Geschiedenis en hedonisme: een reis door Alabama
Van Martin Luther King Jr tot Mardi Gras, de typische Deep South-staat heeft veel te bieden in deze turbulente politieke tijden
Elk jaar is er in Londen een enorme media- en handelsbeurs genaamd World Travel Market. Voor een journalist zoals ik is het een kans om met vertegenwoordigers van locaties van over de hele wereld om de tafel te zitten en een aantal feature-ideeën en mogelijke reizen voor de komende 12 maanden uit te stippelen. Vorig jaar was het Trump-effect in de hoofden van veel mensen. Er waren berichten over een aanzienlijke vertraging van het toerisme in de VS – de Trump Slump zoals sommige kranten die hadden – en in plaats van het als de olifant in de kamer achter te laten, vroeg ik er veel reisvertegenwoordigers van de VS naar. Antwoorden gingen meestal langs politieke lijnen.
Vertegenwoordigers van het linkse Californië waren kritisch over de president, zowel vanwege zijn politiek als zijn effect op de bezoekersaantallen. Traditioneel namen Republikeinse staten een vaste grijns aan en ontkenden dat er ook maar enig probleem was - op één uitzondering na. Een zeer onverwachte uitzondering: Alabama.
In plaats van het soms roemloze verleden van de staat onder het tapijt te vegen, erkenden de vertegenwoordigers van Alabama de Trump Slump en legden uit dat ze hun geschiedenis centraal stellen, met zware promotie van de Alabama Civil Rights Trail. We kunnen niet ontkennen dat het niet is gebeurd, vertelde iemand me. Trouwens, je krijgt geen Civil Rights Trail zonder een vreselijke staat van dienst op het gebied van burgerrechten.
Het was een verrassende wending van de gebeurtenissen, een tegenstrijdigheid met de houding van sommige van hun naaste buren en hun eigen reputatie, maar dan blijkt tegenstrijdigheid een soort thema te zijn in Alabama. Toen de senaatszetel van Jeff Sessions 12 maanden na het presidentschap van Trump beschikbaar was, zwaaide Alabama dramatisch naar links en stemde op Doug Jones, waarmee hij hun eerste democratische senator in 25 jaar werd. En als ik een paar maanden later een uitnodiging accepteer om Alabama te bezoeken, bevat het zijn eigen tegenstrijdige element: naast het verkennen van de Civil Rights Trail, sluiten we de week af met een groot feest. Mobile is de geboorteplaats van Mardi Gras in het zuiden en ze feesten daar langer en harder dan in New Orleans.
We beginnen onze reis in Birmingham, met een les over uitspraak. Ik weet dat jullie je Birmin'am hebben, legt onze gids, lokale auteur en journalist Verna Gates uit, maar dit is Bir-Ming-Ha-Am. Vier lettergrepen.
Bethel Baptist Church is onze eerste stop en Collegeville, de kale locatie, is een snelle steno voor segregatie van de zwarte arbeiders die hier woonden, een moerassige uiterwaard, bezaaid met eenvoudige, vervallen huizen die in schril contrast staan met de wolkenkrabbers en verbluffende architectuur van het stadscentrum.
Onze gids is dr. Martha Bouyer, een lokale Afro-Amerikaanse historica en uitvoerend directeur van de Historic Bethel Baptist Church Foundation, en ze begint - onvermijdelijk - door te wijzen op de structuur rechts van de kerk. Een metalen frame markeert de omtrek van de pastorie waar dominee F.L. Shuttlesworth met zijn gezin woonde. Het is een schets omdat lokale Klansmen de pastorie verwoestten, met 16 staven dynamiet, op eerste kerstdag 1956, een explosie die Shuttlesworth bijna zijn leven kostte.
De bom – de eerste van drie van dergelijke aanvallen op de kerk – kwam tot stand omdat Shuttlesworth een leidende figuur was in de Civil Rights Movement, een goede vriend van Dr. Martin Luther King Jr., en Bethel het hart vormde van veel van de vreedzame protesten die uiteindelijk, langzaam, resulteerden in, nou ja, positieve, zij het beperkte, verandering. Binnenin doorloopt Dr. Bouyer een deel van de geschiedenis, met fragmenten van nogal verbazingwekkende wetgeving - nog steeds afgedwongen in de jaren zestig - ontworpen om zwarte burgers fundamentele mensenrechten te ontzeggen, waaronder het moeten wijken voor blanke mensen op het trottoir, en oogappels; in wezen wordt gezien als iemand die op de verkeerde manier of zelfs helemaal niet naar een blanke heeft gekeken. Tegen de tijd dat mij wordt gevraagd om een gedicht voor te lezen – Alabama Centennial van Naomi Madgett – zijn we in tranen en brullen van stille woede, en zijn ons er diep van bewust dat deze hint van onrechtvaardigheid die we voelen slechts een zeer, zeer microscopisch klein deel is van waarmee de getroffenen eeuwenlang in de VS hebben geleefd.
Ongeveer vijf kilometer verderop staat de 16th Street Baptist Church. Aan de achterwand hangt een klok, gestopt om 10:22 uur, een herinnering aan de tijd op 15 september 1963 toen een Klan-bom vier meisjes doodde - Addie Mae Collins, Carole Robertson, Cynthia Wesley en Denise McNair - en 22 anderen verwondde terwijl ze voorbereid op een jongerendag. Als het mogelijk is om een zilveren randje te vinden in deze zinloze, racistische moord, dan is het dat het over het algemeen wordt gezien als het incident dat de regering van president Lyndon B. Johnson dwong om de Civil Rights Act van 1964 te ondertekenen.
Aan de overkant van de straat staat het Birmingham Civil Rights Institute. Als je weinig tijd hebt, is dit de stop die je moet maken, want het vertelt de geschiedenis van de regio en zijn strijd in meeslepende, efficiënte en ontroerende stijl.
Vanaf Birmingham (vergeet die vierde lettergreep niet) is het ongeveer twee uur rijden naar de volgende stop die je gezien moet hebben: Selma. Het is een rustige, landelijke stad die een onwaarschijnlijke setting lijkt voor zoveel belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis van de burgerrechten. Brown Chapel is een bescheiden gebouw, opnieuw in een kaal deel van de stad, dat het startpunt was voor verschillende marsen, waaronder de beroemde Bloody Sunday-mars die op 7 maart 1965 probeerde van Selma naar Montgomery te lopen, maar die op gewelddadige wijze ingreep. van State Troopers op de Edmund Pettus-brug.
Tegenwoordig is de brug – vooral dankzij de film Selma van Ava DuVernay – een praktisch monument voor de strijd. Op deze frisse winterdag, met het omringende schaarse landschap, de uitgestrekte grijze lucht en de groenachtig bruine Alabama River die stroomt, is de brug bijna sepiaachtig en het is gemakkelijk om je de demonstranten voor te stellen, in de stijl van een journaal, overstekend naar de andere kant - en onmogelijk om het niveau van gewelddadige kracht waarmee ze werden geconfronteerd te begrijpen.
Er waren nog twee pogingen nodig voordat Martin Luther King Jr., en inmiddels zo'n 25.000 interreligieuze demonstranten, met succes de brug overstaken en de 84 mijl marcheerden naar Montgomery, de hoofdstad van de staat. Voor ons is het een ongecompliceerd uur rijden, langs eindeloze velden, waarvan er vele dienden als geïmproviseerde campings tijdens de wandeling.
Het State Capitol-gebouw staat aan het einde van Dexter Avenue - op een hoog punt dat bekend staat als Goat Hill - en tegenover de Dexter Avenue Baptist Church, een imposante structuur van rode baksteen en de enige kerk waar Dr. King ooit als predikant heeft gediend.
De straat zelf wordt beschouwd als een van de meest historische in de VS. Het State Capitol was waar het Zuiden de Confederatie vormde. Aan de andere kant staat het Winter Building, van waaruit het bevel werd gegeven om op Fort Sumter te schieten - de daad waarmee de Amerikaanse Burgeroorlog begon. Court Square Fountain is ook te vinden op Dexter en markeert de plaats van een voormalige slavenmarkt. Op een steenworp afstand daarvan is de plek waar Rosa Parks in 1955 weigerde haar plaats in de bus op te geven. En, op een lichtere toon, aan de andere kant van de weg sinds 1917 staat Chris's, het eenvoudige restaurant dat beroemd is om zijn hotdogs, hamburgers en omdat de lokale inwoner Hank Williams Hey Good Lookin' schreef.
We worden rondgeleid in de Dexter Avenue Baptist Church door Wanda Howard Battle, wiens kennis alleen wordt geëvenaard door haar enthousiasme. Terwijl we in het kantoor van dokter King staan, omringd door de boeken die hem inspireerden, spoort Wanda ons aan om naar huis te gaan en de verhalen te vertellen. We zullen het proberen, Wanda. We zullen het proberen.
En dan is het mobiel en, hoewel leuk, het is bijna onmogelijk om de stemming van de afgelopen dagen te veranderen. Het is dan misschien gepast dat het zwaar regent op de dag dat we in een parade marcheren, en onze felgekleurde kostuums, maskers en kostuums zwaarder worden naarmate de dag vordert.
Optochten zijn vrijwel dagelijks tijdens het Mardi Gras-seizoen, dat loopt van nieuwjaarsdag tot dikke dinsdag. Hoewel een groot deel van Mardi Gras wordt bestuurd door een hiërarchie van mystieke samenlevingen of krewes, is het met planning mogelijk om een van de vele ballen bij te wonen die tijdens het seizoen worden gegooid, of om in een parade te marcheren. De eerste is aan mij verkocht als een extravaganza, zoals de beste Broadway-show die je ooit hebt gezien. Dat is misschien de realiteit bij sommigen, maar ik vermoed dat de meeste zijn zoals die ik zie: de beste Broadway-show die je ooit hebt gezien waar alle betrokkenen sinds de middag aan het drinken zijn.
Het is een beetje chaotisch maar vreemd meeslepend. De parade is het interessantere element, waar je door de straten kunt lopen en geschenken naar de menigte kunt gooien, van Moon Pies (een ongelooflijk zoete marshmallow en koekjesconfectie) tot speelgoed en, in het bijzonder, gekleurde kralensnoeren. Het lawaai van de menigte is opmerkelijk, en zelfs de natte kan het volume van hun geschreeuw en geschreeuw om kettingen niet verminderen. Er is ook een laatste intrigerende tegenstelling, aangezien de meerderheid van de marcherende een bijzonder brede ligplaats geeft aan de enige familie op de route die MAGA-hoeden draagt en achter een pro-Trump-banner staat.
Dus moet je naar Alabama gaan? Om Wanda te parafraseren: de verhalen moeten worden verteld, om hopelijk op een dag de betere toekomst te zien waaraan zij en zoveel anderen werken om ze te creëren. De mensen zijn aardig en gastvrij en de eetcultuur - die een zeer sterke cultuur biedt van dineren van boer tot bord naast de meer traditionele barbecue en soulfood - is erg spannend.
Wat de Civil Rights Trail betreft, maakt de recente bezorgdheid over de onderdrukking van kiezers in het zuiden het relevanter dan alleen een reeks toeristische bestemmingen, maar om een glimp op te vangen van hoe het leven was en voor een zeer groot percentage van de wereld nog steeds is, is het een van de meest essentiële dingen die ik zou kunnen aanbevelen in de VS.
North America Travel Service biedt een fly drive-pakket naar Alabama met:
Vluchten met Delta ( delta.com ) - met Wi-Fi-toegang, gratis mobiele berichten, entertainment in de stoel, gratis prosecco en meer - van Londen Heathrow naar Atlanta terug.
3 nachten Elyton Hotel, Birmingham; 2 nachten Renaissance, Montgomery; 2 nachten Battle House, Mobile en 3 nachten Hilton Garden Inn, Gulf Shores (alleen kamer)
Tussentijdse autoverhuur op basis van AlamoGold voor de duur van de reis. Atlanta ophalen / Atlanta afzetten
Gedetailleerd Road Book met dag-tot-dag route en Road Atlas.
Vanaf £ 1.974 per persoon op basis van twee volwassenen.
Om te boeken, bel North America Travel Service bel 0333 323 9099 of zie noordamerikatravelservice.co.uk
