De echte reden waarom Britse tieners zo ongelukkig zijn
Auteurs van Taming Childhood? claim helikopterouderschap en een gebrek aan risico verstikt kinderen
Er wordt gezegd dat kinderen die opgroeien in het VK tot de ongelukkigste in de geïndustrialiseerde wereld behoren.
Het VK heeft nu de hoogste percentages zelfbeschadiging in Europa . En de NSPCC's ChildLine Jaaroverzicht noemt het een van de belangrijkste redenen waarom kinderen contact opnemen met het goede doel.
Kinder mentale gezondheid is uitgegroeid tot een van de meest urgente problemen van de Britse samenleving. Een recent rapport van de Prince's Trust benadrukt hoe steeds meer kinderen en jongeren ongelukkig zijn met hun leven, soms met tragische gevolgen.
Dit is een generatie jonge mensen die is bestempeld als sneeuwvlokken – niet in staat om met stress om te gaan en vatbaarder voor aanstootgevendheid. Ze zouden ook minder psychologische veerkracht hebben dan vorige generaties. En er wordt gedacht dat ze emotioneel te kwetsbaar zijn om met opvattingen om te gaan die hun eigen problemen uitdagen.
Sociale media speelt hier waarschijnlijk een rol in. studies laten zien dat bijna driekwart van de 12- tot 15-jarigen in het VK een profiel op sociale media heeft en gemiddeld 19 uur per week online is. Dit is tenslotte de Facebook-generatie – en nooit eerder zijn kinderen opgegroeid met zo’n dagelijks bombardement aan beelden, producten en berichten.
Maar er is ook nog een andere factor in het spel: een factor die veel dichter bij huis ligt. In ons nieuwe boek Jeugd temmen? wij voeren het argument aan dat kinderen en jongeren weliswaar minder veerkracht hebben dan vorige generaties, maar dat dit komt omdat ze minder mogelijkheden hebben om het te ontwikkelen. De reden hiervoor is dat de kindertijd tam is geworden.
De ‘gevaren’ van de kindertijd
De kindertijd wordt tegenwoordig door ouders vaak als gevaarlijk ervaren. Er zijn niet alleen problemen met waar kinderen kunnen spelen, met wie ze kunnen praten en wat ze wel en niet moeten doen, maar het internet heeft een hele reeks nieuwe problemen opgeleverd die ouders moeten proberen en politie.
Het leven van kinderen wordt verstikt. Kinderen zijn niet langer in staat om zonder toezicht tijd met vrienden door te brengen, hun gemeenschap te verkennen of in groepen rond te hangen zonder argwaan te worden bekeken. Er wordt heel weinig zonder toezicht gespeeld en gedaan voor kinderen in openbare ruimtes of zelfs thuis - en de vrije tijd van kinderen wordt vaak opgeslokt door huiswerk of georganiseerde activiteiten.
Dit wordt verder beïnvloed door de manier waarop kinderen op school worden onderwezen en hoe druk om te slagen heeft geleid tot een het temmen van het onderwijs . Maar als kinderen nooit worden uitgedaagd, als ze nooit tegenslag ervaren of risico's lopen, is het niet verwonderlijk dat ze veerkracht missen.
Controle nemen
Dit is niet het gevolg van één bepaalde verandering of ontwikkeling en is ook niet doelgericht. In veel opzichten is het verstikken van de ervaringen van kinderen vaak verpakt in ideeën over wat het beste is voor kinderen, of wat het betekent om een goede ouder te zijn.
Dit kan worden gezien in benaderingen van bescherming die alle risico's uit het leven van kinderen proberen weg te nemen. Of in benaderingen van ouderschap waarbij volwassenen de besluitvorming overnemen en beperken wat kinderen kunnen doen. Dit betekent uiteindelijk dat kinderen minder kansen hebben om deel te nemen, hun wereld te verkennen en uit te dagen.
Ideeën over goed ouderschap, die de nadruk leggen op weten waar kinderen zijn en ze veilig houden, gecombineerd met hedendaagse ideeën die kinderen als van nature kwetsbaar beschouwen, erkennen ook niet hun vermogen om te gaan met situaties die wij, als volwassenen, als complex beschouwen.
Dit alles tegen een achtergrond van toenemende bezorgdheid over het welzijn van kinderen. Maar wat volwassenen belangrijk vinden voor het welzijn van een kind en wat kinderen zelf belangrijk vinden, is misschien niet hetzelfde.
Competitief ouderschap
Kinderen worden vaak gezien in termen van wat ze zullen worden, in plaats van wat ze zijn. Dit heeft geleid tot een opkomst van een intensieve vorm van ouderschap, ook wel helikopterouderschap genoemd. Studies hebben gemeld dat welzijn is verminderd bij kinderen die helikopteropvoeding ervaren.
Het is heel goed mogelijk dat het competitieve karakter van de hedendaagse samenleving ertoe bijdraagt dat ouders het leven van hun kinderen domineren – om redenen die voor hen rationeel zijn. Maar daarmee handelen ze in strijd met de langetermijnbelangen van hun kinderen.
Het idee dat kinderen geen risico mogen lopen en beschermd moeten worden tegen alledaagse tegenspoed betekent dat ouders beperken waar kinderen heen kunnen gaan en wat ze kunnen doen – vooral als ze zonder toezicht zijn. Dit leidt tot een jeugd die voor veel kinderen wordt gekenmerkt door toezicht, toezicht en het ontbreken van echte uitdagingen.
Dus in plaats van dat dit een probleem is met jongeren, is dit een probleem met de samenleving en het ouderschap. Wat dan wel duidelijk is, is dat ouders moeten worden ondersteund in plaats van veroordeeld zodat ze er zeker van kunnen zijn dat ze hun kinderen een zekere mate van besluitvorming en vrijheid kunnen geven. Kinderen moeten ook meer worden gezien als waardevol voor gemeenschappen - zodat een speeltuin van kinderen zonder toezicht weer gemeengoed wordt. Het onderwijs heeft ook een herbezinning nodig, zodat kinderen niet constant onder druk staan, maar weer in staat worden gesteld om zelfstandige en veerkrachtige wezens te zijn.
Rob Creasy , Onderwerp Directeur: Sociale Wetenschappen, York St John University, York St John University en Fiona Corby , hoofddocent onderwijs, Teesside-universiteit
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel .
