BBC zegt dat het de plicht heeft om het nummer 'Ding Dong' te spelen, maar is dat ook zo?
Het argument van de omroep voor het spelen van een anti-Thatcher-lied is in tegenspraak met de geschiedenis van censuur
DE BBC heeft betoogd dat het verplicht is om te spelen Ding Dong de heks is dood omdat de hitlijsten een 'historisch en feitelijk' verslag zijn van wat het publiek koopt. Dat klinkt als een goede reden om het Judy Garland-nummer uit te zenden dat door anti-Thatcher-demonstranten de hitparades werd opgestuurd. Fatsoenlijk, dat wil zeggen, totdat je de staat van dienst van het bedrijf onderzoekt voor het censureren en verbieden van populaire platen.
Het feit is dat de Beeb een lange en (on)glorieuze geschiedenis heeft van het negeren van de smaak van het publiek en ofwel liedjes uit de lucht halen of hun teksten veranderen. De redenen varieerden van een overdaad aan sentimentaliteit tot seksuele inhoud, grof taalgebruik en – een lastige, dit – het loutere feit dat de titel of de tekst van het nummer als beledigend kan worden opgevat in de context van actuele gebeurtenissen en oorlogen in het bijzonder.
Het bekendste voorbeeld van de BBC die een verbod oplegt op een hit is The Sex Pistols' God red de koningin in 1977. Om eerlijk te zijn, het lied was de droom van een censor. De titel was bitter ironisch, de teksten waren openlijk aanstootgevend - 'maakte je een idioot' - Jamie Reids knip-en-plak-cover art werd als schandalig beschouwd en de timing van de release tijdens het zilveren jubileum van de koningin werd (terecht) opgevat als een verhoogde vinger naar het Britse establishment.
Maar er is geen opruiende plaat voor nodig zoals God red de koningin om de BBC in actie te brengen. Wanneer Groot-Brittannië ten strijde trekt, kan het meest ineffectieve lied in het vizier terechtkomen - excuseer de uitdrukking - van de censoren van het bedrijf.
In 1982 bracht de Nieuw-Zeelandse groep Split Enz een nummer uit genaamd Zes maanden in een lekkende boot , een aanstekelijk deuntje geïnspireerd op de tijd die het kostte om van Engeland naar de Antipodes te zeilen. Helaas voor de band had Margaret Thatcher onlangs nog een vloot Engelse boten op een lange zeereis gestuurd en BBC-bazen besloten dat het lied een ongepaste soundtrack zou zijn voor de Britse inspanningen om de Falklands terug te winnen.
Negen jaar later, een onschuldig popnummer van Lulu genaamd Boem Bang-a-Bang werd verboden door de BBC tijdens een andere oorlog, dit keer in de Perzische Golf. De omroeporganisatie geloofde dat de titel - een verwijzing naar de hartslag van Lulu - kon worden aangezien voor het geluid van exploderende munitie. Hetzelfde lot trof 10CC's Rubberen kogels en Cutting Crew's Ik stierf vanavond in je armen .
Je zou kunnen stellen dat het beschermen van de oren van het publiek tegen popsongs die beledigend kunnen overkomen tegen de achtergrond van een oorlog, een verstandige voorzorgsmaatregel is voor een publiek gefinancierde omroep. Toch lijkt het een merkwaardige gevoeligheid, aangezien de soldaten die daadwerkelijk vechten vaak popmuziek gebruiken om zich voor te bereiden op de strijd, een fenomeen dat aan het licht kwam in de documentaire uit 2004 Soundtrack van de oorlog .
De BBC verbiedt niet alleen platen in oorlogstijd. Frankie gaat naar de single van Hollywood Kom tot rust stond op nummer 6 op de kaart toen de BBC de stekker eruit trok vanwege zijn 'seksuele referenties'. The kinks' Lola werd verboden totdat de openlijk commerciële verwijzing naar Coca-Cola werd veranderd in cherry Cola. En de Shamen's Ebeneezer Goode werd uit afspeellijsten verwijderd omdat het refrein impliceerde - zou een betere omschrijving zijn - dat 'E' - de drug ecstasy - 'goed' was.
De BBC zegt dat het een verslaggever kan vragen om 'de context uit te leggen' als het speelt ding Dong de heks is dood op de Radio One-hitparadeshow van zondag. Dat lijkt een slap compromis dat geen van beide partijen zal behagen. En je zou je kunnen afvragen waarom de omroep geen verslaggever heeft gekregen om 'de context uit te leggen' van God red de koningin terug in 1977.
