SAS: Who Dares Wins bewijst dat alfamannetjes niet altijd op de eerste plaats komen
Het selectieproces van SAS gaat over meer dan alleen bezweet worden en naar je geschreeuwd worden door stevige mannen
Kanaal 4
Vanavond is de tweede aflevering te zien van de reality-tv-show van Channel 4, SAS: Who Dares Wins. Als je de opener van vorige week hebt gemist, dan heb je veel mannen gemist die zweterig werden en uitgescholden werden door vijf voormalige leden van de SAS & SBS die, zoals de Daily Telegraph het uitdrukte, 'groots waren in zwarte sportkleding en netjes getrimd gezichtshaar, niet zo dol op glimlachen'.
Selectie om lid te worden van de meest elite strijdmacht van Groot-Brittannië omvat drie fasen, waarvan de eerste plaatsvindt in de Brecon Beacons. Het is ontworpen om het uithoudingsvermogen, de conditie en de navigatievaardigheden van de kandidaten te testen, waarbij de fysieke en mentale kracht van de mannen tot het uiterste wordt gedreven.
De SAS komen al 60 jaar naar de bergen van Wales om potentiële rekruten uit te roeien, niet lang nadat het regiment werd hervormd na de ontbinding aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De SAS, oorspronkelijk opgericht in de zomer van 1941, verwierf een reputatie voor durf en moed tijdens een reeks aanvallen op Duitse vliegvelden in Noord-Afrika. Het regiment diende later met onderscheiding in Sicilië, Italië, Frankrijk en Duitsland, maar werd in oktober 1945 ontbonden omdat de regering geloofde dat er geen speciale troepenmacht nodig zou zijn in de decennia van vrede die ze voor ogen hadden.
De SAS, die in het begin van de jaren vijftig werd hervormd om te vechten tegen de communistische opstand in Malaya, wendde zich tot haar oorlogservaringen bij het zoeken naar rekruten voor haar gelederen. Majoor Clarence 'Dare' Newell, een SAS-officier tijdens de Malayan Emergency, correspondeerde eind 1955 met luitenant-kolonel David Lloyd Owen en vroeg hem om advies over selectiecriteria.
Lloyd Owen had tijdens de Tweede Wereldoorlog het bevel gevoerd over de Long Range Desert Group [LRDG], de eerste Britse special force van het conflict en een eenheid die nauw samenwerkte met de SAS in Noord-Afrika. Newell wilde graag profiteren van de kennis van Lloyd Owen over oorlogstijd en nadat hij dat had gedaan, stelde hij de criteria voor SAS-selectie op die hij op 3 februari 1956 ter goedkeuring naar Lloyd Owen stuurde.
Hij begon met de kwaliteiten die nodig zijn voor rekruten voor de SAS. Ze waren:
- Initiatief
- Zelf discipline
- Onafhankelijkheid van geest
- Mogelijkheid om zonder toezicht te werken
- Weerstand
- Geduld
- Gevoel voor humor
Vervolgens ging Newell in op de selectiemethode en stelde dat aangezien 'SAS-operaties veel van mannen vragen, zowel mentaal als fysiek', aanvragers in drie categorieën zouden worden beoordeeld:
a) Reactie op eenzaamheid
b) Reactie op ongebruikelijke situaties bij vermoeidheid
c) Houding ten opzichte van het legerleven in het algemeen
Hoewel de 'meest noordelijke delen van Schotland' werden beschouwd als het beste terrein om kandidaten te beoordelen, werd Zuid-Wales gekozen vanwege de gemakkelijke toegang tot de administratieve basis van het regiment. Hier, vervolgde Newell, zou de rekruut 'uit zijn normale omgeving worden gescheiden en in een gebied worden geplaatst waar hij weinig of geen hulp van de bewoners kan krijgen en geen aanmoediging van de normale tekenen van beschaving'.
De aard van de SAS-training in de Brecon Beacons is in de afgelopen 60 jaar nauwelijks veranderd. Toen, net als nu, moeten mannen zware lasten over lange afstanden dragen en zich binnen een bepaalde tijd een weg banen tussen controleposten. 'Deze oefeningen', schreef Newell in 1956, 'hoewel ze niet lang genoeg zijn om een redelijk vastberaden man af te schrikken, zijn ze voldoende om degenen uit te roeien wiens hart niet bij hun taak is.'
Het laatste criterium van Newell betrof de houding van de vrijwilliger ten opzichte van het leven in het leger in het algemeen, en hier putte hij sterk uit de ervaring van de LRDG.
Toen de LRDG in de zomer van 1943 (na de succesvolle afsluiting van de campagne in Noord-Afrika) een rekruteringsactie lanceerde, noteerde hun oorlogsdagboek: 'Een man die de reputatie had 'stoer' te zijn, was geenszins een eerste keus [rekruteren ]. Te vaak is de 'stoere' man de man die intelligentie, initiatief en discipline mist.'
De toon van de Channel 4-serie is 'hard', van de achtergrondmuziek tot de verteller en de deelnemers, een opschepperige groep vechtsportinstructeurs, stuntmannen en triatleten die ontdekken dat ze niet zo stoer zijn als ze denken. Zoals een van de instructeurs tegen de camera zegt: 'Alfamannetjes zijn geen goede teamspelers en zij zijn degenen die de neiging hebben om vrij vroeg in de selectie te falen.'
Deelnemers aan SAS: Who Dares Wins moet acht dagen in de bergen verduren in vergelijking met de drie weken van echte selectie. Maar zelfs die korte tijd zal genoeg zijn om de illusies van de meeste hoopvolle mensen te vernietigen, zoals majoor Newell bijna 60 jaar geleden schreef: 'De 'professionele stoere' is zelden alleen thuis en zonder publiek bij de oefeningen verliest al snel zijn interesse. Dit, gecombineerd met de ogenschijnlijk lakse discipline, is meestal voldoende om zijn zwakheden bloot te leggen.'
Gavin Mortimer is de auteur van The SAS in World War Two (Osprey, 2015)
