Semesa Rokoduguni: van slagveld tot wereldtoneel
Semesa Rokoduguni heeft zijn tanden gebroken tijdens een patrouille in Afghanistan en staat nu voor een nieuwe uitdaging: scoren tegen de All Blacks
Acht jaar geleden woonde Semesa Rokoduguni als tiener in een klein dorpje in Fiji. Morgen wint de 27-jarige zijn eerste cap voor Engeland tegen Nieuw-Zeeland in Twickenham.
De All Blacks zijn de wereldkampioenen, een ploeg die sinds het winnen van de trofee drie jaar geleden slechts twee van hun 39 wedstrijden heeft verloren (tegen Engeland in 2012 en tegen Zuid-Afrika vorige maand). Weinigen zullen betwisten dat de All Blacks het beste team van het moment zijn in welke sport dan ook.
Rokoduguni's taak zal zijn om pogingen tegen hen te scoren.
Het zou een enorme uitdaging moeten zijn, maar Rokoduguni – die zich kwalificeert om voor Engeland te spelen via de driejarige residency-regel – zal niet onder de indruk zijn.
Hij is niet je gemiddelde verwende internationale sportster, alle luxe auto's en de levensstijl van beroemdheden. Rokoduguni is een lans-korporaal in de Royal Scots Dragoon Guards en een veteraan van de oorlog in Afghanistan. Hij weet dat sport gewoon, nou ja, sport, amusement is, een plezierige manier om de kost te verdienen.
De 16½ stenen Rokoduguni verdient inderdaad de kost van rugby, hij speelt voor Bath sinds hij gespot is met scorende pogingen voor het zeven-tegen-een-team van het leger, maar hij is in de eerste plaats een dienende soldaat en een man wiens militaire ervaringen zijn visie hebben gevormd op het leven.
Tijdens zijn eerste week in Afghanistan in 2007 werd een van zijn patrouilles zijn benen weggeblazen door een mijn. 'Dus toen ik terugkwam uit Afghanistan, had ik een andere kijk op het leven', legde Rokoduguni uit aan de [1] BBC. 'Maak optimaal gebruik van elke kans die je hebt, want die kans komt misschien maar één keer voorbij.'
De ontmoeting van morgen in Twickenham wordt de grootste uitdaging in Rokoduguni's carrière - en de kans om een plaats in de Engelse selectie voor het WK van volgend jaar op te eisen - maar hij nadert de wedstrijd met zijn gebruikelijke slijm. 'Als je op het rugbyveld staat en iets fout doet, een tackle mist, een kans om te scoren mist, kun je altijd terugkomen en het de volgende keer goed doen', zegt hij. 'Maar in Afghanistan kun je het je niet veroorloven fouten te maken, want een fout kan betekenen dat iemand het leven verliest.'
Engeland zal veertien andere koppen nodig hebben die net zo cool zijn als die van Rokoduguni wanneer ze het opnemen tegen de All Blacks, een ploeg die hen drie Tests tot nul vergoelijkte tijdens de zomertour naar Nieuw-Zeeland. Wereldkampioen spelen is altijd een enorme uitdaging voor de Engelsen, maar vooral deze maand met hun ploeg geteisterd door blessures.
Zes van de startende XV die meededen aan de verbluffende 38-21 overwinning van Engeland in 2012 staan aan de kant - inclusief centrum Manu Tuilagi - dus coach Stuart Lancaster merkt dat zijn middelen niet voldoende zijn. Het niet-afgetopte duo van George Kruis en Anthony Watson zit op de bank, terwijl centrum Kyle Eastmond en vleugel Jonny May slechts 11 interlands opbrengen.
In tegenstelling hiermee wordt Nieuw-Zeeland geleid door Richie McCaw, die een record 135e cap won, terwijl ze ook Kieran Read op nummer 8 plaatsen - in 2013 uitgeroepen tot wereldspeler van het jaar - en in het midden is er een terugkeer voor Sonny Bill Williams. De 6ft 4in en 17 stone Williams was lid van de All Blacks' World Cup-winnende kant van 2011, maar heeft sindsdien twee seizoenen rugby league gespeeld en tijd gevonden om de Nieuw-Zeelandse kampioenstitel zwaargewicht boksen te winnen.
Williams vat deze All Black-kant samen: kracht, tempo en een sublieme set vaardigheden. Engeland zal op zijn best moeten zijn als ze niet, in bokstermen, uit de ring worden geslagen.
'Het gaat erom dat iedereen zijn werk naar beste vermogen doet, op elk moment', zei Chris Robshaw toen de aanvoerder van Engeland werd gevraagd hoe hij Nieuw-Zeeland kon verslaan. 'Je kunt niet uitschakelen, want ze zijn waarschijnlijk de meest klinische kant in het wereldrugby en ze hebben de neiging om hun risico's te nemen.'
