Theaterrecensie: Joseph, Oleanna en Hymn
Andrew Lloyd Webber en Tim Rice's Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat 'vuurt op alle cilinders', zegt The Guardian
Met de klok mee van links: Joseph, Oleanna en Hymn
De pandemie heeft Andrew Lloyd Webber miljoenen gekost, en de pingdemie heeft onlangs de langverwachte opening van zijn nieuwe musical Assepoester uitgesteld tot 18 augustus – maar een heropleving van die van hem en Tim Rice Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat is heropend in het Palladium - en het schiet op alle cilinders, zei Arifa Akbar in de bewaker .
Jac Yarrow ziet eruit als een gebeeldhouwde bijbelse superheld in zijn bontgekleurde jas, en hij zingt ballads met een kracht die wedijvert met die van Alexandra Burke, die een winnende verteller is (hoewel ze er in haar glanzende legging en glinsterende sportschoenen vreemd genoeg uitziet als een aerobics instructeur).
Om het plezier van een productie die bol staat van persoonlijkheid en kattenkwaad te vergroten, verschijnt Jason Donovan (die jarenlang de titelrol speelde in een eerdere productie) in cameo als een rockabilly farao.
De droom komt terug...! @LondonPalladium @alexandramusic @jacyarrow pic.twitter.com/t6spHcWuEe
— Joseph de Musical (@JosephMusical) 28 juli 2021
Het campusdrama van David Mamet Oleanna (Arts Theatre) is zo verdeeldheid zaaiend dat het bij de opening in het begin van de jaren negentig tot staande ruzies tussen toeschouwers leidde, zei Dominic Maxwell in De tijden .
Ik zag het destijds als een opwindende maar gemanipuleerde verbale strijd tussen een zelfvoldane maar redelijk fatsoenlijke mannelijke professor en een falende vrouwelijke student wiens klachten niet onterecht zijn, maar die haar menselijkheid door principes laat overheersen. Nu ben ik er niet zo zeker van.
Is het Lucy Bailey's opwindend gelijkgestemde productie die me ertoe heeft aangezet om te heroverwegen - of was de vooringenomenheid in mijn hoofd, en niet in Mamets spel? Het lijkt mij dat wat ooit een reactie op politieke correctheid was, meer dan ooit aansluit bij de #MeToo-beweging: de cultuuroorlogen hebben onze opvattingen over waar de macht ligt door elkaar geschud.
Goed acteren helpt, zei Jessie Thompson in de Londen Avond Standaard . Het is opwindend om te zien hoe Jonathan Slinger en Rosie Sheehy elkaar onderbreken, op de tribune zitten, tempo maken en dan leeglopen. Een knetterend intelligente productie, boordevol prikkelende momenten (t/m 23 oktober).
Hymne , die heropend is in de Almeida, is een objectles in de kracht en glorie van live theater, zei Fiona Mountford in De Daily Telegraph . Lolita Chakrabarti's nieuwe two-hander over broers, vaders en gezinnen zou in februari worden geopend, maar door de lockdown verschuift het online.
Op een laptop voelde het stuk bloot, de longueurs vergroot door het medium. Maar in het echt – met dezelfde ruimte en lucht als de acteurs, Adrian Lester en Danny Sapani – is het een ander verhaal. Beide zijn magnifiek: fysiek toegewijd en toch gemakkelijk en vloeiend.
Hoewel het stuk niet perfect is - het plot draait om een zakelijk voorstel dat de goedgelovigheid onder druk zet - Hymne biedt genoeg om over te zingen (t/m 13 augustus).
