Hoe de belastingrij van Labour de partij verdeelde
Schaduwkanselier lijkt op gespannen voet met de meerderheid van de partij over belastingverlagingen
Jeremy Corbyn en John McDonnell op conferentie
Leon Neal/Getty Images
Hoewel de bezuinigingsbegroting van Philip Hammond over het algemeen goed lijkt te zijn ontvangen door de reguliere media, het grote publiek en de weerspannige Tory-achterbanken, heeft het binnen de oppositie een fel debat aangewakkerd.
De ruzie die deze week door Labour is gescheurd, richt zich op het besluit van de schaduwkanselier om een belastingverlaging voor hoogverdieners .
John McDonnell leek het oneens te zijn met velen in zijn partij toen hij zijn steun voor de wijziging van het 40p-tarief herhaalde, met het argument dat de winnaars middenklasse artsen, academici aan het einde van hun loopbaan en schoolleiders zouden zijn, en beweerde dat dit nauwelijks mensen waren die hij als de rijken zou beschouwen .
Toch heeft de stap geleid tot een ideologisch verzet van veel parlementsleden en leden van de basis, en een diepe verdeeldheid blootgelegd over waar de grens valt tussen velen en weinigen, de slogan die de hele strategie van Labour aandrijft.
Labour-parlementsleden die bezorgd waren over de steun van McDonnell voor belastingverlagingen voor hogere inkomens, hebben een begrotingswijziging ingediend die de regering zou dwingen een beoordeling te publiceren van de impact ervan op kinderarmoede.
Parlementslid Nisa Nandy schreef in LabourList dat de bewering van de regering dat de bezuinigingen zouden eindigen, haar partij in staat zou moeten stellen veel brutaler te zijn over onze oppositie tegen deze politieke keuzes, campagne te voeren tegen de bezuinigingen en de verpletterende impact ervan op zoveel mensen die geen stem hebben te benadrukken . Nu is het tijd om te brullen.
Andere hooggeplaatste parlementsleden, waaronder voormalige leiderschapskandidaten Andy Burnham en Yvette Cooper, waren ook tegen het standpunt van de schaduwkanselier.
Het huidige raadsel voor de Labour-leiders uiteenzettend, Owen Jones in The Guardian schrijft. Jeremy Corbyn werd verkozen tot partijleider als een onbuigzame economische radicaal, maar nu wordt zijn leiderschap, door Yvette Cooper, beschuldigd van het steunen van regressieve Tory-verlagingen van de inkomstenbelasting die overweldigend ten goede zullen komen aan de welgestelden, en dit allemaal omwille van cynische verkiezingscampagnes.
Voormalige conservatieve kiezers die £ 45.000 tot £ 50.000 verdienden, waren cruciaal voor de golf van de partij bij de laatste verkiezingen, en McDonnell heeft herhaaldelijk geprobeerd ze aan hun kant te houden.
Echter, Stephen Bush in De nieuwe staatsman zegt dat dit niet het begin is van een ideologische verdeeldheid over economie, met het argument dat extern niemand om de begroting geeft en dat er geen stemmen te verliezen zijn over het steunen van een belastingverlaging.
Wat Labour zou moeten dwarszitten, is dat ze er zo onsamenhangend en wankel uitzagen over een beleid dat twee jaar geleden werd ingesteld, en dat de conservatieven eindelijk een politiek verhaal lijken te hebben gevonden dat daadwerkelijk een deel van de kiezers zou kunnen winnen die ze de vorige keer verloren.
Bush' New Statesman-collega, Patrick Maguire , stemt toe. Dat er geen gecoördineerde consensus was over de fijnere details van zo'n duur beleid waarbij de wil van de partij had moeten worden geregeld, zou alarmbellen moeten doen rinkelen, schrijft hij.
