Instant Opinion: Engeland is 'machteloos, stuurloos en op drift'
Jouw gids voor de beste columns en commentaren op maandag 6 juli
John Nguyen/POOL/AFP via Getty Images
De dagelijkse samenvatting van de Week belicht de vijf beste opiniestukken uit de Britse en internationale media, met fragmenten van elk.
1. John Harris in The Guardian
over uitsluiting en verlating in Brexit en coronavirus
Machteloos, stuurloos en op drift: Covid-19 heeft uitgekristalliseerd hoe Engeland zich voelt
Meng neerbuigendheid, vaagheid en regering per edict, en één ding zal zich sneller verspreiden dan welk virus dan ook: hetzelfde gevoel van lokale machteloosheid dat Engeland al meer dan 10 jaar in zijn greep houdt. Het staat nu net zo centraal in onze ervaring van de Covid-19-crisis als in hoe miljoenen mensen stemden in het Brexit-referendum, en het heeft zich gemanifesteerd in de vreemde, enigszins hysterische nationale stemming die de zomer lijkt te bepalen. Behalve aansporingen om naar de pub te gaan en te winkelen voor Groot-Brittannië, lijkt niemand in Westminster en Whitehall te weten waar we naartoe gaan. Telkens wanneer ik met leden van het publiek spreek, heb ik een sterk gevoel dat ze het gevoel hebben dat ze worden overgelaten aan het drijven, zonder aanwijzingen van iemand aan de top. We lijken te zijn aangekomen in de slechtste van alle woorden: lokale besluitvormers worden bijna genegeerd, terwijl de macht in het centrum niet alleen ver weg, maar ook nutteloos blijkt te zijn.
2. Nick Timothy in The Daily Telegraph
over sleaze en corruptie in de Britse politiek
Het gezellige establishment van Groot-Brittannië is het product van een disfunctioneel politiek systeem
Hoge ambtenaren trekken zich terug uit de niet-gekozen en niet-verklaarbare uitvoerende macht, alleen om niet-gekozen en niet-verklaarbare wetgevende macht te krijgen. Senior zakenmensen markeren elkaars huiswerk dankzij slappe corporate governance. Sommigen nemen de shilling van buitenlandse bedrijven wier belangen ze moeten kennen, botsen met die van ons land. Sommigen slagen erin om politieke toegang en invloed te kopen, en zelfs eigen titels en politieke posities. En sommige politici bezwijken voor druk en verleiding terwijl ze zichzelf geruststellen dat ze een hoger doel dienen. Het zou ons niet moeten verbazen dat leden van deze bevoorrechte klasse elkaar op de rug krabben, maar dat betekent niet dat we het gedwee en passief moeten accepteren. De gezelligheid van ons etablissement is gerelateerd aan de staat van onze staat, met zijn informaliteit en amateurisme. Om redenen van eerlijkheid en efficiëntie moet het allemaal veranderen.
3. Stephen Bush in The Times
op Boris Johnson's gevaarlijke buurman in Downing Street
De rijzende ster van de Tories is nu de grootste bedreiging van de premier
Boris Johnson en Keir Starmer hebben niet veel gemeen, maar ze delen een aartsvijand: Rishi Sunak... Wat Johnson en Starmer verenigt, is dat Sunak hun grootste bedreiging vormt om premier te blijven of te worden na de volgende verkiezingen. Het belangrijkste politieke project van Starmer tot nu toe was om de ideologische verdeeldheid tussen hem en Johnson te bagatelliseren, met name over hot-button cultuuroorlogskwesties, om zich te concentreren op het bevorderen van de zaak dat hij competenter is dan de premier... De grote boodschap van Labour op dit moment is dat wat het land echt nodig heeft, is om Boris Johnson te vervangen door een hardwerkende, goed opgeleide man met geweldig haar: een beschrijving die even goed van toepassing is op de huidige kanselier als op de voormalige directeur van openbare vervolgingen.
4. Sean O'Grady in The Independent
op het verdeelde koninkrijk
Brexit heeft het VK niet gebroken - maar dankzij Boris Johnson zal het coronavirus eindelijk de vakbond doden
Het is na de afgelopen jaren nauwelijks een verrassing dat de meerderheid van de Schotten denkt dat ze dingen beter kunnen bestellen dan de clowns in Londen, die Schotland op zijn best als een lastige bijkomstigheid beschouwen. Geen wonder dat de Schotten onafhankelijkheid willen - net zoals de Britten (maar natuurlijk niet de Schotten) hun 'onafhankelijkheid' wilden van een onverklaarbare EU in 2016. Ze worden nog steeds geregeerd door conservatieven in Londen waar maar weinigen op hebben gestemd . Het wordt ondraaglijk. De Schotten zouden liever de controle overnemen... Het meest succesvolle maar nu meest ongelukkige huwelijk van de democratische wereld zal nog zuurder en bitterder worden. Het kan niet zo doorgaan zonder duurzame basis, zonder gevoel van ‘Britsheid’ dat het bij elkaar houdt, zonder gedeeld nationaal streven, zoals het ooit was om een imperium op te bouwen (en zelfs die historische missie wordt nu bespot). Echtscheiding is vaak bitter en steevast maakt het paren veel armer. Maar het kan toch een gelukkige release zijn.
5. Erin Aubry Kaplan in The New York Times
over hoe echte raciale vooruitgang eruit zou kunnen zien
Iedereen is een antiracist. Wat nu?
Van blanke mensen die zich voorheen niet bewust waren van de ergste vorm van raciale onderdrukking, werd hun vanzelfsprekendheid verbrijzeld door de beelden van een politieagent die George Floyd vermoordde. De dam barstte, de realiteit stormde naar binnen en een kritieke massa van blanken en anderen zag - en hoorde en voelde - eindelijk zwarte mensen zoals ze nog nooit eerder hadden gezien. Plots let iedereen op, luidkeels hun steun en inzet voor antiracisme uit, bijna alsof ze de hele tijd goedmaken dat ze in ontkenning of stilzwijgen waren... Erkennend dat zwarte mensen er net zoveel toe doen als alle andere Amerikanen alleen erkennen wat altijd waar is geweest. Zwartheid omarmen als iets van waarde en waardigheid is een basislijn voor vooruitgang, niet voor vooruitgang; het komt in positie bij de startlijn, maar het is niet de race. Van het huidige enthousiasme gaan naar het doen van de miljoen dingen die - gelijktijdig - moeten worden gedaan om systemisch racisme te corrigeren (wie had gedacht dat die uitdrukking op sociale media zou verschijnen?) zal ontmoedigend zijn, niet in de laatste plaats omdat het ongekend is.
