch en Jood niet zo duidelijk. De weinige Joden in de Arabische wereld - de laatste overblijfselen van oude gemeenschappen - leven in het geheim uit angst om zondebokken te worden voor de daden van Israël.
De voortdurende bezetting van de Palestijnse gebieden, de 18-jarige bezetting van Zuid-Libanon, de oorlog met Libanon in 2006, de talrijke oorlogen met Gaza - dit alles heeft ertoe bijgedragen dat 'Jehud' (Jood in het Arabisch) een vies woord is ondanks eeuwenlange vreedzaam samenleven in de hele regio.
Een deel van het samensmelten van joden en Israëli's tot één entiteit is het resultaat van onwetendheid en/of echte anti-judaïsme-propaganda uit extremistische kringen. Maar een deel ervan is ook het werk van Israël.
De staat Israël biedt alle burgers volledige gelijke rechten, individuele rechten, maar het is de natiestaat van slechts één volk – het Joodse volk – en van geen ander volk, zei premier Benjamin Netanyahu eerder dit jaar.
Afgezien van het feit dat dit voorbijgaat aan de historische aanwezigheid van tal van andere religies in het Heilige Land, verbindt het ook alle Joodse mensen onlosmakelijk met Israël. Het hardnekkige gebruik van de controversiële term 'Joodse staat' als uitwisselbaar met Israël dient om deze verbinding te versterken.
De stuk de weerstand is de onzinnige beschuldiging dat degenen die Israël bekritiseren automatisch schuldig zijn aan anti-judaïsme. Het idee dat het steunen van het jodendom gelijk staat aan het steunen van alle aspecten van de Israëlische regering, is zo ver gegaan dat Joodse mensen die deze regel overtreden door sommigen worden beschreven als zelfhatende Joden.
Als Israël vastbesloten is door te gaan op de ingeslagen weg, dan moet het op zijn minst toegeven dat het niet alle Joden vertegenwoordigt. Men kan de acties van Israël veroordelen en niet anti-judaïsme of antisemitisch zijn.
In een tijd waarin het gruwelijke extremistische islamistische sentiment in de regio toeneemt, is het een gevaarlijke lijn om te vervagen. De zwarte islamitische vlag die is aangenomen door de Islamitische Staat van Irak en Groot-Syrië (Isis) dook vorige week om een uur op protest in Nederland waar demonstranten 'Dood aan de Joden' scandeerden.
Wie anders zal de eindeloze stroom foto's van gewonde en stervende Gazaanse kinderen gebruiken om steun te krijgen voor hun anti-judaïsme-agenda, hetzij in Europa of veel dichter bij Israël?
Om doelbewust en cynisch door te gaan met het door elkaar halen van de staat en de bredere religie, geeft fundamentalistische, religieus intolerante groepen gemakkelijke munitie en stelt hen in staat steun te vinden waar ze die voorheen niet hadden. Het bedreigt overal Joden, van New York en Noord-Londen tot Tel Aviv en Beiroet.
