Fucina: Italiaanse klassiekers met de ruimte om te schitteren
De nieuwste opening van Marylebone doet wonderen met goed geproduceerde biologische ingrediënten
De Italiaanse keuken, misschien wel de meest gebruikte en misbruikte ter wereld, kan zelfs de meest creatieve chef-kok doen struikelen. In feite zijn het de creatievelingen die plat op hun gezicht vallen, spelen met klassiekers die als te bekend worden beschouwd om ongemoeid te laten, maar ze toch resistent vinden tegen modieuze heruitvinding. Niemand heeft een gedeconstrueerde spagbol nodig.
Gelukkig weet Stefano Stecca wanneer hij moet stoppen met uitvinden. Als chef-kok bij Fucina, een nieuwkomer in Marylebone, heeft hij een menu samengesteld dat zowel eenvoudig als intrigerend is.
Eenvoudig omdat elk gerecht uit slechts een paar ingrediënten bestaat, biologisch en afkomstig uit Italië, en intrigerend in hoe het ze combineert. Naast dingen die je zou verwachten te zien, zoals spinazie en ricotta tortellini in walnotensaus, zijn er dingen die je zeker niet ziet, zoals pizza met geroosterd varkensvlees, gegrilde witte perzik en witte truffelcrème.
De prijsstelling is net zo eclectisch. Beperk jezelf tot een paar crostini's, wat pasta of pizza en een van de vele wijnen die per glas verkrijgbaar zijn en je komt uit voor minder dan £ 30 per hoofd. Verwen uzelf en u betaalt misschien drie keer meer.
En hoewel het menu geen decadentie afdwingt, leidt het je zeker in zijn algemene richting. Een enorme T-bone steak, met een gewicht van twee pond en gekookt op de houtgestookte vuurplaats die het restaurant zijn naam geeft, is diep, bevredigend rokerig. Deel het tussen twee of drie en het werkt hard voor zijn prijskaartje van £ 80.
Kleinere, zuinigere gerechten worden met niet minder zorg bereid. Een portie paccheri cinghaile, de jouwe voor £ 14,50, combineert verse handgerolde pasta met een aardse, sappige ragu van wild zwijn. Andere lekkernijen in de categorie onder de £ 15 zijn onder meer maiale nero varkensschouder en fazant met polenta en kastanjes.
Het menu verandert met de seizoenen, maar het draagt de herfst goed. Net als het restaurant zelf: de begane grond is afgescheiden van de straat door een amber en flesgroen glazen scherm en bekroond door een terracotta plafond dat naar beneden valt en buigt als het dak van een Romeinse oven.
De echte ovens zijn beneden, aan het einde van een trap die door de wijnkelder naar beneden slingert en voorbij een kleine privé-eetkamer, waar een enkele lange tafel wordt afgeschermd van de hitte en rook van de vuurplaats door een kamerhoge glazen muur. Ook beneden, en even dramatisch, zijn de badkamers. Ze zijn bekleed met gepolijst zwart marmer en zijn net zo donker en stil als de obelisk uit 2001: A Space Odyssey. Het is eigenlijk best moeilijk om de deurklink te vinden.
Maar als een restaurateur de drang naar zelfexpressie voelt, is het veel beter dat hij of zij het eten goed met rust laat en in plaats daarvan in de toiletten laat scheuren.
Forge, Paddington Street 26, Londen W1
