Liefdesgedichten: 21 romantische klassiekers
Sentimentele odes en grappige deuntjes die de betekenis van romantiek weergeven
Getty Images
Het schrijven van een liefdesbrief kan een ontmoedigend vooruitzicht zijn, dus als je moeite hebt om een romantische boodschap voor je geliefde te schrijven die verder gaat dan rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw, dan kunnen deze romantische klassiekers de inspiratie zijn die je nodig hebt.
Dichters van William Shakespeare via Lord Byron tot Emily Dickinson hadden allemaal genoeg te zeggen over zaken van het hart en we hebben een paar van de klassieke gedichten verzameld die de essentie van liefde vatten.
Maar als grandioze odes en sonnetten een beetje intens klinken, zijn er ook meer luchtige verzen van Ogden Nash en John Cooper Clarke, wiens Aan mijn valentijn belooft dat hij meer van het voorwerp van zijn genegenheid houdt dan een crimineel een aanwijzing haat en meer dan een grapefruit spuit.
Een rode, rode roos
Robert Burns
Mijn liefde is als een rode, rode roos Dat is pas in juni ontstaan: Mijn liefde is als de melodie Die zoet en gestemd wordt gespeeld.
Zo mooi ben je, mijn liefje, zo diep verliefd ben ik: en ik zal nog steeds van je houden, mijn liefste, tot de zeeën droog zijn.
Totdat de zeeën droog zijn, mijn liefste, En de rotsen smelten met de zon: En ik zal nog steeds van je houden, mijn liefste, Terwijl het zand van het leven zal lopen.
En tot ziens, mijn enige liefde, en tot ziens voor een tijdje! En ik zal terugkomen, mijn liefste, je was tienduizend mijl.
Heldere ster! zou ik standvastig zijn zoals jij bent?
John Keats
Heldere ster! zou ik standvastig zijn zoals jij bent - Niet in eenzame pracht hing de nacht hoog, En kijkend, met eeuwige oogleden open, Als de geduldige, slapeloze Eremiet van de Natuur, De bewegende wateren bij hun priesterlijke taak Van pure wassing rond de menselijke kusten van de aarde, Of starend op de nieuw zacht gevallen masker Van sneeuw op de bergen en de heide - Nee - toch nog steeds standvastig, nog steeds onveranderlijk, Gekussend op de rijpende borst van mijn schone liefde, Om voor altijd zijn zachte val en zwelling te voelen, Voor altijd wakker in een zoete onrust, Nog steeds, nog steeds om haar tedere adem te horen, En zo eeuwig te leven - of anders dood te zwijmelen.
Naar Celia
Ben Jonson
Drink mij alleen met jouw ogenEn ik zal plechtig beloven met de mijne . Of laat een kus achter, maar in de beker En ik ga niet op zoek naar wijn.
De dorst die uit de ziel opstijgt Vraagt om een goddelijke drank; Maar mocht ik van Zeus' nectar suppen, ik zou niet voor de jouwe willen veranderen.
Ik heb je laat een roze krans gestuurd, niet zozeer om je te eren Als het een hoop geven dat het daar niet kon verwelken;
Maar je ademde daarop niet alleen,en stuurde het naar mij terug,sinds wanneer het groeit en ruikt, zweer ik niet op zichzelf, maar op jou.
Sonnet 43
Elizabeth Barrett Browning
Hoe hou ik van thee? Laat me de wegen tellen. Ik hou van je tot in de diepte en breedte en hoogte Mijn ziel kan bereiken, wanneer ze zich uit het zicht voelt Voor het doel van het zijn en ideale genade. kaarslicht.Ik hou vrijelijk van je, zoals mannen naar het goede streven.Ik hou puur van je, als ze zich afkeren van lof. liefde leek ik te verliezen Met mijn verloren heiligen. Ik hou van je met de adem, glimlachen, tranen, van mijn hele leven; en als God dat verkiest, zal ik u na de dood maar beter liefhebben.
Ze loopt in schoonheid
Lord Byron
Ze wandelt in schoonheid, als de nacht Van wolkenloze klimaten en sterrenhemels; En alles wat het beste is van donker en helder Ontmoet in haar aspect en haar ogen; Zo verzacht tot dat tedere licht Welke hemel tot opzichtige dag ontkent.
Eén tint des te meer, één straal minder, Had de naamloze gratie half aangetast Die golven in elke ravenstreng, Of zachtjes haar gezicht verlicht; Waar gedachten sereen zoet uitdrukken, Hoe puur, hoe dierbaar hun woning.
En op die wang, en over dat voorhoofd, Zo zacht, zo kalm, maar toch welsprekend, De glimlachen die winnen, de tinten die gloeien, Maar vertellen van dagen in goedheid doorgebracht, Een geest in vrede met alles beneden, Een hart wiens liefde is onschuldig!
Eindelijk
Elizabeth Akers Allen
Eindelijk, als de hele zomer schijnt De vroege uren van het warme leven zijn voorbij, Je liefhebbende vingers zoeken de mijne En houd ze dicht - eindelijk - eindelijk! Niet vaak komt het roodborstje zijn nest bouwen op de bladloze tak - Maar jij, lief hart, je houdt nu van me. Hoewel er schaduwen op mijn voorhoofd zijn En groeven op mijn wang, in werkelijkheid, - De sporen waar de meedogenloze ploeg van de Tijd de bloeiende grasmat van de Jeugd verscheurde, - Hoewel gevlucht is elke meisjesachtige genade Zou kunnen winnen of houd de gelofte van een minnaar,Ondanks mijn droevig en verbleekt gezicht,En verduisterd hart, hou je nu van me!Ik tel mijn verspilde tranen niet meer;Ze lieten geen echo van hun val achter;Ik rouw niet meer om mijn eenzame jaren;Dit gezegende uur verzoent voor Ik vrees niet al die tijd of het lot dat het hart of het voorhoofd kan belasten, - Sterk in de liefde die zo laat kwam, Onze zielen zullen het nu altijd houden!
Sylvia
George Etherege
De nimf die me ongedaan maakt, is mooi en onvriendelijk; Niet minder dan een wonder door de natuur ontworpen. Ze is het verdriet van mijn hart, de vreugde van mijn oog; En de oorzaak van een vlam die nooit kan sterven!
Haar mond, waaruit nog steeds gedienstig vloeit, heeft de mooie blos en de geur van de roos. Liefde en het lot houden allebei rekening met haar wil; ze verwondt met een blik; met een frons kan ze doden!
De wanhopige minnaar kan niet hopen op genoegdoening; Waar schoonheid en strengheid beide te groot zijn! In Sylvia ontmoeten ze elkaar; zo ongelukkig ben ik! Wie haar ziet, moet liefhebben; en wie van haar houdt, moet sterven!
Sonnet XLIX, 'Honderd sonnetten van liefde'
Pablo Neruda
Het is vandaag: heel gisteren viel weg tussen de vingers van het licht en de slapende ogen. Morgen zal op zijn groene voetstappen komen; niemand kan de rivier van de dageraad stoppen.
Niemand kan de rivier van je handen, je ogen en hun slaperigheid stoppen, mijn liefste. Jij bent het beven van de tijd, die tussen het verticale licht en de donker wordende lucht voorbijgaat.
De hemel vouwt zijn vleugels over je heen, tilt je op, draagt je in mijn armen met zijn stipte, mysterieuze hoffelijkheid. Daarom zing ik voor de dag en voor de maan, voor de zee, voor de tijd, voor alle planeten, voor je dagelijkse stem, op je nachtelijke huid.
Het is vandaag: heel gisteren viel weg tussen de vingers van het licht en de slapende ogen. Morgen zal op zijn groene voetstappen komen; niemand kan de rivier van de dageraad stoppen.
Het is vandaag, het is vandaag...
ik draag je hart met mij (ik draag het in)
e. e. klaarkomen
ik draag je hart bij me
ik vrees geen lot (want jij bent mijn lot, mijn lieveling) ik wil geen wereld (want mooi jij bent mijn wereld, mijn ware) weet (hier is de wortel van de wortel en de knop van de knop en de lucht van de lucht van een boom genaamd leven; die hoger groeit dan de ziel kan hopen of de geest kan verbergen) en dit is het wonder dat de sterren uit elkaar houdt
ik draag je hart (ik draag het in mijn hart)
Waar ik altijd van heb gehouden
Emily Dickenson
Dat ik altijd heb liefgehad Ik breng u het bewijs Dat totdat ik heb liefgehad Ik heb nooit geleefd - Genoeg -
Dat ik altijd zal liefhebben - ik beweer u dat liefde leven is - en het leven heeft onsterfelijkheid -
Dit - twijfelt u - Zoet - Heb dan niets om te laten zien dan Golgotha -
Sonnet 147
William Shakespeare
Mijn liefde is als koorts, nog steeds verlangend naar datgene wat de ziekte langer voedt, zich voedt met dat wat de zieken beschermt, de onzekere, ziekelijke eetlust om te behagen. Heeft me verlaten, en ik keur het nu wanhopig goed Verlangen is de dood, wat de fysicus deed, behalve. Ik ben in het verleden genezen, nu is de rede voorbij de zorg, En waanzinnig gek met steeds meer onrust; Mijn gedachten en mijn discours als gekken zijn, Willekeurig van de waarheid tevergeefs uitgedrukt: want ik heb je mooi gezworen, en heb je helder gevonden, die zo zwart als de hel, zo donker als de nacht bent.
Ik hou van jou
Ella Wheeler Wilcox
Ik hou van je lippen als ze nat zijn van wijn En rood van een wild verlangen Ik hou van je ogen als het liefdeslicht ligt Verlicht met een hartstochtelijk vuur Ik hou van je armen als het warme witte vlees de mijne raakt in een liefdevolle omhelzing Ik hou van je haar wanneer de strengen verstrengelen je kussen tegen mijn gezicht.
Niet voor mij de koude, kalme kusVan de bloedeloze liefde van een maagd;Niet voor mij de witte gelukzaligheid van de heilige,Noch het hart van een smetteloze duif.Maar geef me de liefde die zo vrijelijk geeftEn lacht om de schuld van de hele wereld,Met je lichaam zo jong en warm in mijn armen, het zet mijn arme hart in vuur en vlam.
Dus kus me zoet met je warme, natte mond, nog steeds geurig met robijnrode wijn, en zeg met een vurigheid geboren uit het zuiden dat je lichaam en ziel van mij zijn. We leven ons hele jonge leven weg In de geneugten van een levende liefde.
Ik ben niet van jou
Sara Teasdale
Ik ben niet van jou, niet verloren in jou, niet verloren, hoewel ik ernaar verlang verloren te zijn als een kaars die 's middags wordt aangestoken, verloren als een sneeuwvlok in de zee.
Je houdt van me, en ik vind je nog steeds Een geest mooi en helder, toch ben ik ik, die ernaar verlang verloren te zijn zoals een licht verloren gaat in het licht.
Oh dompel me diep in liefde - doof Mijn zintuigen, laat me doof en blind achter
Sonnet 18
William Shakespeare
Zal ik u vergelijken met een zomerdag? Gij zijt lieflijker en gematigder: Ruwe winden doen de lieve mei-knoppen schudden, En de zomerhuur heeft een al te korte datum: Soms te warm schijnt het oog van de hemel, En vaak is zijn gouden teint verduisterd; En elke kermis van kermis daalt soms, Bij toeval, of de veranderende loop van de natuur, niet getrimd; Maar uw eeuwige zomer zal niet vervagen, noch het bezit van die schone, die u bezit, verliezen; noch zal de dood opscheppen dat u ronddwaalt' st in zijn schaduw,wanneer je in eeuwige lijnen naar de tijd groeit;zolang mensen kunnen ademen of ogen kunnen zien,zo lang leve dit, en dit geeft je leven.
De Goede Morgen
John Donne
Ik vraag me af, door mijn belofte, wat jij en IDid, totdat we liefhadden? Waren we tot dan toe niet gespeend? Maar opgezogen door de geneugten van het platteland, kinderachtig? Of hebben we gesnoven in het hol van de Zeven Slapers? 'Dat was zo; maar dit, alle genoegens zijn.
Als ik ooit enige schoonheid heb gezien, die ik begeerde en kreeg, was het maar een droom van jou. controles, en maakt overal een kleine kamer.
Laat zee-ontdekkers naar nieuwe werelden zijn gegaan,Laat kaarten naar andere, werelden op werelden hebben laten zien,Laat ons één wereld bezitten, elk heeft er een, en is één.Mijn gezicht in jouw oog, het jouwe in het mijne verschijnt,En echte duidelijke harten doen in de gezichten rust; Waar kunnen we twee betere hemisferen vinden, Zonder scherp noorden, zonder afnemend westen?
Wat sterft, is niet gelijk vermengd; Als onze twee liefdes één zijn, of, jij en ik houden zo veel van elkaar, dat niemand verslapt, kan niemand sterven.
Aan mijn valentijn
Ogden Nash
Meer dan een kattenvogel een kat haat, of een crimineel een aanwijzing haat, of de as de Verenigde Staten haat, dat is hoeveel ik van je hou.
Ik hou meer van je dan een eend kan zwemmen, en meer dan een pompelmoes squirt, ik hou meer van je dan een gin-rummy vervelend is, en meer dan kiespijn doet pijn.
Zoals een schipbreukeling de zee haat, of een jongleur een duw haat, zoals een gastvrouw een hekel heeft aan onverwachte gasten, zo veel hou ik van jou.
Ik hou meer van je dan een wesp kan steken, en meer dan de metro schokt, ik hou net zoveel van je als een bedelaar een kruk nodig heeft, en meer dan een nijnagel irriteert.
Ik zweer je bij de sterren boven, en daar beneden, als die er zijn, zoals het Hooggerechtshof meineedige eden verafschuwt, zo word je door mij bemind.
Rondel van genadeloze schoonheid
Geoffrey Chaucer
Je twee grote ogen zullen me plotseling doden; Hun schoonheid schudt me die eens sereen was; Dwars door mijn hart is de wond snel en scherp. Alleen jouw woord zal de verwonding genezen Aan mijn gekwetste hart, terwijl de wond toch schoon is - Je twee grote ogen zullen me plotseling doden; Hun schoonheid schudt me die eens sereen was. Op mijn woord zeg ik je trouw Door het leven en na de dood ben je mijn koningin;Want met mijn dood zal de hele waarheid worden gezien.Je twee grote ogen zullen me plotseling doden;Hun schoonheid schudt me die eens sereen was;Recht door mijn hart de wond is snel en scherp.
Bij Glimpse
Walt Whitman
Een glimp door een spleet gevangen, Van een menigte werklieden en chauffeurs in een bar-kamer rond de kachel laat in een winternacht, en ik onopvallend zittend in een hoek, Van een jongeman die van me houdt en van wie ik hou, stilletjes naderbij komend en gaan zitten, opdat hij mij bij de hand kan houden, Een lange tijd te midden van de geluiden van komen en gaan, van drinken en vloeken en smerige grappen, Daar zijn wij tweeën, tevreden, gelukkig in het samen zijn, weinig pratend, misschien niet een woord.
Alle liefdesbrieven zijn
Fernando Pessoa
Alle liefdesbrieven zijn Belachelijk. Het zouden geen liefdesbrieven zijn als ze niet Belachelijk waren. In mijn tijd schreef ik ook liefdesbrieven Even, onvermijdelijk Belachelijk. Liefdesbrieven, als er liefde is, moeten belachelijk zijn. Ik zou terug kunnen gaan naar toen ik liefdesbrieven schreef zonder na te denken hoe belachelijk. De waarheid is dat vandaag mijn herinneringen aan die liefdesbrieven zijn wat belachelijk is. (Alle woorden van meer dan drie lettergrepen, samen met onverklaarbare gevoelens, zijn van nature belachelijk.)
Ik wil van jou zijn...
John Cooper Clarke
Ik wil je stofzuiger zijn die in je stof ademt Ik wil je Ford Cortina zijn Ik zal nooit roesten Als je van je koffie houdt, heet ik je koffiepot Jij bepaalt de dienst Ik wil de jouwe zijn Ik wil je regenjas zijn voor die frequente regenachtige dagen Ik wil je droomboot zijn als je wilt zeilen wegLaat me je teddybeer zijnneem me overal met je meeHet kan me niet schelenIk wil de jouwe zijnIk wil je elektrische meter zijnIk zal niet oprakenIk wil de elektrische kachel zijnJe zult het koud krijgen zonderIk wil je setting zijnlotionhoud je haar vast in diepe toewijdingDiep als de diepe Atlantische Oceaan oceaanzo diep is mijn toewijding
Als we oud zijn en deze blije aderen?
Edna St. Vincent Millay
Als we oud zijn en deze blijde aderen ijzige kanalen zijn naar een gedempte stroom, en van al onze brandende hun overblijfselen Geen zwakste vonk om ons te ontsteken, zelfs niet in een droom, dit zij onze troost: dat het niet werd gezegd toen we jong en warm waren en in onze primeur, op onze bank liggen we als de doden liggen, wegslapend de niet-terugkerende tijd.O lief, o zwaarmoedig, o mijn liefde,wanneer de ochtend haar speer op het land slaat,en we moeten opstaan en ons bewapenen en de brutale terechtwijzen daglicht met een vaste hand, laat je niet verdisconteren als de wetende weet dat we slechts een uur geleden uit de vervoering zijn opgestaan.
En nog een laatste citaat...
Antoine de Saint-Exupery
Het leven heeft ons geleerd dat liefde niet bestaat uit naar elkaar staren, maar uit samen in dezelfde richting naar buiten kijken.
